بسم الله الرحمن الرحیم
زبان سریاني
زبانشناسی-زبان-الفبا-خط
المعاجم واللغات
دسته‌بندي زبانها
زبان آرامی
دسته‌بندي خطوط
زبان سریاني
زبان سریاني-روایات کتب شیعه
زبان فینیقي-کنعاني
https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D8%B3%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%86%DB%8C
زبان سریانی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سریانی
ܠܫܢܐ ܣܘܪܝܝܐ لِشّاناء سُریایا
Syriac - Estrangelo Nisibin Calligraphy.png
Leššānā Suryāyā in written Syriac (Esṭrangelā script)
بیان /lɛʃʃɑ:nɑ: surjɑ:jɑ:/
منطقه جزیره (میانرودان)، بحرین[۱][۲]
قومیت آشوری/ سریانی
منقرض‌شده Disappeared as a vernacular language after the 14th century.[۳] (Referring to Middle or Old Syriac, not the contemporary dialects.)
تبار:
Afro-Asiatic
Semitic
Central Semitic
Northwest Semitic
Aramaic
Eastern Aramaic
سریانی
سامانه نوشتاری
Syriac abjad
کدهای زبان
ایزو ۶۳۹-۲ syc
ایزو ۶۳۹-۳ syc
گلاتولوگ clas1252[۴]
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.
سُریانی (ܠܫܢܐ ܣܘܪܝܝܐ لِشّاناء سُریایاء) یکی از گویش‌های زبان آرامی و عبرانی است که خاستگاهش شمال میانرودان است که به خط سریانی نگارش می‌شده‌است. این زبان پس از چیرگی اسکندر بر ایران و در درازای فرمانروایی سلوکیان با واژگان یونانی درآمیخت و چهره‌ای دیگر یافت. ازاین‌پس، سریانی زبانی علمی گردید. نوشته‌های گران‌بهایی دربارهٔ روزگار ساسانی و اشکانی به این زبان نوشته شده‌است و هنوز هم این زبان گویشورانی دارد.
جستارهای وابسته
ابن عبری
منابع
"Dialect, Culture, and Society in Eastern Arabia: Glossary". Clive Holes. 2001. pp. XXIV–XXVI.
"The Mediterranean World in Late Antiquity". Averil Cameron. 1993. p. 185.
Angold 2006, pp. 391
Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Classical Syriac". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ زبان سریانی موجود است.
ابراهیم پورداوود؛ آناهیتا
پیوند به بیرون
SYRIAC LANGUAGE i. IRANIAN LOANWORDS IN SYRIAC
SYRIAC LANGUAGE ii. SYRIAC WRITINGS ON PRE-ISLAMIC IRAN
IRAN vii. NON-IRANIAN LANGUAGES (10). Aramaic
https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%84%D9%81%D8%A8%D8%A7%DB%8C_%D8%B3%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%86%DB%8C
الفبای سریانی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
جملهٔ آغازین انجیل یوحنا نوشته شده به سه گونهٔ سرطا، مدنحایا و اسطرنجلا
خط سریانی سه گونه دارد، سطرنجیلی (از واژه‌ای یونانی به معنی «مدور») یا خط مفتوح، که از سایر خطوط نیکوتر است و به آن خط الثقیل هم می‌گویند (گونهٔ کلاسیک، امروزه کمتر به کار می‌رود)، دوم مدنحایا و یا نسطوری (گونهٔ شرقی)، و سوم سِرطا (گونهٔ غربی) که با آن نامه نگاری می‌کرده‌اند و نظیر خط رقاع در عربی است.
ابن ندیم در الفهرست نقل کرده‌است که گفته شده‌است که فرشته‌ای بنام سیمورس نوشتن سریانی را بهمین گونه که نزد نصرانیان متداول است به آدم آموخت.
با انقراض دولت تدمیر، خط پالمیری به کلی از میان نرفت. زیرا به عقیده اکثر خط‌شناسان از نیمه اول قرن اول میلادی، خط دیگری از آن مشتق شد که در تمدن خاورمیانه نقش عمده‌ای بازی کرد وهنوز به نام خط سریانی مورد استفاده است. ظاهراً نخستین اثری که به زبان سریانی در دست است، نوشته بسیار مختصری است که در بیت‌المقدس یافت شده است و به زبان سریانی یا آرامی است. این خط پنداری نقطه وصلی میان پالمیری و سریانی نخستین یا استرانجلو است. تحول استرانجلو پا به پای تحول مذهب پیش می‌رود. زیرا هنگامی که مسیحیان در شرق انتشار یافتند، برای ضبط آثار دینی و یا برای تبلیغات خویش به سریانی روی آوردند. اولین دسته این مسیحیان، پیروان نستوریوس بودند که از قرن پنجم م. به بعد در شرق قدرت عظیمی یافتند وخط استرانجلو را گرفته با اندک تغییری وسیله زبان خود که یک لهجه سریانی شرقی بود، قرار دادند. همین خط است که امروز به خط نسطوری معروف است. عکس‌العمل عقائد نستوریوس به صورت کلیسای یعقوبی در مصر جلوه کرد. یعقوبیان از خطی استفاده می‌کردند که ظاهراً از استرانجلوی نسخی مشتق است و صرطو خوانده می‌شود. این خط و نیز تمدن سریانی به خصوص توسط مارونیان که شعبه‌ای از یعقوبیان‌اند به اروپاییان شناسانده شد. اغلب اشکالاتی که از نظر تشابه برخی حروف یا ضبط نکردن مصوت‌های کوتاه گریبانگیر خط عربی است، در سریانی نیز موجود است. سریانیان برای ظاهر کردن حرکات از روش نقطه‌گذاری استفاده کردند. اما این روش به زودی متروک شد و سریانیان آن را به منظور دیگری، یعنی برای روشن ساختن شکل‌های گوناگون صرفی به کار بردند. از قرن هشتم میلادی مجدداً نسطوریان از روش نقطه‌گذاری حرکات استفاده کردند. این نقطه‌ها که گاه به منظور صرف، گاه برای حرکات و گاه برای متمایز کردن برخی حروف از هم به کار می‌روند با وجود اینکه اشکالات و اشتباهات فراوانی را باعث می‌گردند، باز خط سریانی را بسیار کامل و دقیق ساخته‌اند.[۱]
منابع
راه‌های نفوذ فارسی در فرهنگ و زبان عرب جاهلی، ص ۶۵ و ۶۶.
الفهرست ابن ندیم، ترجمه محمد رضا تجدد
ویکی انگلیسی
آذرنوش، آذرتاش، راه‌های نفوذ فارسی در فرهنگ و زبان عرب جاهلی، چاپ سوم. تهران: انتشارات توس، ۱۳۸۸. شابک ۳-۴۳۶-۳۱۵-۹۶۴-۹۷۸