خط بین المللی زمان

و يتفرّع علي كرويتها[ای الارض] صحّة كون يوم معين خميساً و جمعةً و سبتاً عند ثلاثة

The International Date Line (IDL) is an internationally accepted demarcation on the surface of Earth, running between the South Pole and North Pole and serving as the boundary between one calendar day and the next. It passes through the Pacific Ocean, roughly following the 180° line of longitude and deviating to pass around some territories and island groups. Crossing the date line eastbound decreases the date by one day or 24 hours, while crossing the date line westbound increases the date by one day or 24 hours.

Geography

A simplified illustration of the relation between date line, date and time of day. Each colour represents a different date.

Example depicting situation at 04:00 GMT Tuesday. (Times are approximate, since time zone boundaries generally do not exactly coincide with meridians. Night and day is illustrative only; daylight hours depend on latitude and time of year.)

Circumnavigating the globe

The Arab geographer Abulfeda (1273–1331) predicted that circumnavigators would accumulate a one-day offset to the local date.^[1] This phenomenon was confirmed in 1522 at the end of the Magellan–Elcano circumnavigation (1519–1522), the first successful circumnavigation. After sailing westward around the world from Spain, the expedition called at Cape Verde for provisions on Wednesday, 9 July 1522 (ship's time). However, the locals told them that it was actually Thursday, 10 July 1522. The crew was surprised, as they had recorded each day of the three-year journey without omission.^[2] Cardinal Gasparo Contarini, the Venetian ambassador to Spain, was the first European to give a correct explanation of the discrepancy.^[3]

Description

This description is based on the most common understanding of the de facto International Date Line. See § De facto and de jure date lines below, and map above at right.

The IDL is roughly based on the meridian of 180° longitude, roughly down the middle of the Pacific Ocean, and halfway around the world from the IERS Reference Meridian. In many places, the IDL follows the 180° meridian exactly. In other places, however, the IDL deviates east or west away from that meridian. These various deviations generally accommodate the political and/or economic affiliations of the affected areas.

Proceeding from north to south, the first deviation of the IDL from 180° is to pass to the east of Wrangel Island and the Chukchi Peninsula, the easternmost part of Russian Siberia. (Wrangel Island lies directly on the meridian at 71°32′N 180°0′E, also noted as 71°32′N 180°0′W.)^[4] It then passes through the Bering Strait between the Diomede Islands at a distance of 1.5 kilometres (0.93 mi) from each island at 168°58′37″ W.^[5] It then bends considerably west of 180°, passing west of St. Lawrence Island and St. Matthew Island.

The IDL crosses between the U.S. Aleutian Islands (Attu Island being the westernmost) and the Commander Islands, which belong to Russia. It then bends southeast again to return to 180°. Thus, all of Russia is to the west of the IDL, and all of the United States is to the east except for the insular areas of Guam, the Northern Mariana Islands, and Wake Island.

The IDL remains on the 180° meridian until passing the equator. Two US-owned uninhabited atolls, Howland Island and Baker Island, just north of the equator in the central Pacific Ocean (and ships at sea between 172.5°W and 180°), have the latest time on Earth (UTC−12:00 hours).

The IDL circumscribes Kiribati by swinging far to the east, almost reaching the 150°W meridian. Kiribati's easternmost islands, the southern Line Islands south of Hawaii, have the most advanced time on Earth, UTC+14:00 hours.

Facts dependent on the IDL

For the two hours between 10:00 and 11:59 UTC each day, three different calendar dates are observed at the same time in different places on Earth. For example, at 10:15 UTC Thursday, it is 23:15 Wednesday in American Samoa (UTC−11:00), Thursday in most of the world, and 00:15 Friday in Kiritimati (UTC+14:00).

During the first hour (UTC 10:00–10:59), all three calendar dates include inhabited places. During the second hour (UTC 11:00–11:59) one of the calendar dates is limited to an uninhabited maritime time zone twelve hours behind UTC (UTC−12:00).

A 1994 realignment of the IDL made Caroline Island one of the first points of land on Earth to reach January 1, 2000, on the calendar (UTC+14:00). As a result, this atoll was renamed Millennium Island.^[7]

The areas that are the first to see the daylight of a new day vary by the season. Around the June solstice, the first area would be any place within the Kamchatka Time Zone (UTC+12:00) that is far enough north to experience midnight sun on the given date. At the equinoxes, the first place to see daylight would be the uninhabited Millennium Island in Kiribati, which is the easternmost land located west of the IDL.

De facto and de jure date lines

There are two ways time zones and thereby the location of the International Date Line are determined, one on land and adjacent territorial waters, and the other on open seas.

All nations unilaterally determine their standard time zones, applicable only on land and adjacent territorial waters. This date line can be called de facto since it is not based on international law, but on national laws. These national zones do not extend into international waters.

The nautical date line, not the same as the IDL, is a de jure construction determined by international agreement. It is the result of the 1917 Anglo-French Conference on Time-keeping at Sea, which recommended that all ships, both military and civilian, adopt hourly standard time zones on the high seas. The United States adopted its recommendation for U.S. military and merchant marine ships in 1920. This date line is implied but not explicitly drawn on time zone maps. It follows the 180° meridian except where it is interrupted by territorial waters adjacent to land, forming gaps—it is a pole-to-pole dashed line. The 15° gore that is offset from UTC by 12 hours is bisected by the nautical date line into two 7.5° gores that differ from UTC by ±12 hours.

In theory, ships are supposed to adopt the standard time of a country if they are within its territorial waters within 12 nautical miles (14 mi; 22 km) of land, then revert to international time zones (15° wide pole-to-pole gores) as soon as they leave. In practice, ships use these time zones only for radio communication and similar purposes. For internal (within-ship) purposes, such as work and meal hours, ships use a time zone of their own choosing.

Cartographic practice and convention

The IDL on the map in this article and all other maps is based on the de facto line and is an artificial construct of cartographers, as the precise course of the line in international waters is arbitrary. The IDL does not extend into Antarctica on the world time zone maps by the United States Central Intelligence Agency (CIA)^[9] or the United Kingdom's Her Majesty's Nautical Almanac Office (HMNAO).^[10] The IDL on modern CIA maps now reflects the most recent shifts in the IDL^[9] (see § Historic alterations below). The current HMNAO map does not draw the IDL in conformity with recent shifts in the IDL; it draws a line virtually identical to that adopted by the UK's Hydrographic Office about 1900.^[11] Instead, HMNAO labels island groups with their time zones, which do reflect the most recent IDL shifts.^[10] This approach is consistent with the principle of national and nautical time zones: the islands of eastern Kiribati are actually "islands" of Asian date (west side of IDL) in a sea of American date (east side of IDL). Similarly, the western Aleutian Islands are islands of American date in a sea of Asian date.

No international organization, nor any treaty between nations, has fixed the IDL drawn by cartographers: the 1884 International Meridian Conference explicitly refused to propose or agree to any time zones, stating that they were outside its purview. The conference resolved that the Universal Day, midnight-to-midnight Greenwich Mean Time (now known as Coordinated Universal Time, or UTC), which it did agree to, "shall not interfere with the use of local or standard time where desirable".^[12] From this comes the utility and importance of UTC or "Z" ("Zulu") time: it permits a single universal reference for time that is valid for all points on the globe at the same moment.

Historic alterations

Philippines (1521 and 1844)

Erroneous International Date Line from the 1888 Meyers Konversations-Lexikon, running between the Spanish Philippine Islands and British Hong Kong. The Philippine Islands and the rest of New Spain are shown on the eastern side of the IDL, even though they were moved to the western side in 1845. Also placed to the east of the IDL were the Bonin Islands and Fiji, which are actually to the west of the line.

After Mexico gained its independence from Spain in 1821, Philippine trade interests turned to Imperial China, the Dutch East Indies and adjacent areas, so the Philippines decided to join its Asian neighbours on the west side of the IDL.^[13] To advance the calendar by one day on order of the then governor-general Narciso Claveria, Tuesday, 31 December 1844 was removed from the calendar. Monday, 30 December 1844 was followed immediately by Wednesday, 1 January 1845. The change also applied to the other remaining Spanish colonies in the Pacific: the Mariana Islands, Guam and Caroline Islands.^[14] Western publications were generally unaware of this change until the early 1890s, so they erroneously gave the International Date Line a large western bulge for the next half century.^[15]

Alaska (1867)

Alaska was on the western side of the International Date Line, since Russian settlers reached Alaska from Siberia. In addition, the Russian Empire was still using the Julian calendar, which had fallen 12 days behind the Gregorian calendar. In 1867, the United States purchased Russian America and moved the territory to the east side of the International Date Line. The transfer ceremony took place at 3:30 p.m. in the capital of New Archangel (Sitka), on Saturday, 7 October 1867 (Julian), which was Saturday, 19 October 1867 (Gregorian) in Europe. Since Alaska moved to the eastern side of the International Date Line, the date also moved back to Friday, 18 October 1867, now known as Alaska Day.^[16]^[17]

Samoan Islands and Tokelau (1892 and 2011)

The Samoan Islands, now divided into Samoa and American Samoa, were on the west side of the IDL until 1892. In that year, King Malietoa Laupepa was persuaded by American traders to adopt the American date (three hours behind California) to replace the former Asian date (four hours ahead of Japan). The change was made by repeating Monday, 4 July 1892, American Independence Day.^[18]

In 2011, Samoa shifted back to the west side of the IDL by removing Friday, 30 December 2011 from its calendar.^[19] This changed the time zone from UTC−11:00 to UTC+13:00 (UTC-10 to UTC+14 Dst ).^[20] Samoa made the change because Australia and New Zealand have become its biggest trading partners, and also have large communities of expatriates. Being 21 hours behind made business difficult because having weekends on backward days meant only four days of the week were shared workdays.^[21]

The IDL now passes between Samoa and American Samoa, which remains on the east (American) side of the line.

Tokelau is a territory of New Zealand north of Samoa whose principal transportation and communications links with the rest of the world pass through Samoa. For that reason, Tokelau crossed the IDL along with Samoa in 2011.^[22]

Kwajalein (c. 1945 and 1993)

Kwajalein atoll, like the rest of the Marshall Islands, passed from Spanish to German to Japanese control during the nineteenth and twentieth centuries. During that period it was west of the IDL. Although Kwajalein formally became part of the Trust Territory of the Pacific Islands with the rest of the Marshalls after World War II, the United States established a military installation there. Because of that, Kwajalein used the Hawaiian date, so was effectively east of the International Date Line (unlike the rest of the Marshalls). Kwajalein returned to the west side of the IDL by removing Saturday, 21 August 1993 from its calendar. Moreover, Kwajalein's work week was changed to Tuesday through Saturday to match the Hawaiian work week of Monday through Friday on the other side of the IDL.^[23]

Eastern Kiribati (1994)

As a British colony, the now-Republic of Kiribati was centered in the Gilbert Islands, just west of the IDL of the time. Upon independence in 1979, it acquired the claim to the Phoenix and Line Islands, east of the IDL, from the United States. As a result, the country straddled the IDL. Government and commercial concerns on opposite sides of the line could only conduct routine business by radio or telephone on the four days of the week which were weekdays on both sides. To eliminate this anomaly, Kiribati introduced a change of date for its eastern half by removing Saturday, 31 December 1994 from its calendar. After the change, the IDL in effect moved eastwards to go around the entire country. Strictly legal, the 1917 nautical IDL convention is still valid. When the land time zone says it's Monday, these islands would form enclaves of Monday in an ocean which has Sunday. Maps are usually not drawn this way.^[24]

As a consequence of the 1994 change, Kiribati's easternmost territory, the Line Islands, including the inhabited island of Kiritimati (Christmas Island), started the year 2000 before any other country, a feature the Kiribati government capitalized upon as a potential tourist draw.

Tahiti & French Polynesia

On 5 March 1797, missionaries of the London Missionary Society arrived on Tahiti from England. They had first tried to pass Cape Horn, but failing that, went along Cape of Good Hope and the Indian Ocean instead. As such, they introduced the date of the eastern hemisphere on the island.^[25] It was not until … before by doubling the date … that Tahiti followed the western hemisphere.^[26]^[27]

Date lines according to religious principles

Christianity

Generally, the Christian calendar and Christian churches recognize the IDL. Christmas for example, is celebrated on 25 December (according to either the Gregorian or the Julian calendar, depending upon which of the two is used by the particular church) as that date falls in countries located on either side of the Date Line. Thus, whether it is Western Christmas or Orthodox Christmas, Christians in Samoa, immediately west of the Date Line, will celebrate the holiday a day before Christians in American Samoa, which is immediately east of the Date Line.

A problem with the general rule above arises in certain Christian churches that solemnly observe a Sabbath day as a particular day of the week, when those churches are located in countries near the Date Line. Notwithstanding the difference in dates, the same sunrise happened over American Samoa as happens over Samoa a few minutes later, and the same sunset happens over Samoa as happened over American Samoa a few minutes earlier. In other words, the secular days are legally different but they are physically the same; and that causes questions to arise under religious law.

Because the Date Line was an arbitrary imposition, the question can arise as to which Saturday on either side of the Date Line (or, more fundamentally, on either side of 180 degrees longitude) is the "real" Saturday. This issue (which also arises in Judaism) is a particular problem for Seventh Day Adventists, Seventh Day Baptists, and similar churches located in countries near the Date Line.

In Tonga, Seventh Day Adventists (who usually observe Saturday, the seventh-day Sabbath) observe Sunday due to their understanding of the International Date Line, as Tonga lies east of the 180° meridian. Sunday as observed in Tonga (West of the Date Line, as with Kiribati, Samoa, and parts of Fiji and Tuvalu) is considered by the Seventh-day Adventist Church to be the same day as Saturday observed East of the Date line.^[28]^[29]

Most Seventh Day Adventists in Samoa planned to observe Sabbath on Sunday after Samoa's crossing the date line in December 2011, but SDA groups in Samatau village and other places (approx. 300 members) decided to accept the IDL adjustment and observe the Sabbath on Saturday.^[30] Debate continues within the Seventh-day Adventist community in the Pacific as to which day is really the seventh-day Sabbath.

The Samoan Independent Seventh-day Adventist Church, which is not affiliated to the worldwide Seventh-day Adventist Church, has decided to continue worshiping on Saturday, after a six-day week at the end of 2011.

Islam

Similarly, the Islamic calendar and Muslim communities recognize the convention of the IDL. In particular, the day for holding the Jumu'ah prayer appears to be local Friday everywhere in the world.^[33]

The IDL is not a factor in the start and end of Islamic lunar months. These depend solely on sighting the new crescent moon.^[34] As an example, the fasts of the month of Ramadan begin the morning after the crescent is sighted. That this day may vary in different parts of the world is well known in Islam. (See Ramadan § Beginning.)

Judaism

The concept of an international date line in Jewish law is first mentioned by 12th-century decisors.^[35]^[36] But it was not until the introduction of improved transportation and communications systems in the 20th century that the question of an international date line truly became a question of practical Jewish law.^[37]

As a practical matter, the conventional International Date Line—or another line in the Pacific Ocean close to it—serves as a de facto date line for purposes of Jewish law, at least in existing Jewish communities. For example, residents of the Jewish communities of Japan,^[38] New Zealand,^[39] Hawaii,^[40] and French Polynesia^[41] all observe Shabbat on local Saturday. However, there is not unanimity as to how Jewish law reaches that conclusion. For this reason, some authorities rule that certain aspects of Sabbath observance are required on Sunday (in Japan and New Zealand) or Friday (in Hawaii and French Polynesia) in addition to Saturday. Additionally, there are differences of opinion as to which day or days individual Jews traveling in the Pacific region away from established Jewish communities should observe Shabbat.^[35]^[36]

For individuals crossing the date line, the change of calendar date influences some aspects of practice under Jewish law. Yet other aspects depend on an individual's experience of sunsets and sunrises to count days, notwithstanding the calendar date.^[35]^[36]

Cultural references and traditions

The Island of the Day Before

The date line is a central factor in Umberto Eco's book The Island of the Day Before (1994), in which the protagonist finds himself on a becalmed ship, with an island close at hand on the other side of the IDL. Unable to swim, the protagonist indulges in increasingly imaginative speculation regarding the physical, metaphysical and religious importance of the date line.

Around the World in Eighty Days

The concept behind the IDL (though not the IDL itself, which did not yet exist) appears as a plot device in Jules Verne's book Around the World in Eighty Days (1873). The main protagonist, Phileas Fogg, travels eastward around the world. He had bet with his friends that he could do it in 80 days. To win the wager, Fogg must return by 8:45 pm on Saturday, 21 December 1872. However, the journey suffers a series of delays and when Fogg reaches London, it's 8:50 PM on Friday, 20 December, although he believes it's Saturday, 21 December and that he has lost the wager by a margin of only five minutes. The next day, however, it is revealed that the day is Saturday, not Sunday, and Fogg arrives at his club just in time to win the bet. Verne explains:

Fogg had thought it was one day later than it actually was, because he had forgotten this simple fact. During his journey, he had added a full day to his clock, at the rhythm of an hour per fifteen degrees, or four minutes per degree, as Verne writes. At the time, the concept of a de jure International Date Line did not exist. If it did, he would have been made aware that it would be a day less than it used to be once he reached this line. Thus, the day he would add to his clock throughout his journey would be thoroughly removed upon crossing this imaginary line. But a de facto date line did exist since the U.K., India, and the U.S. had the same calendar with different local times, and he should have noticed when he arrived in the U.S. that the local date was not the same as in his diary (his servant Jean Passepartout kept his watch set to London time, despite the clues from his surroundings).

Line-crossing ceremonies relating to the IDL

Ceremonies aboard ships to mark a sailor's or passenger's first crossing of the Equator, as well as crossing the International Date Line, have been long-held traditions in navies and in other maritime services around the world.

خط بین المللی تاریخ (IDL) یک مرزبندی پذیرفته شده بین المللی بر روی سطح زمین است که بین قطب جنوب و قطب شمال اجرا می شود و به عنوان مرز بین یک روز تقویمی تا روز بعد عمل می کند. از اقیانوس آرام عبور می کند، تقریباً از خط طول جغرافیایی 180 درجه پیروی می کند و برای عبور از برخی مناطق و گروه های جزیره ای منحرف می شود. عبور از خط تاریخ به سمت شرق، تاریخ را یک روز یا 24 ساعت کاهش می دهد، در حالی که عبور از خط تاریخ به سمت غرب، تاریخ را یک روز یا 24 ساعت افزایش می دهد.

افرادی که در سراسر جهان به سمت غرب سفر می کنند باید ساعت خود را تنظیم کنند:

به ازای هر 15 درجه از طول جغرافیایی عبور، یک ساعت به عقب برگردید، و
24 ساعت پس از عبور از خط تاریخ بین المللی جلو بروید.

افرادی که به سمت شرق سفر می کنند باید ساعت خود را تنظیم کنند:

برای هر 15 درجه طول جغرافیایی عبور یک ساعت به جلو و
24 ساعت پس از عبور از خط تاریخ بین المللی بازگشت.

عدم انجام این کار باعث می شود زمان آنها نسبت به زمان محلی نادرست باشد.

جغرافیدان عرب ابولفضا (1273-1331) پیش بینی کرد که گردشگران یک روزه به تاریخ محلی انباشته می کنند.[1] این پدیده در سال 1522 در پایان دور گردان ماژلان-الکانو (1519-1522)، اولین دور پیمایی موفق، تأیید شد. پس از کشتیرانی به سمت غرب در سراسر جهان از اسپانیا، اکسپدیشن در روز چهارشنبه، 9 ژوئیه 1522 (زمان کشتی) در کیپ ورد برای تدارکات فراخوان داد. با این حال، مردم محلی به آنها گفتند که در واقع پنجشنبه، 10 ژوئیه 1522 بود. خدمه غافلگیر شدند، زیرا آنها هر روز از سفر سه ساله را بدون حذف ضبط کرده بودند.[2] کاردینال گاسپارو کونتارینی، سفیر ونیزی در اسپانیا، اولین اروپایی بود که توضیح درستی در مورد این اختلاف ارائه کرد.[3]

این توصیف بر اساس رایج ترین درک از خط تاریخ بین المللی واقعی است. به § خطوط تاریخ عملی و قانونی در زیر و نقشه بالا در سمت راست را ببینید.

یک تصویر ساده از رابطه بین خط تاریخ، تاریخ و زمان روز. هر رنگ نشان دهنده تاریخ متفاوتی است

.IDL تقریباً بر اساس نصف النهار 180 درجه طول جغرافیایی است، تقریباً در وسط اقیانوس آرام، و در نیمه راه دور دنیا از نصف النهار مرجع IERS. در بسیاری از نقاط، IDL دقیقاً از نصف النهار 180 درجه پیروی می کند. اما در جاهای دیگر، IDL به سمت شرق یا غرب از آن نصف النهار منحرف می شود. این انحرافات مختلف به طور کلی وابستگی های سیاسی و/یا اقتصادی مناطق آسیب دیده را در بر می گیرد.

با حرکت از شمال به جنوب، اولین انحراف IDL از 180 درجه، عبور از شرق جزیره Wrangel و شبه جزیره Chukchi، شرقی ترین قسمت سیبری روسیه است. (جزیره Wrangel مستقیماً روی نصف النهار در 71 درجه و 32 دقیقه شمالی 180 درجه 0 دقیقه شرقی قرار دارد که به صورت 71 درجه و 32 دقیقه شمالی و 180 درجه 0 دقیقه غربی نیز ذکر شده است.) [4] سپس از تنگه برینگ بین جزایر دیومد می گذرد. فاصله 1.5 کیلومتری (0.93 مایلی) از هر جزیره در 168 درجه 58'37 اینچ غربی.[5] سپس به طور قابل توجهی از 180 درجه به سمت غرب خم می شود و از غرب جزیره سنت لارنس و جزیره سنت متیو می گذرد.

IDL بین جزایر آلوتی ایالات متحده (جزیره آتو که غربی ترین است) و جزایر فرمانده که متعلق به روسیه است می گذرد. سپس دوباره به سمت جنوب شرقی خم می شود تا به 180 درجه برگردد. بنابراین، تمام روسیه در غرب IDL، و تمام ایالات متحده در شرق است به جز مناطق جزیره ای گوام، جزایر ماریانای شمالی و جزیره ویک.

IDL تا زمان عبور از خط استوا روی نصف النهار 180 درجه باقی می ماند. دو جزیره مرجانی غیرمسکونی متعلق به ایالات متحده، جزیره هاولند و جزیره بیکر، درست در شمال خط استوا در اقیانوس آرام مرکزی (و کشتی‌ها در دریا بین 172.5 درجه غربی تا 180 درجه)، آخرین زمان روی زمین را دارند (ساعت ساعت 12:00-UTC) ).

IDL با چرخش به سمت شرق، تقریباً به نصف النهار 150 درجه غربی، کیریباتی را دور می زند. شرقی ترین جزایر کیریباتی، جزایر لاین جنوبی در جنوب هاوایی، پیشرفته ترین زمان روی زمین را دارند، ساعت UTC+14:00.

در جنوب کیریباتی، IDL به سمت غرب باز می گردد، اما در شرق 180 درجه باقی می ماند و بین ساموآ و ساموآی آمریکایی می گذرد.[6] بر این اساس، ساموآ، توکلائو، والیس و فوتونا، فیجی، تونگا، تووالو، و جزایر کرمادک نیوزلند و جزایر چاتم همگی در غرب IDL هستند و تاریخ یکسانی دارند. ساموآی آمریکایی، جزایر کوک، نیوئه و پلی‌نزی فرانسه در شرق IDL و یک روز عقب‌تر هستند.

IDL سپس به سمت جنوب غربی خم می شود تا به 180 درجه برگردد. از آن نصف النهار تا رسیدن به قطب جنوب، که دارای چندین منطقه زمانی است، پیروی می کند. به طور معمول، IDL در اکثر نقشه ها به قطب جنوب کشیده نمی شود. (به § تمرین و قرارداد کارتوگرافی در زیر مراجعه کنید.)

برای دو ساعت بین ساعت 10:00 تا 11:59 UTC هر روز، سه تاریخ تقویم مختلف به طور همزمان در مکان های مختلف روی زمین مشاهده می شود. برای مثال، ساعت 10:15 UTC پنجشنبه، ساعت 23:15 چهارشنبه در ساموآی آمریکایی (UTC−11:00)، پنجشنبه در بیشتر نقاط جهان، و 00:15 جمعه در کریتیماتی (UTC+14:00) است.

در طول ساعت اول (UTC 10:00–10:59)، هر سه تاریخ تقویم شامل مکان‌های مسکونی می‌شوند. در طول ساعت دوم (UTC 11:00–11:59) یکی از تاریخ‌های تقویم به منطقه زمانی غیرمسکونی دریایی دوازده ساعت عقب‌تر از UTC (UTC−12:00) محدود می‌شود.

به گزارش ساعت، اولین مناطقی که یک روز جدید و یک سال نو را تجربه می کنند جزایری هستند که از UTC+14:00 استفاده می کنند. این شامل بخش‌هایی از جمهوری کیریباتی، از جمله جزیره هزاره در جزایر لاین است. اولین شهرهای بزرگی که یک روز جدید را تجربه می کنند، اوکلند و ولینگتون، نیوزلند هستند (UTC+12:00؛ UTC+13:00 با ساعت تابستانی).

تنظیم مجدد IDL در سال 1994، جزیره کارولین را به یکی از اولین نقاط خشکی روی زمین تبدیل کرد که در تقویم به تاریخ 1 ژانویه 2000 رسید (UTC+14:00). در نتیجه این جزیره مرجانی به جزیره هزاره تغییر نام داد.[7]

مناطقی که برای اولین بار نور روز یک روز جدید را می بینند بسته به فصل متفاوت است. در حوالی انقلاب ژوئن، اولین منطقه هر مکانی در منطقه زمانی کامچاتکا (UTC + 12:00) خواهد بود که به اندازه کافی در شمال باشد تا خورشید نیمه شب را در تاریخ معین تجربه کنید. در اعتدال، اولین جایی که می توان نور روز را دید، جزیره خالی از سکنه هزاره در کیریباتی است، که شرقی ترین سرزمین واقع در غرب IDL است.

در نزدیکی انقلاب دسامبر، اولین مکان‌ها ایستگاه‌های تحقیقاتی قطب جنوب با استفاده از زمان نیوزلند (UTC+13:00) در طول تابستان خواهند بود که خورشید نیمه‌شب را تجربه می‌کنند. اینها عبارتند از: ایستگاه قطب جنوبی آموندسن-اسکات، ایستگاه مک موردو، پایگاه اسکات و ایستگاه ماریو زوکلی.[8]

مناطق زمانی دو راه وجود دارد و به این ترتیب موقعیت خط تاریخ بین‌المللی مشخص می‌شود، یکی در خشکی و آب‌های سرزمینی مجاور و دیگری در دریاهای آزاد.

همه کشورها به طور یکجانبه مناطق زمانی استاندارد خود را تعیین می کنند که فقط در خشکی و آب های سرزمینی مجاور قابل اعمال است. این خط تاریخ را می توان بالفعل نامید زیرا بر اساس قوانین بین المللی نیست، بلکه بر اساس قوانین ملی است. این مناطق ملی به آبهای بین المللی گسترش نمی یابد.

خط تاریخ دریایی، نه مشابه IDL، یک ساخت و ساز قانونی است که توسط توافق بین المللی تعیین شده است. این نتیجه کنفرانس انگلیسی-فرانسوی در سال 1917 در مورد نگهداری زمان در دریا است که توصیه می‌کرد همه کشتی‌ها، اعم از نظامی و غیرنظامی، مناطق زمانی استاندارد ساعتی را در دریاهای آزاد اتخاذ کنند. ایالات متحده توصیه خود را برای کشتی های نظامی و دریایی تجاری ایالات متحده در سال 1920 پذیرفت. این خط تاریخ به طور ضمنی در نقشه های منطقه زمانی ترسیم نشده است. از نصف النهار 180 درجه پیروی می کند به جز جایی که توسط آب های سرزمینی مجاور خشکی قطع می شود و شکاف هایی ایجاد می کند - این یک خط منقطع از قطب به قطب است. گود 15 درجه که از UTC با 12 ساعت منحرف می شود توسط خط تاریخ دریایی به دو گور 7.5 درجه تقسیم می شود که با UTC 12 ± ساعت تفاوت دارند.

در تئوری، کشتی‌ها باید زمان استاندارد یک کشور را اتخاذ کنند اگر در داخل آب‌های سرزمینی آن در 12 مایل دریایی (14 مایل؛ 22 کیلومتر) از خشکی قرار داشته باشند، سپس به مناطق زمانی بین‌المللی (15 درجه عرض قطب به قطب) بازگردند. گورس) به محض خروج. در عمل، کشتی ها از این مناطق زمانی فقط برای ارتباطات رادیویی و اهداف مشابه استفاده می کنند. برای اهداف داخلی (داخل کشتی)، مانند ساعات کار و غذا، کشتی ها از منطقه زمانی به انتخاب خود استفاده می کنند.

IDL روی نقشه در این مقاله و تمامی نقشه های دیگر بر اساس خط عملی است و ساخت مصنوعی نقشه نگاران است، زیرا مسیر دقیق خط در آب های بین المللی دلخواه است. IDL در نقشه های منطقه زمانی جهان توسط آژانس اطلاعات مرکزی ایالات متحده (سیا)[9] یا دفتر سالنامه دریایی اعلیحضرت بریتانیا (HMNAO) به قطب جنوب گسترش نمی یابد.[10] IDL در نقشه های مدرن سیا اکنون منعکس کننده جدیدترین تغییرات در IDL است[9] (به § تغییرات تاریخی زیر مراجعه کنید). نقشه فعلی HMNAO IDL را مطابق با تغییرات اخیر در IDL ترسیم نمی کند. این خط تقریباً مشابه خطی است که توسط اداره هیدروگرافی انگلستان در سال 1900 اتخاذ شد.[11] در عوض، HMNAO گروه‌های جزیره‌ای را با مناطق زمانی خود برچسب‌گذاری می‌کند که منعکس‌کننده جدیدترین تغییرات IDL هستند.[10] این رویکرد با اصل مناطق زمانی ملی و دریایی سازگار است: جزایر کریباتی شرقی در واقع "جزایر" تاریخ آسیایی (ضلع غربی IDL) در دریایی از تاریخ آمریکا (ضلع شرقی IDL) هستند. به طور مشابه، جزایر آلوتی غربی جزایری از خرمای آمریکایی در دریای خرمای آسیایی هستند.

هیچ سازمان بین‌المللی و هیچ معاهده‌ای بین کشورها، IDL ترسیم شده توسط نقشه‌نگاران را ثابت نکرده است: کنفرانس بین‌المللی نصف النهار در سال 1884 به صراحت از پیشنهاد یا موافقت با هر منطقه زمانی خودداری کرد، و اظهار داشت که آنها خارج از محدوده آن هستند. کنفرانس تصمیم گرفت که روز جهانی، نیمه‌شب تا نیمه‌شب به وقت گرینویچ (اکنون به عنوان زمان هماهنگ جهانی یا UTC شناخته می‌شود)، که با آن موافقت کرد، «در استفاده از زمان محلی یا استاندارد در صورت تمایل تداخلی نخواهد داشت». [12] کاربرد و اهمیت زمان UTC یا «Z» («زولو») از اینجا ناشی می‌شود: این زمان یک مرجع جهانی واحد را برای زمان مجاز می‌دهد که برای همه نقاط جهان در یک لحظه معتبر است

فردیناند ماژلان در روز شنبه، 16 مارس 1521، فیلیپین را برای اسپانیا ادعا کرد، زیرا از سویا در عرض اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام به سمت غرب رفت. فیلیپین به عنوان بخشی از اسپانیا جدید، مهمترین ارتباط خود را با آکاپولکو در مکزیک داشت، بنابراین علیرغم اینکه در لبه غربی اقیانوس آرام قرار داشت، در سمت شرقی IDL قرار داشت. در نتیجه، فیلیپین از شنبه 16 مارس 1521 تا دوشنبه 30 دسامبر 1844 یک روز از همسایگان آسیایی خود عقب بود.

پس از اینکه مکزیک در سال 1821 استقلال خود را از اسپانیا به دست آورد، منافع تجاری فیلیپین به سمت چین امپراتوری، هند شرقی هلند و مناطق مجاور آن معطوف شد، بنابراین فیلیپین تصمیم گرفت به همسایگان آسیایی خود در سمت غرب IDL بپیوندد.[13] برای پیشبرد یک روز تقویم به دستور نارسیسو کلاوریا، فرماندار کل وقت، سه شنبه 31 دسامبر 1844 از تقویم حذف شد. دوشنبه، 30 دسامبر 1844 بلافاصله چهارشنبه، 1 ژانویه 1845 دنبال شد. این تغییر همچنین در مورد سایر مستعمرات اسپانیایی باقی مانده در اقیانوس آرام اعمال شد: جزایر ماریانا، گوام و جزایر کارولین.[14] نشریات غربی به طور کلی تا اوایل دهه 1890 از این تغییر بی اطلاع بودند، بنابراین به اشتباه خط بین المللی تاریخ را برای نیم قرن آینده یک برآمدگی بزرگ غربی دادند.[15]

آلاسکا در سمت غربی خط بین المللی تاریخ قرار داشت، زیرا مهاجران روسی از سیبری به آلاسکا رسیدند. علاوه بر این، امپراتوری روسیه همچنان از تقویم جولیانی استفاده می کرد که 12 روز از تقویم میلادی عقب بود. در سال 1867، ایالات متحده آمریکای روسیه را خریداری کرد و این قلمرو را به سمت شرق خط بین المللی تاریخ انتقال داد. مراسم انتقال در ساعت 15:30 انجام شد. در پایتخت فرشته جدید (Sitka)، در روز شنبه، 7 اکتبر 1867 (ژولیان)، که شنبه، 19 اکتبر 1867 (گرگوریان) در اروپا بود. از آنجایی که آلاسکا به سمت شرق خط بین المللی تاریخ حرکت کرد، تاریخ نیز به جمعه، 18 اکتبر 1867، که اکنون به عنوان روز آلاسکا شناخته می شود، بازگشت.
جزایر ساموآ و توکلائو (1892 و 2011)

جزایر ساموآ که اکنون به ساموآ و ساموآی آمریکایی تقسیم شده‌اند، تا سال 1892 در سمت غرب IDL قرار داشتند. در آن سال، پادشاه مالیتوآ لاوپپا توسط بازرگانان آمریکایی متقاعد شد که تاریخ آمریکایی (سه ساعت عقب‌تر از کالیفرنیا) را جایگزین تاریخ سابق کند. تاریخ آسیایی (چهار ساعت جلوتر از ژاپن). این تغییر با تکرار دوشنبه، 4 ژوئیه 1892، روز استقلال آمریکا انجام شد.[18]

در سال 2011، ساموآ با حذف جمعه 30 دسامبر 2011 از تقویم خود، به سمت غرب IDL بازگشت.[19] این منطقه زمانی را از UTC−11:00 به UTC+13:00 (UTC-10 به UTC+14 Dst) تغییر داد.[20] ساموآ این تغییر را انجام داد زیرا استرالیا و نیوزلند به بزرگترین شرکای تجاری آن تبدیل شده اند و همچنین دارای جوامع بزرگی از مهاجران هستند. 21 ساعت عقب ماندن، کسب و کار را دشوار می کرد، زیرا داشتن تعطیلات آخر هفته در روزهای عقب مانده به این معنی بود که تنها چهار روز از هفته، روزهای کاری مشترک بودند.[21]

IDL اکنون بین ساموآ و ساموآی آمریکایی که در سمت شرق (آمریکایی) خط باقی مانده است، عبور می کند.

توکلائو قلمرویی از نیوزلند در شمال ساموآ است که راه های ارتباطی و حمل و نقل اصلی آن با سایر نقاط جهان از ساموآ می گذرد. به همین دلیل، توکلائو همراه با ساموآ در سال 2011 از IDL عبور کرد.[22]

جزیره مرجانی کواجالین، مانند بقیه جزایر مارشال، در طول قرن نوزدهم و بیستم از اسپانیایی به آلمانی به کنترل ژاپنی ها منتقل شد. در آن دوره در غرب IDL بود. اگرچه کواجالین به طور رسمی پس از جنگ جهانی دوم به همراه بقیه مارشال ها بخشی از قلمرو تراست جزایر اقیانوس آرام شد، ایالات متحده یک تاسیسات نظامی در آنجا ایجاد کرد. به همین دلیل، کواجالین از خرمای هاوایی استفاده کرد، بنابراین عملاً در شرق خط بین‌المللی خرما قرار داشت (بر خلاف بقیه مارشال‌ها). کواجالین با حذف شنبه 21 آگوست 1993 از تقویم خود به سمت غرب IDL بازگشت. علاوه بر این، هفته کاری کواجالین به سه شنبه تا شنبه تغییر یافت تا با هفته کاری هاوایی از دوشنبه تا جمعه در طرف دیگر IDL مطابقت داشته باشد.[23]
کیریباتی شرقی (1994)

به عنوان یک مستعمره بریتانیا، جمهوری کنونی کیریباتی در جزایر گیلبرت، درست در غرب IDL آن زمان، متمرکز بود. پس از استقلال در سال 1979، ادعای مالکیت جزایر فینیکس و لاین در شرق IDL را از ایالات متحده به دست آورد. در نتیجه، این کشور در میان IDL قرار گرفت. نگرانی‌های دولتی و تجاری در طرف‌های مقابل خط فقط می‌توانستند در چهار روز هفته که روزهای هفته در هر دو طرف بود، کارهای معمول خود را از طریق رادیو یا تلفن انجام دهند. برای رفع این ناهنجاری، کیریباتی با حذف شنبه 31 دسامبر 1994 از تقویم خود، تاریخ نیمه شرقی خود را تغییر داد. پس از تغییر، IDL در واقع به سمت شرق حرکت کرد تا کل کشور را بچرخاند. به شدت قانونی، کنوانسیون 1917 دریایی IDL هنوز معتبر است. وقتی منطقه زمانی زمینی می گوید دوشنبه است، این جزایر در اقیانوسی که یکشنبه دارد، منطقه های روز دوشنبه را تشکیل می دهند. نقشه ها معمولاً به این شکل ترسیم نمی شوند.[24]

در نتیجه تغییر سال 1994، شرقی‌ترین قلمرو کیریباتی، جزایر لاین، از جمله جزیره مسکونی کریتیماتی (جزیره کریسمس)، سال 2000 را قبل از هر کشور دیگری آغاز کرد، ویژگی‌ای که دولت کیریباتی از آن به عنوان یک جذب توریست بالقوه استفاده کرد.
تاهیتی و پلی‌نزی فرانسه

در 5 مارس 1797، مبلغان انجمن مبلغان لندن از انگلستان وارد تاهیتی شدند. آنها ابتدا سعی کرده بودند از کیپ هورن عبور کنند، اما موفق نشدند، در عوض دماغه امید خوب و اقیانوس هند را طی کردند. به این ترتیب تاریخ نیمکره شرقی جزیره را معرفی کردند.[25] تاهیتی از نیمکره غربی پیروی کرد.[26][27]

خط زمان بر اساس اصول دینی

به طور کلی، تقویم مسیحی و کلیساهای مسیحی IDL را به رسمیت می شناسند. به عنوان مثال، کریسمس در 25 دسامبر جشن گرفته می شود (بر اساس تقویم گریگوری یا جولیان، بسته به اینکه کدام یک از این دو توسط کلیسای خاص استفاده می شود) زیرا این تاریخ در کشورهای واقع در دو طرف خط تاریخ برگزار می شود. بنابراین، چه کریسمس غربی باشد و چه کریسمس ارتدکس، مسیحیان ساموآ، بلافاصله در غرب خط تاریخ، این تعطیلات را یک روز قبل از مسیحیان در ساموآی آمریکایی، که بلافاصله در شرق خط تاریخ قرار دارد، جشن می گیرند.

مشکلی در قاعده کلی بالا در کلیساهای مسیحی خاصی ایجاد می شود که به طور رسمی یک روز سبت را به عنوان یک روز خاص از هفته، زمانی که آن کلیساها در کشورهای نزدیک به خط تاریخ قرار دارند، رعایت می کنند. علی‌رغم تفاوت تاریخ‌ها، همان طلوع خورشید در ساموآی آمریکایی اتفاق افتاد که چند دقیقه بعد در ساموآ رخ داد، و همان غروب خورشید در ساموآ رخ می‌دهد که چند دقیقه قبل در ساموآی آمریکایی اتفاق افتاد. به عبارت دیگر، ایام دنیوی از نظر شرعی متفاوت است، اما از نظر فیزیکی یکسان است. و این باعث ایجاد سؤالاتی در قوانین دینی می شود.

از آنجایی که خط تاریخ یک تحمیل دلخواه بود، می‌توان این سوال را مطرح کرد که کدام شنبه در هر دو طرف خط تاریخ (یا اساساً در هر دو طرف طول جغرافیایی 180 درجه) شنبه "واقعی" است. این مسئله (که در یهودیت نیز مطرح می‌شود) یک مشکل خاص برای ادونتیست‌های روز هفتم، باپتیست‌های روز هفتم و کلیساهای مشابه واقع در کشورهای نزدیک به خط تاریخ است.

در تونگا، ادونتیست‌های روز هفتم (که معمولاً شنبه، شنبه روز هفتم را جشن می‌گیرند) یکشنبه را به‌دلیل درکشان از خط بین‌المللی تاریخ برگزار می‌کنند، زیرا تونگا در شرق نصف النهار 180 درجه قرار دارد. یکشنبه مطابق با تونگا (غرب خط تاریخ، مانند کیریباتی، ساموآ، و بخش‌هایی از فیجی و تووالو) توسط کلیسای ادونتیست روز هفتم همان روزی است که شنبه در شرق خط خرما مشاهده می‌شود.[28] [29]

اکثر ادونتیست‌های روز هفتم در ساموآ قصد داشتند روز یکشنبه پس از عبور ساموآ از خط تاریخ در دسامبر 2011، شنبه را رعایت کنند، اما گروه‌های SDA در روستای ساماتائو و مکان‌های دیگر (تقریباً 300 عضو) تصمیم گرفتند تعدیل IDL را بپذیرند و روز شنبه را رعایت کنند. [30] بحث در میان جامعه ادونتیست های روز هفتم در اقیانوس آرام در مورد اینکه واقعاً سبت روز هفتم است، ادامه دارد.

کلیسای ادونتیست روز هفتم مستقل ساموآ، که به کلیسای ادونتیست روز هفتم در سراسر جهان وابسته نیست، تصمیم گرفته است پس از یک هفته شش روزه در پایان سال 2011، روز شنبه به عبادت خود ادامه دهد.

به همین ترتیب، تقویم اسلامی و جوامع مسلمان کنوانسیون IDL را به رسمیت می شناسند. مخصوصاً روز اقامه نماز جمعه در همه جای دنیا جمعه محلی است.[33]

IDL عاملی برای شروع و پایان ماه های قمری اسلامی نیست. اینها تنها به رؤیت هلال ماه جدید بستگی دارد.[34] به عنوان مثال، روزه های ماه رمضان از صبح پس از رویت هلال آغاز می شود. اینکه این روز ممکن است در نقاط مختلف جهان متفاوت باشد، در اسلام مشهور است. (به ابتدای ماه رمضان مراجعه کنید.)
یهودیت
اطلاعات بیشتر: خط تاریخ بین المللی در یهودیت

مفهوم خط تاریخ بین المللی در حقوق یهود برای اولین بار توسط تصمیم گیرندگان قرن دوازدهم ذکر شده است.[35][36] اما تا زمانی که سیستم‌های حمل و نقل و ارتباطات بهبود یافته در قرن بیستم معرفی شدند، مسئله خط تاریخ بین‌المللی واقعاً به یک سؤال در مورد قوانین عملی یهودیان تبدیل شد.[37]

به عنوان یک موضوع عملی، خط بین‌المللی تاریخ مرسوم - یا خط دیگری در اقیانوس آرام نزدیک به آن - به عنوان خط تاریخ عملاً برای اهداف قوانین یهودی، حداقل در جوامع یهودی موجود، عمل می‌کند. برای مثال، ساکنان جوامع یهودی ژاپن، [38] نیوزیلند، [39] هاوایی، [40] و پلی‌نزی فرانسه [41] همگی شبات را در روز شنبه محلی برگزار می‌کنند. با این حال، در مورد اینکه چگونه قانون یهود به این نتیجه می رسد، اتفاق نظر وجود ندارد. به همین دلیل، برخی از مقامات حکم می‌کنند که جنبه‌های خاصی از رعایت سبت در روز یکشنبه (در ژاپن و نیوزلند) یا جمعه (در هاوایی و پلی‌نزی فرانسه) علاوه بر روز شنبه الزامی است. علاوه بر این، در مورد اینکه یهودیانی که در منطقه اقیانوس آرام به دور از جوامع تأسیس شده یهودی سفر می کنند، باید شبات را جشن بگیرند، اختلاف نظرهایی وجود دارد.[35][36]

برای افرادی که از خط تاریخ عبور می کنند، تغییر تاریخ تقویم بر برخی از جنبه های عمل تحت قوانین یهودی تأثیر می گذارد. با این حال، جنبه های دیگر به تجربه فرد از غروب و طلوع خورشید برای شمارش روزها، صرف نظر از تاریخ تقویم، بستگی دارد.[35][36]

خط تاریخ یک عامل مرکزی در کتاب اومبرتو اکو به نام جزیره روز قبل (1994) است، که در آن قهرمان داستان خود را در یک کشتی آرام گرفته، با جزیره ای نزدیک در آن سوی IDL می بیند. قهرمان داستان که قادر به شنا نیست، به گمانه زنی های تخیلی فزاینده ای در مورد اهمیت فیزیکی، متافیزیکی و مذهبی خط خرما می پردازد.
هشتاد روز دور دنیا

مفهوم پشت IDL (البته نه خود IDL، که هنوز وجود نداشت) به عنوان یک وسیله طرح در کتاب ژول ورن در اطراف جهان در هشتاد روز (1873) ظاهر می شود. شخصیت اصلی، فیلیاس فاگ، به سمت شرق در سراسر جهان سفر می کند. او با دوستانش شرط بندی کرده بود که می تواند در 80 روز این کار را انجام دهد. برای برنده شدن در شرط بندی، فاگ باید تا ساعت 8:45 بعد از ظهر روز شنبه، 21 دسامبر 1872 برگردد. با این حال، سفر با یک سری تاخیر مواجه می شود و زمانی که فاگ به لندن می رسد، ساعت 8:50 بعد از ظهر روز جمعه، 20 دسامبر است، اگرچه او معتقد است که اینطور است. شنبه 21 دسامبر و اینکه او شرط بندی را تنها با اختلاف پنج دقیقه از دست داده است. با این حال، روز بعد، مشخص می شود که روز شنبه است، نه یکشنبه، و فوگ درست به موقع به باشگاه خود می رسد تا برنده شرط بندی شود. ورن توضیح می دهد:

در سفر به سمت شرق، او [فاگ] به سمت خورشید رفته بود، و به همین دلیل روزها برای او به اندازه چهار دقیقه کاهش یافت که او درجاتی را در این جهت رد کرد. دور زمین سیصد و شصت درجه است. و این سیصد و شصت درجه، ضرب در چهار دقیقه، دقیقاً بیست و چهار ساعت به دست می‌دهد - یعنی روزی که ناخودآگاه به دست آمده است. به عبارت دیگر، در حالی که فیلیاس فوگ که به سمت شرق می رفت، هشتاد بار خورشید را دید که از نصف النهار گذشت، دوستانش در لندن فقط هفتاد و نه بار آن را دیدند.[42]

فاگ فکر می‌کرد که یک روز دیرتر از آنچه بود، بود، زیرا این واقعیت ساده را فراموش کرده بود. در طول سفر، او یک روز کامل به ساعت خود اضافه کرده بود، با ریتم یک ساعت در پانزده درجه، یا چهار دقیقه در هر درجه، همانطور که ورن می نویسد. در آن زمان، مفهوم خط تاریخ رسمی بین المللی وجود نداشت. اگر این کار را می کرد، به او اطلاع داده می شد که زمانی که به این خط می رسید، یک روز کمتر از گذشته است. بنابراین، روزی که در طول سفرش به ساعت خود اضافه می‌کرد، با عبور از این خط خیالی کاملاً حذف می‌شد. اما از آنجایی که بریتانیا، هند و ایالات متحده تقویم یکسانی با زمان‌های محلی متفاوت داشتند، یک خط تاریخ واقعی وجود داشت، و او باید هنگام ورود به ایالات متحده متوجه می‌شد که تاریخ محلی با دفترچه خاطراتش یکسان نیست. خدمتکارش ژان پاسپارتو، علیرغم سرنخ‌هایی که از محیط اطرافش می‌آمد، ساعتش را به وقت لندن تنظیم کرد.

مراسم عبور از خط مربوط به IDL
همچنین ببینید: مراسم عبور از خط

تشریفات بر روی کشتی ها برای علامت گذاری اولین عبور ملوان یا مسافر از خط استوا و همچنین عبور از خط بین المللی تاریخ، سنت دیرینه در نیروی دریایی و سایر خدمات دریایی در سراسر جهان بوده است.

توهم جهانگرد

اولین بار اسماعیل بن علی ابوالفداء (۱۲۷۳–۱۳۳۱م) در کتاب خود تقویم البلدان ذکر کرد که جهانگردی که بسمت غرب حرکت می‌کند به دلیل حرکت بسمت غرب خورشید در تقویم خود یک روز کم میاورد و جهانگردی که سمت شرق پیش می‌رود بهمان دلیل یک روز اضافه میاورد. این پدیده بعد از دو قرن توسط گروه ماژلان تجریه شد^[۱]^[۲]

تفاوتهای زمان و روز در مکانهای مختلف

بعدها این پدیده منجر به قراردادن یک خط فرضی بعنوان خط بین‌المللی تقویم شد که روز تقویمی بر اساس آن محاسبه می‌شود و زمان ساعتها بازای هر ۱۵ درجه حرکت بسمت غرب یا شرق آن خط یکساعت به عقب یا جلو کشیده می‌شوند. بدین ترتیب ساعتهای شهرهای مختلف دنیا تنظیم شدند.

خط روزگَردان^[۱] یا خط بین‌المللی زمان (IDL) خطی است فرضی بر سطح کره زمین که از میانهٔ اقیانوس آرام می‌گذرد و کشتی‌ها و هواپیماها با گذر از این خط تاریخ روزی که در آن به‌سر می‌برند را عوض می‌کنند.

خط روزگردان به طور حدودی هم‌راستا با مدار نصف‌النهار ۱۸۰ درجه (نقطه مقابل نصف‌النهار مبدا) است اما در نقاطی خیلی از این مدار منحرف می‌شود تا از تقسیم زمانی برخی واحدهای سیاسی و گروه‌های جزیره‌ای جلوگیری شود.

از طول جغرافیایی گرینویچ تا خط روزگردان در جهت شرق، به ۱۸۰ درجه شرقی (E) و در جهت غرب به ۱۸۰ درجه غربی (W) تقسیم شده‌است.

هنگام عبور از این خط از غرب به شرق باید یک روز به تقویم اضافه کرد و به عکس هنگام عبور از شرق به غرب این خط باید یک روز از تقویم کم کرد. کشورهای واقع در شرق این خط، کشورهای غربی نسبت به نصف‌النهار گرینویچ (نیمکره غربی) و کشورهای غربی آن، کشورهای شرقی نسبت به نصف النهار گرینویچ (نیمکره شرقی) به‌شمار می‌آیند.

اگر مسافری از غرب کره زمین به شرق (از قاره آمریکا به قاره آسیا) یک بار زمین را دور بزند، یک روز تقویمی از مبدأ حرکت خود، جلو می‌افتد و باید یک روز را از تاریخ کم کند و بر عکس از شرق کره زمین به غرب ( از آسیا به آمریکا) باید یک روز به تاریخ را اضافه کند.

خط تاریخ بین المللی (International Date Line) خطی فرضی در امتداد شمال به جنوب اقیانوس آرام است که طبق موافقت های بین المللی با عبور از آن، تاریخ تغییر می کند. گردش زمین، هر روز روی این خط آغاز می شود و خاتمه می یابد. در واقع خط تاریخ بین المللی دنباله نصف النهار گرینویچ است که از اقیانوس آرام می گذرد.

افرادی که از آمریکا به آسیا سفر می کنند، با عبور از این خط باید یک روز به تاریخ اضافه کنند و مسافرینی که از آسیا به آمریکا می روند، باید یک روز از تاریخ کم کنند.

خط تاریخ بین المللی

اختلاف ساعت بین مناطق مختلف به حرکت چرخشی زمین بستگی دارد. دو نقطه روی کره زمین که روی یک نصف النهار نیستند، ظهرهای متفاوتی دارند؛ زیرا هر محل دارای زمان مخصوص به خود یا زمان محلی است که توسط ساعت خورشیدی مشخص می شود.

برای جلوگیری از بی نظمی ساعت، میان کشورهای نزدیک به هم مناطق زمانی مشخص کرده اند. برای تعیین مناطق زمانی یا ساعات رسمی، سطوح زمین بطور قراردادی به 24 قاچ یا منطقه زمانی تقسیم شده است. در داخل هر یک از این مناطق زمانی، زمان بطور قراردادی همان زمان نصف النهار وسط قاچ است. به این ترتیب نصف النهار زمانی اولین قاچ همان نصف النهار گرینویچ یا نصف النهار مبدا است.

با در نظر گرفتن مرز کشورها و ایالات، در این تقسیم بندی تغییراتی به وجود آمده است؛ به این ترتیب که در داخل یک کشور کوچک که بیش از یک قاچ را در بر نمی گیرد، ساعت یکسان شده است. کشورهایی مثل ایالات متحده آمریکا که در جهت طول جغرافیایی گسترش بیشتری دارند، دارای چند ساعت منطقه ای هستند. بطوریکه ایالات متحده دارای هشت منطقه زمانی است.

منابع

مقاله علمی و آموزشی «خط تاریخ بین المللی چیست؟»، نتیجه ی تحقیق و پژوهش، گردآوری، ترجمه و نگارش هیئت تحریریه علمی پورتال یو سی (شما می توانید) می باشد. در این راستا کتاب چرا، چطور، چگونه؟، نوشته ی دکتر سونیتا گوپتا و دکتر نینا آگراوال و ترجمه پریسا همایون روز و پریچهر همایون روز از موسسه نشر و تحقیقات ذکر، منتشر شده در تیر 1393 با شابک 978-964-307-221-6 به عنوان منبع اصلی مورد استفاده قرار گرفته است.

در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم میلادی دولت های اسپانیا و پرتقال مستعمرات خود را گسترش می دادند. به سمت شرق شبه جزیره ایبریا (اسپانیا و پرتقال) گستره نفوذ پرتقالی ها و به سمت غرب آن محدوده اسپانیا یی ها بود. هنگامی که گروه اسپانیایی ماژلان از اقیانوس آرام گذشتند و به فیلیپین رسیدند از لحاظ تقویمی با پرتقالی ها که در جهت شرق حرکت کرده بودند یک روز اختلاف داشتند. یعنی در یک مکان برای اسپانیایی ها مثلاً روز چهار شنبه بود و برای پرتقالی ها و مردم بومی جزیره روز پنج شنبه بود. اما علت آن چه بود پرتقالی ها چون به سمت شرق عکس حرکت خورشید حرکت می کردند هر روزشان اندکی زودتر شروع می شد این حالت برای اسپانیایی ها که در جهت غرب در حرکت بودند برعکس بود یعنی روزهای آن ها دیرتر از روزهای اروپا شروع می شد. و زمانی که دو گروه در فیلیپین به هم می رسیدند پرتقالی ها 8 ساعت از شبه جزیره ایبریا جلوتر بودند و اسپانیایی ها که مسافت بیشتری پیموده بودند 16ساعت عقب بودند که روی هم 24 ساعت باهم اختلاف داشتند. این اختلاف ساعت حدود 300 سال ادامه داشت تا این که در سال 1884 میلادی در یک مجمع بزرگ بین المللی کشورها توافق کردند که خط بین المللی زمان را ایجاد کنند تا این اختلاف تقویمی حل شود. خط بین المللی زمان خطی است فرضی منطبق بر نصف النهار 180 درجه در امتداد نصف النهار مبدأ گرینویچ که مرز بین نیم کره شرقی و غربی است. طبق قرارداد سال 1884 میلادی کلیه کشتی ها و هواپیما هایی که از هر نقطه از این خط بگذرند بایستی یک روز تقویم خود را اصلاح نمایند. بدین ترتیب که اگر از نیم کره شرقی وارد نیم کره غربی شویم باید یک روز تقویم خود را به عقب ببریم و برعکس. مثلاً اگر روز یک شنبه در ژاپن به سمت آمریکا حرکت کنیم تقویم ما در آمریکا روز شنبه خواهد بود.

فرض کنید مسافر هواپیمایی هستید که در ساعت 2 بامداد روز پنج شنبه از توکیو به سمت نیویورک در حرکت است اگر هواپیما 15 ساعت در راه باشد شما در چه روز و ساعتی به نیویورک خواهید رسید؟ برای محاسبه اینطور عمل می کنیم:

۲۷ ساعت =1۰ ساعت اختلاف ساعت نیویورک و توکیو + 15 ساعت پرواز + 2 صبح روز پنج شنبه

یعنی 27ساعت پس از آغاز روز پنج شنبه به نیویورک می رسید، که می شود ساعت 3 بامداد روز بعد یعنی جمعه، اما چون از روی خط زمان می گذرید (از نیم کره شرقی به نیم کره غربی) باید یک روز یا همان 24 ساعت از تقویم خود بکاهیم تا با وقت محلی نیویورک منطبق باشد. یعنی ساعت 3 روز پنج شنبه وارد نیویورک می شوید.

یادآور می شود که خط بین المللی زمان از میان اقیانوس آرام می گذرد و در جاهایی مانند سیبری و آلاسکا که این خط از خشکی عبور می کند آن را با کمی انحراف در نظر می گیرند تا از میان آب ها بگذرد و برای مردم ساکن آن خشکی مشکل به وجود نیاید. به این صورت که در یک شهر در یک زمان، قسمت غربی آن روز شنبه و قسمت شرقی آن روز یک شنبه باشد.

لازم به تذکر است که پس از گذشتن از خط زمان، از دست دادن یا جلو افتادن یک روز، مشخص کننده زمان است نه تعیین کننده واقعیت، واقعیت این است که در سفر به دور دنیا اشتباهات اندک اندک بر روی هم انباشته شده و در مجموع به 24 ساعت می رسد بنابراین اضافه نمودن و یا کاستن 24 ساعت در نصف النهار 180 درجه تصحیح این اشتباهات است. و این 24 ساعت یا یک روز اختلاف روز طبیعی نیست بلکه فقط برای رسیدن به خط زمان هنگام مسافرت است.

منبع:دکتر جواد صفی نژاد - مبانی جغرافیای انسانی

برای این ساعت از مجله آنلاین زندگی با عنوان چرا خط بین المللی زمان کج است به همراه پاسخ کامل در خدمت شما دوستان گرامی هستیم .

خط بین المللی زمان که به آن خط روزگردان نیز گفته میشود خطی فرضی است بر روی سطح زمین که از میانه اقیانوس آرام میگذرد.

گفتنی است کشتی ها و هواپیماها با گذر از این خط تاریخ روزی که در آن به سر میبرند را عوض میکنند .

خط بین المللی زمان به طور حدودی هم راستا با مدار نصف النهار ۱۸۰ درجه ( نقطه مقابل نصف النهار مبدا ) است اما در نقاطی از این مدار منحرف میشود تا از تقسیم زمانی برخی واحدهای سیاسی و گروه های جزیره ای جلوگیری شود .

از طول جغرافیایی گرینویچ تا خط روزگردان در جهت شرق ، به ۱۸۰ درجه شرقی ( E ) و در جهت غرب به ۱۸۰ درجه غربی ( W ) تقسیم شده است .

اگر به این خط بر روی نقشه دقت کرده باشید متوجه زیگزاگی بودن آن میشوید .

نخستین انحراف برجسته خط روزگردان در نزدیکی تنگه برینگ قرار دارد .

این انحراف به این خاطر است که اطمینان حاصل شود منطقه شمال شرق روسیه از ناحیه زمانی دیگر بخش های کشور جدا نمیشود .

به همین ترتیب خط بین المللی زمان به سمت غرب و به طرف جزایر الیوت منحرف میشود تا اطمینان حاصل شود آلاسکا از آمریکا جدا نمی گردد .

برجسته ترین مورد انحراف خط بین المللی زمان در نزدیکی کشور کیریبیاتی وجود دارد .

این خط در این نقطه تا نصف النهار ۱۵۰ درجه منحرف میشود تا این جزیره را دور بزند .

چرا خط بین المللی زمان کج است

در بحث رؤیت هلال

بسم الله الرحمن الرحیم

آیا ممکن است بین سه طایفه روایات وارده در مسئله هلال جمع شود و تا مجبور نشده ایم طرح یا تاویل صورت نگیرد به این بیان که ثبوتا برای اجرای احکام شهور و ضبط آنها سه راه ممکن است که هر سه راه را ادله اثباتیه متعرض شده اند و در ابتداء ملاحظه دو مقدمه خوب است:

1- آنچه امروز به خط زمان معروف است و لوازم عجیبه دارد و چون چاره ای از وضع آن نداشته اند تا ممکن بوده آن را از بحر کبیر عبور داده اند تا محل ابتلای سکنه بلاد نشود و نقل می کنند که بین دو جزیره در حدود "سیبیرا" عبورداده اند که هر چند فاصله دو جزیره سه میل بیشتر نیست ولی لازمه وضع آن خط این است که در یکی مثلا ساعت 7 صبح روز یکشنبه است و در دیگری ساعت 7:01 دقیقه مثلا از روز شنبه است ، و در اولی هرچند خورشید از شرق هیوی؟ عبور می کند ولی از غرب اصظلاحی قراردادی یعنی از طرف بقاع غربیه طلوع می کند، و مقصود آنکه کره ارض در آن واحد یک شب دارد و یک روز ، و در طی 24 ؟؟ ساعت یک شب و روز دیگر هم تحصیل می کند پس در ظرف 24 ساعت حرکت ارض ، یک روز 24 ساعته و یک شب 24 ساعته که مجموعا 48 ساعت سکنه ارض می شود حاصل می شود. هرچند ساکنین هر بلدی به تنهایی ، 24 ساعت برآنها گذشته است ولی کل کره هم شنبه داشته است و هم یکشنبه ، و شاید اشاره به آن شده در حدیث : " ان..." یعنی شب قدر نسبت به کره ارض 24 ساعت است که لحظه شروع آن منتاسب با شروع شهر جدید است.

2- هرچند شهر متشکل از ایام و لیالی است ولی ایام و لیالی اجراء نفس الامریه او نیستند بلکه اجزاء تطابقیه او هستند و اجراء نفس الامر به همان 708 ساعت و 44 دقیقه (11 روز و 3 ساعت و 24 دقیقه ) است که سیر قمر در مدار خود را تشکیل می دهد.
(یعنی شهر هلالی نه نجومی که 600 ساعت است)

لیکن این حدود سه ربع ساعت اضافی (44 دقیقه) امرو محاسبه را مشکل میکند چون بدون آن دور کامل قمر 29 روز و نیم (12 ساعت) می شود و مجموع دو ماه 59 روز می شود که می توانیم یکی را 29 روز و دیگری را 30 روز حساب کنیم ولی چون هر ماه حدود سه ربع ساعت (44 دقیقه) از 29 روز و نیم اضافه دارد پس در 12 ماه (12 تا 44 دقیقه) هشت ساعت و 48 دقیقه ، سال قمری از 354 روز اضافه دارد که این حدود یک ساعت اضافه ، در ظرف سه سال بیش از یک شبانه روز (24 ساعت) می شود که چاره ای نیست سال قمری (354 روز) را کبیسه حساب کرد (355 روز) که اگر کبیسه حساب نشود مثلا پس از 15 سال حدود روز 25 ماه که صبح آن ماه دیده می شود را باید روز اول ماه حساب کنند و نظیر همین مشکل در سال شمسی نیز هست که از 365 روز حدود 6 ساعت اضافه دارد که ناچار از کبیسه است.

بنابراین {با لحاظ این دو مقدمه} برای تطابق اجزاء این زمان با لیل و نهار و اجرای احکام شهر در آنها سه راه ممکن است :

اول :محاسبه یک ماه کامل و یک ماه ناقص است با لحاظ کباءس یازدهگانه در طی 30 سال که این موافق روایات عدد است .

دوم: از آنجا که استقرار امر نهار و لیل نسبت به احکام آنها به زوال و نیمه شب است پس میزان را در این تطابق ، زوال قرار دهیم شبیه تحویل شمس به برج حمل که با اآن امر تمام نقاط کره منضبط می شود ، مثلا لحظه خروج قمر از تحت الشعاع و امکان روءیت آن ، هر بلدی که زوال آن شده است دیگر معنی ندارد که آن روز از ماه جدید باشد و اگر زوال آن نشده آن روز از ماه نو حساب می شود ، و این موافق طائفه ای دیگر ز روایات است که هرچند در آنها "رئی قبل الزوال" دارد اما به حسب ظاهر ، زوال میزان قرار گرفته و شرط بودن ، فعلیت پیدا کردن روءیت خارجی منظور نیست بلکه منظور امکان فعلیت پیدا کردن آن است.

راه سوم: از آنجا که راه اول و دوم با سماحت ؟؟ شریعت تناسب ندارد ارجاع به اصل عملی شود و قاطع یقینی آن روئیت قرار داده شود پس در صورت ورود اماره بر این عمل احکام اماره را جاری م یکند ولو به اینکه بعدا لازم است قضا کند ، و این راه موافق روایات کثیره است ولی کلام دراین است که روءیت در چه مکانی ، شرعا قاطع اصل است آیا اشتراک افق شرط است یا خیر؟ اما قبل از این آیاجمع بین این سه طائفه به این نحو ممکن است که اگر روئیت محقق شد و امر واضح و آشکار بود کاری با راه اول و دوم نداریم اما اگر به نحوی امر مشکل شد نوبت به آنها می رسد چون ارجاع به اصل عملی برایتسهیل امر بود و وقتی خرائط ؟؟ اجزاء اصل متوفر نبود یا همراه با عصر بود ممکن است بگوییم که دیگر راه سوم متعین؟؟ نیست و دست حاکم شرع و یا مکلف در چاره جویی به دو نحو دیگر باز است که متحمل ؟؟ است روایات تطوق و نحو آن به حمل شایع از همین باب باشد کما اینکه محتمل است از باب ورود اماره بر اصل ؟؟ عملی باشد یعنی اماره بر امکان روئیت هلال در وقت غروب لیله ماضیه نه علم بر خروج از تحت الشعاع قبل از زوال ولو مثلا یک ساعت بعد از مغرب در شب گذشته . و لازمه این جمع این است که به تعبیر صاحب جواهر (قده) نه اسائه ادب صدوق (قده) شود ( در راه اول) و نه تعبیر خود ایشان صدق کند (در راه دوم) که "من غرائب الاتفاق خیره العلامه الطباطبایی (قده) له فی مصابیحه مع استقامه طریقه" .

اما اینکه روئیت در چه مکانی شرعا قاطع اصل است پس ممکن است گفته شود ( و نقل شده است استدلال به آن در شرع نجاه العباد مرحموم آقا سید ابوتراب خوانساری قده) که مقتضای ظهور قوتی ؟؟ بلا معارض صحیحه محمد بن عیسی که متاید ؟؟ به اطلاق "اهل مصر یا بلد" در روایات دیگر است عدم لزوم اشتراک افق است : وسائلی ؟؟ باب 15 من ابواب احکام شهر رمضان : محمد بن الحسین ؟؟؟ عن محمد بن حسن الصفار عن محمد بن عیسی قال کتب الیه (ع) ابو عمرو اخبرنی یا مولای انه ربما اشکل علینا هلال شهر رمضان و لا نراه و نری السما لیست فیها عله و یفط الناس و یفطر معهم و یقول القوم من ...؟؟؟

به لحاظ اینکه بنا بر لزوم اشتراک افق ، تنسب سوال و جواب اقتضا می کرد بفرمایند "نعم علیک مشرقک و مغرب" پس به خوبی استفاده می شود که اگر شخصی در تهران مثلا هنگام مغرب استهلال کرد و ندید چون مغرب اندلس و آفریقا چند ساعت متاخر است با طیاره خود را به آنجا رسانید و وقت مغرب روءیت هلال کرد و سپس به تهران بازگشت واجب است بر او صوم یا افطار فردا در تهران که قطعا امکان روءیت قبل از زوال هم در تهران است .

و شاید شاهد اینکه اجزاء نفس الامر به شهر تطبیق بر لیل و نهار داده می شود این باشد که با اینکه در روایت دارد بحسب خلقت روز قبل از شب بوده اما روایت ابان عن عمرابن یزید قلت لابی عبدالله ان المغریه یزعمون ان هذاالیوم لهذه الیله المستقبله فقال ع کذبو هذا الیوم اللیله الماضیه ان بطن النحله (؟) حیث راو الهلال قالو قد دخل الشهر الحرام (وسائل- ابواب احکام شهر رمضان – باب 8 حدیث 7) دلالت م یکند که با حلول اجزاء نفس الامریه شهر دیگر معنی ندارد که با عدم استقرار امر لیل به نیمه شب آن را ملحق به شهر سابق کنیم و بگوییم شبی از ماه شعبان مثلا و یا به حسب مورد روایت بگوییم شبی از جمادی الاخره نه ماه رجب تا قتال در آن حرام باشد بر حسب توضیح محکی از مرآت العقول و چه بسا مراد از تعبیر روایت "قد دخل الشهر الحرام" یعنی(توضیحات ریز بود و نا خوانا) علم به دخول نه اول جزء نفس الامری شهر که شاید به همین معنی ناظر باشد مرسل مذکور در مستدرک که منقول ؟؟ از منقنع؟؟ است : قال ابو عبد الله ع قد یکون الهلال لیله و ثلث و لیله و نصف و لیله و ثلثین و لیله ..؟ لا شیء و لیله (مستدرک جلد 1 صفحه ؟؟ بابا 6 احکام شهر رمضان) و اول جزء نفس الامری شهرو لحظه ورودآن از طریق ؟؟ و معطیات رصد خانه ها معلوم می شود که مثلا لحظه خروج قمر از تحت الشعاع چه ساعتی است و در این لحظه طول و عرض بلاد تاثیری ندارد هرچند طول و عرض بلد درامکان روءیت آن دخالت دارد مثل اصل خسوف و کسوف که اصل تحقق آن ربطی به آفاق ندارد ولی امکان مشاهده آن مربوط به افق بلد می شود. و ضابطه کلی آن که هر امری در ارتباط با دائره افق و نصف النهار بلد است بطوریکه تفاوت طول و عرض بلاد نفس الامر آن را تغییر می دهد مثل طول و زوال غروب در آن حاکم است انما علیک مشرقک و مغربک : هرچه نفس الامر آن رصدی است و طول و عرض بلد تعیین کننده نحوخ علم به آن است ولی لحظه تحقق نفس الامری آنرا تغییر نمی دهد راهی جز تطابق بالیل و نهار و معیت ؟؟ زمانیه نیست.
واحتمال اینکه روئیت جزء موضوع شهر شرعی باشد بنحو طریقی یا وصفی غیر از اینکه ملزمی ثبوتا ندارد لسلن روایات آن اباء از آن دارد. بخصوص با تصریح به مقابله در بعضی از آنها " اذا رایتم الهلال فصومو و اذ رایتموه فاطروا و لیست بالرای و لا ب؟؟ و لکن بالروئیه" یا " ؟الیقین لایدخل فیه الشک صم للروئیه و الفطر لروئیه" که تصریح به این است که منظور از روئیت یقین است که ناقض ؟؟ قبلی و قاطع اصل عملی باشد و به حسب ظاهر این بیان سازگار نیست بااینکه روئیت جزء موضوع قرارا گیرد ولو به نحو طریقی " لاتصم الا ان تراه فان شهد اهل بلد آخر ؟؟" " ان شهر الزرمضان فریضه من فرائض الله فلا ...؟؟؟" "فی کتاب علی علیه السلام صم للروئیه و افطر لروئیه و ایاک والشک و الظن فان ..؟؟ علیکم فاتمو الشهر الول ثلاثین"؟؟

و چه بسا از مجموع اینها مراد از "لیس علی اهل القبله الا الروئیه و لیس علی المسلمین الا الروئیه" معلوم شود که برا یدفع توهم اینکه با تمکن از احتیاط و یا تحصیل علم به محاسبه و مراجعه به خبره ، شارع اجازه مراجعه به اصل عملی نداده ، بیان شده که اشاره به سماحت شریعت دارد نه مثل یهود که نقل شده شروع شهر را به پایان یافتن لحظات مقارنه ؟؟ می دانند که معلوم است تحصیل آن برای عموم همراه با عسر و تکلف است مگر اینکه بگوییم کافی است وجه ثبوتی برای اینکه روءیت به نحو طریقی جزء موضوع قرار داده شود تضمین و محافظت بر امتیاز شریعت اسلامیه در سماحت آن ، که البته درموارد تعیین راه سوم است با فرض جمع مذکور بین کلمات شارع در بیان سه طریق اگر تمام باشد . و الله العالم

و نظیر قول مشهور که قید قرب بلدین و اشتراک افق را به اطلاقات اضافه کرده اند قول به عدم لزوم اشتراک افق در روئیت است ولی با قول اتحاد بلدین در شب ولو مثلا ساعتی از شب باشد که لازمه آن اختلاف عجیب بین بلاد و بلکه بین دو بلد در شتاء و سیف است که مثلا روئیت هلال در مغرب و یا اندلس در زمستان برای بلدی با عرض زباد در دورترین نقطه مشرق کافیست ولی در تابستان برای ؟؟ اقرب از او هم کافی است بلکه مثلا در روئیت ؟؟ در این سال برای بلد خاصی کافی است اما در سال دیگر که شبها کوتاهتر شده کافی نیست و ظاهرا منظور "جعلته للمسلمین عیدا" این نحو اتحاد و توافق نباشد بلکه حتی در روایت دارد امر به افطار فرمودند ولی نماز را برای فردا موکول کردند و با لحاظ مقدمه اولی که ذکر شد معلوم می شود که ارائه میزانی که بلاد را از حیث تاریخ و روز هفته در حکم متحد کند معنی ندارد اما ارائه میزانی که متکفل؟؟ تطبیق اجزاء نفس الامریه بر لیل و نهار بلاد کره ارض باشد ممکن است لکن العلم ؟؟ لوازمه عند الله تعالی

و ظاهرا مانعی نباشد که بعد از فراق از عنوان اصلی و اولی بحث ، بجهت عناوین دیگر، نسبت به اجراء احکام شهر ، نصف النهار مکان خاص ، میزان قرار گیرد یعنی به جعل ؟؟ و محدوده ای از بلاد شرقیه و غربیه آن ، محکوم به حکم زوال آنجا شوند. شبیه تفاوت ساعت رسمی با ساعت محلی که البته این احتمال بنا بر قول به لزوم اشتراک افق و یا اشتراک در شب هم جاری است و شاید همین شاهد تفاوت مسئله جریان احکتم شهر بر لیل و نهار با مسئله طلوع و غروب و زوال باشد و اگر گفته شود صرف حادثه سماوی بودن باعث نمی شود که از تحت انما علکی المشرقک و مغربک خارج شود و به دلیل اینکه کسوف و خسوف حادثه سماوی است و طول و عرض بلاد در آن تاثیری ندارد ، یعنی در واقعیت آن ، و تنها در علم به آن تاثیر دارد. گفته می ش.د که در خصوص کسوف که میتوان گفت موضوع حکم وجوب نماز آیات افتادن سایه ماه بر منطقه مکلف است ولی در بازه خسوف اینچنین نیست چون سایه زمین بر ماه افتاده و تنها افق مانع دیدن و یا ندیدن آن می شود ، اما نکته اصلی اینجاست که کسوف و خسوف یه حادثه سماوی هستند که حکمی دارند و خود تقسیم نفس اجزاء زمان نمی کنند به خلاف مقارنه و هلال؟؟ که مبدا یک زمان هستند و چون ما دو ماه متقارن نداریم مثلا دو ماه رجب با فاصله یکروز نداریم پس یک حادثه سماوی نمی تواند دو اثر داشته باشد و تنها مبدآ تقسیم یک زمان است.

عبارت مراسلات در خط زمان

يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْأَهِلَّةِ، قُلْ هِيَ مَوٰاقِيتُ لِلنّٰاسِ وَ الْحَجِّ «1». صدق الله العلىّ العظيم.أفاد المجيب حفظه الله أوّلا: أنّ القول بوحدة مبدء حساب الشّهور و تاريخها هو المتطابق مع المرتكزات العقلائيّة، و المناسبة مع ذوق وحدة مبدء التّاريخ لجميع سكّان الأرض، و أنّ الاختلاف و التقدّم و التّأخّر في حساب الأيّام أمر على خلاف طباعهم، كما لا تناسبه وحدة شعائرهم المرتبطة بالأيّام و التّواريخ.ثمّ أورد أمورا ستّة في دفع ما أوردناه من النّقود على القول بعدم لزوم الاشتراك في الآفاق و بلزوم الطّريقيّة المحضة للرّؤية، المساوقة لرفضها بتّا.و نحن نبحث أوّلا عن كيفيّة مبدء التّاريخ، ثمّ عن هذه الأمور السّتّة واحدا بعد واحد، طبقا لما أفاده.أمّا القول بلزوم وحدة المبدء في حساب الشّهور المبتنية على رفض مدخليّة الاختلاف في الآفاق فقد تقدّم عليه في هذه النّكتة السّيّد أبو تراب الخونسارى- قدّس‌
(1)١٨٩ سورة 2 البقرة آية

‌ص: 131‌سرّه- في كتابه: سبيل الرّشاد في شرح كتاب الصّوم من نجاة العباد، حيث قال: و يؤيّده أنّ عدم اختلاف الشّهور في الأمصار، لكون المدار على ذلك، أنسب إلى الضّبط و عدم تشويش الحساب، و أوفق للحكمة جدّا، فيناسب أن يكون هو المعتبر عرفا و شرعا.أقول: و هو المتبادر إلى بعض الأذهان، و المتسابق إلى الأفهام، حيث إنّه كلام لطيف على أساس حلاوة الذّوق و رقّة الإحساس، لكنّه خال عن السّداد.

و قبل الخوض في المطلب لا بدّ من تمهيد مقدّمتين:الأولى: الأرض كرويّة،و تدور حول نفسها دورا كاملا فيما يقرب من أربع و عشرين ساعة و يتحقّق بذلك نهار واحد و ليلة واحدة في النّواحي المعمورة.جميع النّواحي الواجهة لضوء الشّمس المشتركة في الاستنارة تحسب نهارا واحدا، كما أنّ جميع النّواحي المعاكسة لضوئها المشتركة في الظّلمة الواقعة في الظّلّ المخروطى تحسب ليلة واحدة، و لمّا لم يكن لكرويّتها ميز و شاخص، يتميّز و يتشخّص به بعض الأصقاع عن بعض، في تعيين مشخّصات الأيّام و اللّيالي، و حدودها من تقويم الأسابيع و الشّهور و كرّ الأعوام و الدّهور، ما بقيت أرض مستنيرة و شمس منيرة.مثلا إذا سمّينا الناحية الواجهة للشّمس من الكرة الأرضيّة يوم الجمعة، لم يتغيّر هذا اليوم إلى الأبد و لو تدور الأرض حول نفسها آلاف مرّة.و ذلك لعدم تعيّن مبدء له بدئا و نهاية، و لا يمكن أن نتصوّر قبله و لا بعده من خميس و سبت فكيف بسائر أيّام الأسبوع، لعدم إمكان تصوّر القبليّة و البعديّة.و بهذه الموازاة لا يمكن لنا تقدير أيّام الشهور، أىّ شهر كان، شمسيّا أو قمريّا، لعدم تمايز الأيّام بعضها عن بعض.و هذه المشكلة إنّما حدثت بعد كشف قارّة إمريكا، و العلم بكرويّة الأرض، و بعد مسافرة السّيّاح المعروف: مازلان بسفائنه حول الأرض في مدّة ثلاث سنين، من إسبانيا إلى جهة المغرب حيث راكبي هذه السّفن كانوا يعدّون الأيّام بغاية الدّقّة، و بعد مضىّ هذه المدّة و الوصول إلى أوطانهم كانوا يعلمون أنّ اليوم يوم الثلاثاء، فلمّا سألوا أهلها اتّفقوا جميعا على أنّ اليوم يوم الأربعاء.و لم يدروا أنّ هذا الاختلاف، و هو يوم واحد نشأ من خلاف جهة مسيرهم لمسير‌

ص: 132‌الأرض، و هي من المغرب إلى المشرق.فإنّهم كانوا يسيرون حول الأرض بحسب تعداد الأيّام، مدّة أزيد من مدّة غيرهم، و هي مدّة دوران الأرض حول نفسها دورا واحدا، البالغة أربع و عشرين ساعة.فهذه المدّة بمثابة عدم تحويل الشّمس عنهم في طول مدّة اثنتي عشرة ساعة، فكأنّهم واجهون لضوء الشّمس يومين متواليين، لكنّهم كانوا يحسبونهما يوما واحدا.و أمّا قبل كشف هذه القارّة فالعلماء كانوا بانين إمّا على عدم كرويّة الأرض و إمّا على انحصار المعمورة بنصفها الممتدّ من جزائر خالدات إلى أقصى بلاد الصّين و اليابان.و على كلّ كان مبدء الأيّام عندهم عند بزوغ الشّمس في هذه البلاد، كما أنّ المنتهى غروبها في هذه الجزائر.و لحلّ هذه العويصة عيّنوا مبدأ فرضيّا للتّاريخ، و اتّفق الأقوام و الملل كلّهم على هذا المبدء و هو خطّ مفروض مارّ على القطبين، على زاوية 180 درجة من خطّ نصف نهار كرنويج، بحيث هذا الخطّ و ذاك ينصفان كرة الأرض بنصفين متساويين، و جعلوا جميع النّواحي الواقعة في غرب هذا الخطّ يوم السّبت، و النّواحي الواقعة في شرقه يوم الجمعة، فابتداء يوم الجمعة في شرقه هو انتهاء يوم الجمعة في غربه

. ص: 133‌و إنّما عيّنوا موقع الخطّ المفروض في هذا الموضع لما أوّلا:أنّ معظمه يمرّ من البحر المحيط: الأقيانوس الكبير، و لا يكون فيه سكّان يسكنون في بلد حتّى يختلف تاريخ أهله.و حيثما يقطع هذا الخطّ من طرف الشّمال قطعة صغيرة من السّيبريا، أمالوه و جعلوه خارج هذه المنطقة بين السّيبريا من آسيا و آلاسكا من إمريكا، و عبّروه بما بين جزيرتين مسمّاتين بديومد بينهما قدر مسافة ثلاثة أميال.إحديهما أكبر من الأخرى و واقعة في غرب الخطّ، و الأخرى أصغر من الاولى و واقعة في شرقه ففي جميع الأوقات تكون أيّام الأسابيع و الشّهور في ديومد الصّغرى قبل أيّام ديومد الكبرى.فإذا فرضنا أنّ أحدا يوم الجمعة كان في ديومد الصّغرى الّتي هي في ناحية شرق الخطّ، و سافر في دقائق قليلة عن البحر نصف فرسخ و وصل إلى ديومد الكبرى الواقعة في غرب الخطّ، دخل في يوم السّبت، و هكذا العكس

. ص: 134‌و ثانيا أنّ هذا الخطّ على الطّرف المقابل من نصف نهار كرنويج و بينهما 180 درجة من كلّ واحد من الطّرفين.و ذلك لأنّ محيط الدائرة الأرضيّة ينقسم على 360 درجة و هذا المقدار يمرّ عن مواجهة الشّمس في أربع و عشرين ساعة.فالأرض تسير نحو المشرق في كلّ ساعة خمس عشرة درجة، 15: 24: 360 فإذا فرضنا أنّ السّاعة في كرنويج كانت على رأس الثانية عشرة من النّهار، و هي الظّهر التّقريبىّ، تكون السّاعة في النّواحي الشّرقيّة عنه على مسافة 15 درجة، ساعة بعد الظّهر، و هكذا إلى النّواحي البعيدة عنه على مسافة 180 درجة، اثنتي عشرة ساعة بعده، و هي المقارنة لنصف اللّيل.و أيضا تكون السّاعة في النّواحي الغربيّة عنه على مسافة 15 درجة، ساعة قبل الظّهر، و هكذا إلى النّواحي البعيدة عنه على مسافة 180 درجة، اثنتي عشرة ساعة قبله، و هي المقارنة أيضا لنصف اللّيل.فهذه النّاحية الّتي انطبقت على خطّ التاريخ المللى، بعيدة عن كرنويج على مقدار 180 درجة متقدّمة عنه زمانا من ناحية المشرق، و متأخّرة عنه زمانا من ناحية المغرب، كلّ باثنتي عشرة ساعة.فمجموع تفاوت هذين المقدارين، و هو أربع و عشرون ساعة، يكون قدر يوم واحد و ليلة واحدة.فيكون هذا الخطّ متقدّما عن نفسه من جهة، و متأخّرا عن نفسه من جهة أخرى، متقدّما من النّاحية الشّرقيّة، و متأخّرا من النّاحية الغربيّة، فهو المبدء للتّاريخ تكون الأيّام في شرقه و لو بمقدار يسير، متقدّمة على الأيّام في غربه كذلك.

ص: 135‌هذا كلّه من جهة أيّام الأسابيع، من الجمعة و السبت و غيرهما.و تتبعها أيّام الشّهور من الواحد و الاثنين و غيرهما.فإذا فرضنا أنّ الشّمس طلعت في يوم الثامن من أيلول على مشرق هذا الخطّ، علمنا بأنّها غربت يوم الثّامن من أيلول عن مغربه فابتداء الثامن في جهة المشرق يساوق انتهائه في جهة المغرب، ففي المشرق يكون الثامن و في المغرب يكون التّاسع.و لا فرق فيما ذكرنا في الشّهور الشّمسيّة بين الرّوميّة و الفرسيّة و الرّوسيّة و الفرنسيّة و غيرها.فإذا فرضنا أنّ في مشرق هذا الخطّ يكون يوم الأحد السّابع من خردادماه، يكون في مغربه يوم الاثنين الثّامن منه.فكلّ أحد يسافر من المشرق إلى المغرب، مارّا عن هذا المبدء، لا بدّ و أن يقدّم‌

ص: 136‌يوما من تاريخ تقويمه و كذا العكس، إذا سافر نحو المشرق لا بدّ و أن يؤخّر يوما واحدا من تقويمه.المقدّمة الثانية: مبدء الشهور القمريّة إمّا يتحقّق بخروج الهلال عن تحت الشّعاع،و ظهوره في الأفق على ما هو المشهور، فإذن يختلف المبدء في النّواحي الشّرقيّة عن محلّ الرّؤية، و النّواحي الغربيّة عنه، و يتأخّر بيوم واحد.و إمّا يتحقّق بنفس الخروج فقط و إمكانيّة الرؤية في ناحية ما، على ما ذهبت إليه، فإذن يختلف المبدء في النّصف الفوقانيّ من الأرض الّذي يشترك في الظّلمة اللّيليّة مع نقطة الخروج، و النّصف التّحتانيّ منها الّذي كان واجها للشّمس، و كان نهار هناك.فإذا دارت الأرض بحركتها الدّوريّة بقدر نصف الدائرة، البالغ اثنتي عشرة ساعة تقريبا، يواجه جميع النّقاط الواقعة في ذلك النّهار على مغرب الشّمس، و تدخل واحدة بعد أخرى في تلك الظّلمة و بذلك يبتدئ الشّهر بالنسبة إليها.لكنّ هنا نكتة دقيقة، و هي أنّ القمر لا يخرج من الشّعاع في مبدء كلّ شهر في موضع خاصّ، محاذيا للأرض، حتّى تتّحد الآفاق، و تستقرّ في كلّ حين، بل بمقتضى سيره الخاصّ حول الأرض أوّلا، و بميله عن معدّل النّهار شمالا و جنوبا على مقدار خمس درجات ثانيا، و بسائر العوامل الّتي ذكرناها في الموسوعة الأولى ثالثا، يختلف مبدء طلوعه في أوّل كلّ شهر من الشهور.إذا تمهّد هذا فنقول: إنّ اختلاف حساب الشهور أمر لازم لا مناص و لا مفرّ منه حتّى في الشهور الشّمسيّة بأنحاء سنواتها في نصف الكرة الأرضيّة.فعلى أساس ما ذكرنا يختلف مبادئ الشهور الشّمسيّة في النّصف الشّرقيّ من قارّة آسيا، كالمعظم من أرض السّيبريا و الصّين و برمة و تايلند و اندونزى و ويتنام و سوماترا و برنئو و استراليا، بالنسبة إلى النّصف الغربيّ من قارّة إمريكا كأرض آلاسكا و المعظم الغربيّ من كانادا و الإيالات المتّحدة و مكزيك.فعدد أيّام الأسابيع و الشهور في سكّان الأوّل، مؤخّر عن عدد أيّام الأسابيع و الشهور في سكّان الأخر بيوم واحد.فاليوم السّابع من حزيران مثلا بالنّسبة إلى هؤلاء، بعينه اليوم الثّامن منه بالنّسبة إلى أولئك

، ص: 137‌و السّبت بالنّسبة إلى هؤلاء، هو يوم الجمعة بالنّسبة إلى أولئك، مع أنّهم مجتمعون تحت ضوء واحد شمسىّ في نهار واحد، أو تحت ظلّ واحد في ليلة واحدة.و كذلك النّواحي الغربيّة من إمريكا الجنوبيّة كأرض ونزوئلا و كلمبيا و برو و شيلى و ارزانتين و المعظم من برزيل، تختلف مع النّواحي الشرقيّة من السّيبريا و زلاند و استراليا مع اتّحاد نهار سكانهم و اتّحاد ليلهم.و أمّا في الشهور القمريّة، فلا نحتاج إلى تعيين خطّ فرضيّ مارّ على القطبين في تعيين مباديها و أيّامها، و إن كان الأمر أيضا كذلك بالنسبة إلى أعداد أسبوعها.و ذلك لأنّ مبدء كلّ شهر له تعيّن واقعيّ خارجيّ، و هو خروج الهلال عن تحت الشّعاع و ظهوره في الأفق، أو نفس خروجه عنه فقط على اختلاف المسلكين.فعلى كلا التّقديرين يختلف مبادئ الشهور بالنسبة إلى جميع النّواحي الأرضيّة بيوم واحد، و هذا أيضا لا مفرّ منه.أمّا على مسلك الجمهور فابتداء الشّهر بالنّسبة إلى كلّ بلد إنّما هو بظهور الهلال في أفقه، فإذا خرج الهلال عن الشّعاع و صار قابلا للرّؤية بعد غروب الشّمس في ابتداء اللّيل، دخل الشّهر بالنسبة إليه.و لكن لمّا تسير الأرض من المغرب إلى المشرق، يختفى الهلال بالنسبة إلى سكّان هذا البلد، و يطلع دائما على نحو الاستمرار حينا بعد حين، بالنّسبة إلى جميع الآفاق الغربيّة، حتّى تتمّ الدّورة الكاملة في أربع و عشرين ساعة، فيراه جميع أهل الآفاق في ابتداء ظلّ مخروطىّ مستمرّ في هذه المدّة المتميّز بعضها عن بعض بفصل نهاريّ، فتجزّي و تنقسم بليلتين.

ص: 138‌و أمّا على ما اخترت من كفاية الخروج عن الشّعاع و رؤية ما و لو من بعيد، فجميع القطر المظلم اللّيليّ المشترك مع نقطة أفق الرّؤية في ابتداء اللّيل يحسب من أوّل الشّهر.فالمبدء لدخول الشّهر إنّما هو آخر القطر المقابل لافق الرّؤية، و هي النّاحية الّتي كاد أن ينقضي فيها اللّيل، و يطلع فيها الفجر، و كان دخول الشّهر بالنّسبة إليهم في حال يكون القمر في عين المحاق و يخرج عنه و عن الشّعاع بعد اثنتي عشرة ساعة أو أزيد.أمّا القطر المستنير النّهارىّ المقابل للقطر المظلم، فابتداء الشهر بالنسبة إلى كلّ ناحية منه إنّما هو بسبب المواجهة للهلال حين دخوله في اللّيل عند غروب الشمس بالحركة الدّوريّة، و ذلك يطول اثنتي عشرة ساعة أيضا.فمبدء الشهر في النواحي المختلفة الأرضيّة يطول أربع و عشرين ساعة، المنقسم بليلتين على حسب الآفاق الفوقانيّة و التحتانيّة.و قد علم ممّا ذكرنا أنّ اختلاف مبدء الشّهور القمريّة كالشّمسيّة ممّا لا مجال لأحد إنكاره، و لا مناص إلّا من الالتزام به على أىّ مذهب سلك.غاية الأمر أنّه على مذهب الجمهور يكون أوّل مبدء الشهر أوّل زمان رؤية القمر في الأفق، ثمّ بلد بلد من النّواحي الغربيّة واحدا بعد آخر، إلى أن تتّصل الدّورة إلى قرب المبدء الأوّل، و على ما ذهبت إليه يكون مبدء الشهر آخر القطر اللّيليّ المجاور للبلد الّذي طلع فيه الفجر، ثمّ ناحية‌

ص: 139‌ناحية من جانب المغرب من هذه النّاحية حتّى تصل الدّورة إلى أقرب ناحية بالنّسبة إلى هذه النّاحية من القطر.فلا فرق بين المذهبين من جهة الاختلاف في التّاريخ أبدا.و مجرّد أسبقيّة دخول اللّيل في ناحية تكون مبدأ للشهر على ما اخترت، لا يوجب وحدة في التّاريخ، كما أنّ نفس جعل ابتداء الشهر بظهور الهلال في الأفق، لا توجب اختلافا فيه.لكنّ النكتة الدقيقة الّتي ذكرناها آنفا، و هي طلوع الهلال في رأس كلّ شهر في مكان مغاير لما طلع سابقا تنبّهنا على سقوط عنوان الفوقانيّة و التّحتانيّة على ما ذهبت إليه، من مسلك عدم لزوم الاشتراك في الآفاق بالمرّة.لأنّ الهلال في بدء خروجه عن الشّعاع لا يطلع دائما في النّواحي المعمورة من الصّين و الهند و إيران و العراق و الشّام و مصر و الممالك الاوربيّة و الإفريقيّة، حتّى يحكم بدخول الشّهر في كلّ ناحية غشيها ظلمة اللّيل الوحدانيّة، و هو جميع هذه النواحي، فيحكم باتّحاد مبدء الشّهر فيها.و ليست بلدة طهران مركزا فوقانيّا للعالم حتّى يطلع الهلال في مشرقه أو مغربه إلى برتقال و اسبانيا من نهاية المعمورة الفوقانيّة، فيتّحد أفقه مع آفاق سائر البلاد، فيحكم بدخول الشهر في جميع النّقاط الفوقانيّة من الأرض في ليلة واحدة.و هكذا ليس النّجف الأشرف بهذه المثابة.بل الأرض كرويّة لا تتميّز أصقاعها بعضها عن بعض في الحركة الدّوريّة.و ليس طلوع الهلال بأيدينا، فنخرجه عن الشّعاع في المعمورة الفوقانيّة دائما، كي نتمكّن من الحكم بدخول الشّهر في جميع النّواحي المحيطة بنا من كلّ صوب بلا اختلاف.بل ربما يطلع في النّواحي الغربيّة من الإيالات المتّحدة، أو الأقيانوس الكبير، في موضع يكون بعده عن النّجف 180 درجة، أعنى بفاصل نصف القطر المحيط.فإذن تطول الظّلمة الوحدانيّة اللّيليّة في موضع رؤية الهلال، في الأقيانوس الكبير إلى النّواحي الغربيّة من العراق حتّى النّجف، فيحكم بدخول الشّهر في النّجف و لا يحكم بدخوله في النّواحي الشرقيّة منه، كخانقين و البصرة.فنرى أنّه على ما ذهبت إليه ربما يختلف بالحساب الدّقيق مبدء شهر كربلا و‌

ص: 140‌النّجف الأشرف بليل واحد فكيف بسائر نواحي العراق و غيرها.و أيضا على ما ذهبت اليه، لا بدّ للعلم بمبدء طلوع الهلال في كلّ شهر من محاسبة النّواحي الواقعة في نصف القطر المظلم، حتّى يحكم بدخول الشّهر فيها، و محاسبة النّواحي الواقعة بعد القطر المظلم فيحكم بعدم الدّخول.و هذه محاسبات دقيقة على أساس الهندسة، يتكفّلها علم الفلك، خارج عن محطّ النظر الشّرعيّ، فلا يكاد يعبأ به الشّارع المبنيّة أحكامه على المساهلات.بخلاف مذهب الجمهور، من ابتداء كلّ شهر في كلّ ناحية برؤية الهلال فوق أفقه.و ممّا ذكرنا يعرف أنّ ما ذكر من أنّ الالتزام بكفاية خروج الهلال عن الشّعاع في مبدء الشّهور، موجب لوحدة حساب الشّهور و تاريخها، و مناسب لوحدة شعائرهم المرتبطة بالأيّام و التّواريخ، كلام على أساس الإحساس، خال عن التّحقيق، خارج عن منطق التعقّل الصّحيح، ساقط من أساسه في الاحتجاجات.هذا ما أردنا بيانه في مسئلة اختلاف التّاريخ على كلّ مسلك.

ابا الفضل مویدی:
خط زمان یک خط واقعی و یک کشف علمی است مبتنی بر تکوین که برای هر خط فرضی روی کره زمین وجود دارد.

توضیح ذلک.
مشخص است که کره ۲۴ ساعت دارد که نیم آن می شود راس ساعت ۱۲ که به یک تعریف به آن نصف النهار زمانی گفته می شود.
از آن طرف خطوطی که در کره از قطبین می گذرند هم طبعا زمین را به دو قسمت چپ و راست خود تقسیم می کنند، که به یک تعریف به آن نصف النهار مکانی می گویند.
حال اگر نصف النهار زمانی و مکانی بر روی هم منطبق شوند یعنی راس ساعت ۱۲ مثلا روز یکشنبه (یعنی لحظه زوال) ما به نصف النهار مکانی مفروض خود توجه کنیم. خواهیم دید که دوازده ساعت جلوتر روی کره زمین که طبعا نقطه مقابل همین خط آن طرف زمین است هم چنان در روز یکشنبه خواهیم بود و آن ساعت بیست و چهار است.
و همچنین دوازده ساعت عقب تر روی کره زمین هم دوباره به همان نقطه می رسیم که در آن همچنان در روز یکشنبه هستیم و ساعت صفر است.
و بین این دو نقطه هر چه جلو و عقب برویم باز در روز یکشنبه هستیم مثلا اگر گرینویچ را نصف النهار فرضی بگیریم همان موقع در تهران ساعت سه و نیم بعد از ظهر باز یکشنبه است.

حال صحبت این جاست که ما می توانیم بعد از یافتن این نکته علمی و این نقطه طلایی به روز و شب کره نظم بدهیم. به این گونه که هر کس از این خط گذشت با توجه به جهت حرکت خود یک روز کم کند و یا یک روز زیاد کند.
و همچنین این که بعد از زوال در نصف النهار فرضی بدانیم روز بعدی در کره شروع شده است و مثلا در صورت رویت هلال آن را از آن روز بعد که می آید بدانیم.

در لحظۀ طلایی در خط زمان ساعت علاوه بر 00 یکشنبه و 24 یکشنبه، 00 دوشنبه و 24 شنبه نیز هست.