بسم الله الرحمن الرحیم
کل‌نگری، کل‌گرایی، یا اصالت کل (Holism) به نگرش و طریقهٔ تفکری گفته می‌شود که بر اساس آن تعیین و تبیین تمامی صفات و ویژگی‌های سامانه‌ها تنها و تنها با مطالعهٔ مؤلفه‌ها و اجزاء متشکلهٔ آنها میسر نیست.
کل‌گرایی در فلسفهٔ ذهن بیشتر در مورد محتوای گرایش‌های گزاره‌ای و نیز در مورد معانی مجعولات زبانی (linguistic constructions) بحث شده‌است. برای مثال، اگر شما فکر می‌کنید که معنای جملهٔ خاصی در یک زبان به روابط استنتاجی یا استدلالی آن با سایر جملات در همان زبان بستگی دارد، شما دربارهٔ معنا یک کل‌گرا هستید. یا اگر فکر می‌کنید که در یک مورد خاص، محتوای باور یک شخص به روابط استنتاجی یا استدلالی آن با سایر باورهای آن شخص بستگی دارد، شما دربارهٔ محتوا یک کل‌گرا هستید. به علاوه، حتی این صورت‌بندی‌ها هم دقیق نیستند. دقیق کردن آنها مستلزم این است که وارد جزئیات مربوط به مفاهیم روابط "استنتاجی (inferential)" یا "استدلالی (evidential)" شویم و همچنین باید بگوییم که این روابط تا چه اندازه باید گسترده باشند.
مقالهٔ اصلی: کل‌نگری در علوم
در نیمهٔ دوم قرن بیستم، کل‌نگری و کلان‌بینی به تفکرات سیستمی و مشتقات آن نظیر علوم بی‌نظمی و پیچیدگی انجامید. در اغلب موارد، سیستم‌های مربوط به زیست‌شناسی، روان‌شناسی و جامعه‌شناسی چنان پیچیده‌اند که رفتارهای آنها را نمی‌توانیم تنها از روی خواص مربوط به اجزاء و المان‌ها استنتاج نماییم.
جستارهای وابسته
مدخل "holism" در دانشنامه فلسفی استنفورد
wikipedia
Holism is the interdisciplinary idea that systems possess properties as wholes apart from the properties of their component parts.[1][2][3] The aphorism "The whole is greater than the sum of its parts", typically attributed to Aristotle, is often given as a glib summary of this proposal.[4] The concept of holism can inform the methodology for a broad array of scientific fields and lifestyle practices. When applications of holism are said to reveal properties of a whole system beyond those of its parts, these qualities are referred to as emergent properties of that system. Holism in all contexts is often placed in opposition to reductionism, a dominant notion in the philosophy of science that systems containing parts contain no unique properties beyond those parts. Proponents of holism consider the search for emergent properties within systems to be demonstrative of their perspective.[5]
The term "holism" was coined by Jan Smuts (1870–1950) in his 1926 book Holism and Evolution.[6] While he never assigned a consistent meaning to the word, Smuts used holism to represent at least three features of reality.[7] First, holism claims that every scientifically measurable thing, either physical or psychological, does possess a nature as a whole beyond its parts. His examples include atoms, cells, or an individual's personality. Smuts discussed this sense of holism in his claim that an individual's body and mind are not completely separated but instead connect and represent the holistic idea of a person. In his second sense, Smuts referred to holism as the cause of evolution. He argued that evolution is neither an accident nor is it brought about by the actions of some transcendant force, such as a God. Smuts criticized writers who emphasized Darwinian concepts of natural selection and genetic variation to support an accidental view of natural processes within the universe. Smuts perceived evolution as the process of nature correcting itself creatively and intentionally. In this way, holism is described as the tendency of a whole system to creatively respond to environmental stressors, a process in which parts naturally work together to bring the whole into more advanced states. Smuts used Pavlovian studies to argue that the inheritance of behavioral changes supports his idea of creative evolution as opposed to purely accidental development in nature.[8][9] Smuts believed that this creative process was intrinsic within all physical systems of parts and ruled out indirect, transcendent forces.[7][10] Finally, Smuts used holism to explain the concrete (nontranscendent) nature of the universe in general. In his words, holism is "the ultimate synthetic, ordering, organizing, regulative activity in the universe which accounts for all the structural groupings and syntheses in it."[11] Smuts argued that a holistic view of the universe explains its processes and their evolution more effectively than a reductive view.
Professional philosophers of science and linguistics did not consider Holism and Evolution seriously upon its initial publication in 1926 and the work has received criticism for a lack of theoretical coherence.[7][10][12] Some biological scientists, however, did offer favorable assessments shortly after its first print.[13] Over time, the meaning of the word holism became most closely associated with Smuts' first conception of the term, yet without any metaphysical commitments to monism, dualism, or similar concepts which can be inferred from his work.[7]
The advent of holism in the 20th century coincided with the gradual development of quantum mechanics. Holism in physics is the nonseparability of physical systems from their parts, especially quantum phenomena. Classical physics cannot be regarded as holistic, as the behavior of individual parts represents the whole. However, the state of a system in quantum theory resists a certain kind of reductive analysis. For example, two spatially separated quantum systems are described as "entangled," or nonseparable from each other, when a meaningful analysis of one system is indistinguishable from that of the other.[14] There are different conceptions of nonseparability in physics and its exploration is considered to broadly present insight into the ontological problem.[14][15]
In one sense, holism for physics is a perspective about the best way to understand the nature of a physical system. In this sense, holism is the methodological claim that systems are accurately understood according to their properties as a whole. A methodological reductionist in physics might seek to explain, for example, the behavior of a liquid by examining its component molecules, atoms, ions or electrons. A methodological holist, on the other hand, believes there is something misguided about this approach; one proponent, a condensed matter physicist, puts it: “the most important advances in this area come about by the emergence of qualitatively new concepts at the intermediate or macroscopic levels—concepts which, one hopes, will be compatible with one’s information about the microscopic constituents, but which are in no sense logically dependent on it.”[16] This perspective is considered a conventional attitude among contemporary physicists.[14] In another sense, holism is a metaphysical claim that the nature of a system is not determined by the properties of its component parts. There are three varieties of this sense of physical holism.
This Feynman diagram illustrates the path of an electron (e−) and a positron (e+) within a quantum field that could be described in terms of Bohmian mechanics.
The metaphysical claim does not assert that physical systems involve abstract properties beyond the composition of its physical parts, but that there are concrete properties aside from those of its basic physical parts. Theoretical physicist David Bohm (1917-1992) supports this view head-on. Bohm believed that a complete description of the universe would have to go beyond a simple list of all its particles and their positions, there would also have to be a physical quantum field associated with the properties of those particles guiding their trajectories.[17][18] Bohm's ontological holism concerning the nature of whole physical systems was literal.[19] But Niels Bohr (1885-1962), on the other hand, held ontological holism from an epistemological angle, rather than a literal one.[20] Bohr saw an observational apparatus to be a part of a system under observation, besides the basic physical parts themselves. His theory agrees with Bohm that whole systems were not merely composed of their parts and it identifies properties such as position and momentum as those of whole systems beyond those of its components.[21] But Bohr states that these holistic properties are only meaningful in experimental contexts when physical systems are under observation and that these systems, when not under observation, cannot be said to have meaningful properties, even if these properties took place outside our observation. While Bohr claims these holistic properties exist only insofar as they can be observed, Bohm took his ontological holism one step further by claiming these properties must exist regardless.
Semantic holism suggests that the meaning of individual words depends on the meaning of other words, forming a large web of interconnections. In general, meaning holism states that the properties which determine the meaning of a word are connected such that if the meaning of one word changes, the meaning of every other word in the web changes as well.[22][23] The set of words that alter in meaning due to a change in the meaning of some other is not necessarily specified in meaning holism, but typically such a change is taken straightforwardly to affect the meaning of every word in the language.[24][25][26][27]
In scientific disciplines, reductionism is the opposing viewpoint to holism. But in the context of linguistics or the philosophy of language, reductionism is typically referred to as atomism. Specifically, atomism states that each word's meaning is independent and so there are no emergent properties within a language. Additionally, there is meaning molecularism which states that a change in one word alters the meaning of only a relatively small set of other words.
The linguistic perspective of meaning holism is traced back to Quine[28] but was subsequently formalized by analytic philosophers Michael Dummett, Jerry Fodor, and Ernest Lepore.[29] While this holistic approach attempts to resolve a classical problem for the philosophy of language concerning how words convey meaning, there is debate over its validity mostly from two angles of criticism: opposition to compositionality and, especially, instability of meaning. The first claims that meaning holism conflicts with the compositionality of language. Meaning in some languages is compositional in that meaning comes from the structure of an expression's parts.[29][30] Meaning holism suggests that the meaning of words plays an inferential role in the meaning of other words: "pet fish" might infer a meaning of "less than 3 ounces." Since holistic views of meaning assume meaning depends on which words are used and how those words infer meaning onto other words, rather than how they are structured, meaning holism stands in conflict with compositionalism and leaves statements with potentially ambiguous meanings.[29][31] The second criticism claims that meaning holism makes meaning in language unstable. If some words must be used to infer the meaning of other words, then in order to communicate a message, the sender and the receiver must share an identical set of inferential assumptions or beliefs. If these beliefs were different, meaning may be lost.[32][33]
Many types of communication would be directly affected by the principles of meaning holism such as informative communication,[32] language learning,[34][35][36] and communication about psychological states.[37][38] Nevertheless, some meaning holists maintain that the instability of meaning holism is an acceptable feature from several different angles.[14] In one example, contextual holists make this point simply by suggesting we often do not actually share identical inferential assumptions but instead rely on context to counter differences of inference and support communication.[39]
Systems biology aims to understand how genes and proteins function together to form organisms like this animal cell.
Scientific applications of holism within biology are referred to as systems biology. The opposing analytical approach of systems biology is biological organization which models biological systems and structures only in terms of their component parts. "The reductionist approach has successfully identified most of the components and many of the interactions but, unfortunately, offers no convincing concepts or methods to understand how system properties emerge...the pluralism of causes and effects in biological networks is better addressed by observing, through quantitative measures, multiple components simultaneously and by rigorous data integration with mathematical models."[40] The objective in systems biology is to advance models of the interactions in a system. Holistic approaches to modelling have involved cellular modelling strategies,[41] genomic interaction analysis,[42] and phenotype prediction.[43]
Systems medicine considers holism to better understand part-whole relationships as with microbial-host coevolution.
Systems medicine is a practical approach to systems biology and accepts its holistic assumptions. Systems medicine takes the systems of the human body as made up of a complete whole and uses this as a starting point in its research and, ultimately, treatment.
The term holism [44] is also sometimes used in the context of various lifestyle practices, such as dieting, education, and healthcare, to refer to ways of life that either supplement or replace conventional practices. In these contexts, holism is not necessarily a rigorous or well-defined methodology for obtaining a particular lifestyle outcome. It is sometimes simply an adjective to describe practices which account for factors that standard forms of these practices may discount, especially in the context of alternative medicine.
ترجمه گوگل:
کل گرایی این ایده میان رشته ای است که سیستم ها دارای ویژگی هایی به عنوان یک کل جدا از ویژگی های اجزای سازنده خود هستند.[1][2][3] قصیده "کل بزرگتر از مجموع اجزای آن است" که معمولاً به ارسطو نسبت داده می شود، اغلب به عنوان خلاصه ای از این پیشنهاد ارائه می شود.[4] مفهوم کل نگری می تواند روش شناسی طیف وسیعی از زمینه های علمی و شیوه های سبک زندگی را ارائه دهد. وقتی گفته می‌شود که کاربرد کل‌گرایی ویژگی‌های کل سیستم را فراتر از اجزای آن آشکار می‌کند، این ویژگی‌ها به عنوان ویژگی‌های نوظهور آن سیستم نامیده می‌شوند. کل گرایی در همه زمینه ها اغلب در تقابل با تقلیل گرایی قرار می گیرد، مفهومی غالب در فلسفه علم که سیستم های حاوی قطعات هیچ ویژگی منحصر به فردی فراتر از آن بخش ها ندارند. طرفداران کل گرایی جستجو برای ویژگی های نوظهور در سیستم ها را نشان دهنده دیدگاه آنها می دانند.[5]
زمینه
اصطلاح "کل گرایی" توسط یان اسماتز (1870-1950) در کتاب او در سال 1926 کل گرایی و تکامل ابداع شد.[6] در حالی که او هرگز معنای ثابتی برای کلمه قائل نشد، اسموتز از کل نگری برای نشان دادن حداقل سه ویژگی واقعیت استفاده کرد.[7] اول، کل گرایی ادعا می کند که هر چیز قابل اندازه گیری علمی، اعم از فیزیکی یا روانی، دارای ماهیتی فراتر از اجزای خود است. نمونه های او شامل اتم ها، سلول ها یا شخصیت یک فرد است. اسماتز در این ادعا که بدن و ذهن یک فرد کاملاً از هم جدا نیستند، بلکه ایده کل نگر یک شخص را به هم متصل کرده و نشان می دهد، این حس کل گرایی را مورد بحث قرار داد. اسموتز در معنای دوم خود از کل گرایی به عنوان علت تکامل یاد می کند. او استدلال می‌کرد که تکامل نه تصادفی است و نه توسط اعمال نیروی ماورایی، مانند خدا، به وجود می‌آید. اسماتز از نویسندگانی انتقاد کرد که بر مفاهیم داروینی انتخاب طبیعی و تنوع ژنتیکی برای حمایت از دیدگاه تصادفی فرآیندهای طبیعی درون کیهان تاکید داشتند. اسماتز تکامل را به عنوان فرآیندی می دانست که طبیعت به طور خلاقانه و عمدی خود را اصلاح می کند. به این ترتیب، کل گرایی به عنوان تمایل یک سیستم کامل برای پاسخ خلاقانه به عوامل استرس زای محیطی توصیف می شود، فرآیندی که در آن بخش ها به طور طبیعی با هم کار می کنند تا کل را به حالت های پیشرفته تر برساند. اسموتز از مطالعات پاولووی استفاده کرد تا استدلال کند که وراثت تغییرات رفتاری از ایده او در مورد تکامل خلاق در مقابل رشد کاملا تصادفی در طبیعت حمایت می کند.[8][9] اسماتز معتقد بود که این فرآیند خلاق در تمام سیستم‌های فیزیکی قطعات ذاتی است و نیروهای غیرمستقیم و متعالی را رد می‌کند.[7][10] در نهایت، اسموت از کل نگری برای توضیح ماهیت عینی (غیر متعالی) جهان به طور کلی استفاده کرد. به گفته وی، کل گرایی «فعالیت ترکیبی، نظم دهنده، سازماندهی و تنظیم کننده نهایی در جهان است که همه گروه بندی ها و ترکیبات ساختاری در آن را به حساب می آورد.» [11] اسماتز استدلال کرد که دیدگاه کل نگر از جهان، فرآیندها و فرآیندهای آن را توضیح می دهد. تکامل موثرتر از یک دیدگاه تقلیل دهنده است.
فیلسوفان حرفه ای علم و زبان شناسی پس از انتشار اولیه آن در سال 1926، کل گرایی و تکامل را جدی نگرفتند و این اثر به دلیل عدم انسجام نظری مورد انتقاد قرار گرفت.[7][10][12] با این حال، برخی از دانشمندان زیست‌شناسی ارزیابی‌های مطلوبی را در مدت کوتاهی پس از اولین چاپ آن ارائه کردند.[13] با گذشت زمان، معنای کلمه کل‌گرایی با اولین برداشت اسموت از این واژه پیوند نزدیک‌تری پیدا کرد، اما بدون هیچ گونه تعهد متافیزیکی به مونیسم، ثنویت، یا مفاهیم مشابهی که بتوان از آثار او استنباط کرد.[7]
کاربردهای علمی
فیزیک
تفکیک ناپذیری
ظهور کل گرایی در قرن بیستم با پیشرفت تدریجی مکانیک کوانتومی همزمان شد. کل گرایی در فیزیک عبارت است از جدا نشدن سیستم های فیزیکی از اجزای خود، به ویژه پدیده های کوانتومی. فیزیک کلاسیک را نمی توان به عنوان یک کل نگر در نظر گرفت، زیرا رفتار اجزای منفرد نمایانگر کل است. با این حال، وضعیت یک سیستم در نظریه کوانتومی در برابر نوع خاصی از تحلیل تقلیل کننده مقاومت می کند. به عنوان مثال، دو سیستم کوانتومی که به لحاظ فضایی از هم جدا شده‌اند به‌عنوان «درهم‌تنیده» یا غیرقابل تفکیک از یکدیگر توصیف می‌شوند، زمانی که تحلیل معنادار یک سیستم از سیستم دیگر قابل تشخیص نباشد.[14] مفاهیم متفاوتی از تفکیک ناپذیری در فیزیک وجود دارد و کاوش آن به طور گسترده ای بینش را در مورد مسئله هستی شناختی ارائه می کند.[14][15]
انواع
از یک جهت، کل نگری برای فیزیک دیدگاهی درباره بهترین راه برای درک ماهیت یک سیستم فیزیکی است. در این معنا، کل نگری ادعای روش شناختی است که سیستم ها را به طور دقیق بر اساس ویژگی های آنها به عنوان یک کل درک می کنند. یک تقلیل‌گر روش‌شناختی در فیزیک ممکن است به دنبال توضیح رفتار یک مایع با بررسی مولکول‌ها، اتم‌ها، یون‌ها یا الکترون‌های آن باشد. از سوی دیگر، یک کل‌گرای روش‌شناس معتقد است که در این رویکرد چیزی نادرست وجود دارد. یکی از طرفداران، یک فیزیکدان ماده متراکم، می گوید: "مهم ترین پیشرفت ها در این زمینه توسط آنها حاصل شده است.
پیدایش مفاهیم کیفی جدید در سطوح میانی یا کلان - مفاهیمی که، امید است با اطلاعات فرد در مورد اجزای میکروسکوپی سازگار باشد، اما به هیچ وجه از نظر منطقی به آن وابسته نیست.[16] نگرش در میان فیزیکدانان معاصر.[14] در معنایی دیگر، کل گرایی یک ادعای متافیزیکی است که ماهیت یک سیستم را با ویژگی های اجزای سازنده آن تعیین نمی کند. سه نوع از این حس کلی گرایی فیزیکی وجود دارد.
کل گرایی هستی شناختی: برخی از سیستم ها صرفاً از اجزای فیزیکی خود تشکیل نشده اند
کلی گرایی: برخی از سیستم ها دارای خصوصیاتی مستقل از بخش های فیزیکی خود هستند
کل گرایی نومولوژیک: برخی از سیستم ها از قوانین فیزیکی فراتر از قوانینی پیروی می کنند که توسط بخش های فیزیکی آنها دنبال می شود
این نمودار فاینمن مسیر یک الکترون (e-) و یک پوزیترون (e+) را در یک میدان کوانتومی نشان می‌دهد که می‌توان آن را برحسب مکانیک بوهمی توصیف کرد.
ادعای متافیزیکی ادعا نمی‌کند که سیستم‌های فیزیکی دارای ویژگی‌های انتزاعی فراتر از ترکیب اجزای فیزیکی آن هستند، بلکه این است که ویژگی‌های عینی جدا از ویژگی‌های بخش‌های فیزیکی اصلی آن وجود دارد. فیزیکدان نظری دیوید بوم (1917-1992) از این دیدگاه حمایت می کند. بوهم معتقد بود که توصیف کامل جهان باید فراتر از فهرستی ساده از همه ذرات و موقعیت آنها باشد، همچنین باید یک میدان کوانتومی فیزیکی مرتبط با خواص آن ذرات وجود داشته باشد که مسیر حرکت آنها را هدایت می کند.[17] 18] کل گرایی هستی شناختی بوهم در مورد ماهیت کل سیستم های فیزیکی به معنای واقعی کلمه بود.[19] اما نیلز بور (1885-1962)، از سوی دیگر، کل‌گرایی هستی‌شناختی را از زاویه‌ای معرفت‌شناختی به جای نگاه تحت اللفظی به کار می‌برد.[20] بور یک دستگاه رصدی را جزئی از یک سیستم تحت رصد می‌دانست، علاوه بر خود بخش‌های فیزیکی اصلی. نظریه او با بوهم موافق است که کل سیستم ها صرفاً از اجزای خود تشکیل نشده اند و ویژگی هایی مانند موقعیت و تکانه را به عنوان ویژگی های کل سیستم ها فراتر از اجزای آن شناسایی می کند.[21] اما بور بیان می‌کند که این ویژگی‌های کل‌نگر تنها در زمینه‌های تجربی معنادار هستند که سیستم‌های فیزیکی تحت مشاهده باشند و این سیستم‌ها، زمانی که تحت مشاهده نیستند، نمی‌توان گفت که ویژگی‌های معنی‌داری دارند، حتی اگر این ویژگی‌ها خارج از مشاهده ما اتفاق افتاده باشند. در حالی که بور ادعا می‌کند که این ویژگی‌های کل‌نگر تنها تا جایی وجود دارند که بتوان آنها را مشاهده کرد، بوهم کل‌گرایی هستی‌شناختی خود را یک قدم جلوتر برد و ادعا کرد که این ویژگی‌ها باید بدون توجه به وجود داشته باشند.
زبان شناسی
کل گرایی معنایی نشان می دهد که معنای تک تک کلمات به معنای کلمات دیگر بستگی دارد و شبکه بزرگی از ارتباطات متقابل را تشکیل می دهد. به طور کلی معنای کل گرایی بیان می کند که ویژگی هایی که معنای یک کلمه را تعیین می کنند به گونه ای به هم مرتبط هستند که اگر معنای یک کلمه تغییر کند، معنای هر کلمه دیگر در وب نیز تغییر می کند.[22][23] مجموعه کلماتی که به دلیل تغییر در معنای برخی دیگر در معنی تغییر می کنند، لزوماً در معنای کل گرایی مشخص نمی شوند، اما نوعاً چنین تغییری مستقیماً برای تأثیرگذاری بر معنای هر کلمه در زبان تلقی می شود.[24][25] ][26][27]
در رشته های علمی، تقلیل گرایی دیدگاه مخالف کل گرایی است. اما در زمینه زبان شناسی یا فلسفه زبان، تقلیل گرایی معمولاً به عنوان اتمیسم شناخته می شود. به طور خاص، اتمیسم بیان می کند که معنای هر کلمه مستقل است و بنابراین هیچ ویژگی ظهوری در یک زبان وجود ندارد. علاوه بر این، معنی مولکولیزم وجود دارد که بیان می کند که تغییر در یک کلمه معنای تنها مجموعه نسبتاً کوچکی از کلمات دیگر را تغییر می دهد.
دیدگاه زبان‌شناختی کل‌گرایی معنا به کواین بازمی‌گردد[28]، اما متعاقباً توسط فیلسوفان تحلیلی مایکل دامت، جری فودور و ارنست لپور رسمیت یافت.[29] در حالی که این رویکرد کل نگر تلاش می کند تا یک مشکل کلاسیک را برای فلسفه زبان در مورد چگونگی انتقال معنا توسط کلمات حل کند، بحث بر سر اعتبار آن بیشتر از دو جنبه انتقادی وجود دارد: مخالفت با ترکیب بندی و به ویژه بی ثباتی معنا. اولی ادعا می کند که کل گرایی معنا با ترکیبی بودن زبان در تعارض است. معنا در برخی از زبان‌ها ترکیبی است، زیرا از ساختار اجزای یک عبارت می‌آید.[29][30] معنای کل نگری نشان می دهد که معنای کلمات نقش استنتاجی را در معنای سایر کلمات بازی می کند: "ماهی خانگی" ممکن است معنای "کمتر از 3 اونس" را استنتاج کند. از آنجایی که دیدگاه‌های کل‌گرایانه معنا را به این معنا می‌پندارند که از کدام واژه‌ها استفاده می‌شود و چگونه آن واژه‌ها معنا را بر سایر واژه‌ها استنتاج می‌کنند، نه اینکه چگونه ساختار می‌شوند، به این معنا که کل‌گرایی در تضاد با ترکیب‌گرایی قرار می‌گیرد و گزاره‌هایی با معانی بالقوه مبهم باقی می‌گذارد.[29][31] ] نقد دوم مدعی است که کل نگری معنا، معنا را در زبان ناپایدار می کند. اگر باید از برخی کلمات برای استنباط معنای کلمات دیگر استفاده شود، برای برقراری یک پیام،
فرستنده و گیرنده باید مجموعه ای یکسان از فرضیات یا باورهای استنتاجی را به اشتراک بگذارند. اگر این باورها متفاوت بود، ممکن است معنا از بین برود.[32][33]
بسیاری از انواع ارتباط مستقیماً تحت تأثیر اصول کلی گرایی معنا قرار می گیرند، مانند ارتباطات آموزنده، [32] یادگیری زبان، [34] [35] [36] و ارتباط در مورد حالات روانی.[37] با این حال، برخی از کل گرایان معنا معتقدند که ناپایداری کل نگری به معنای یک ویژگی قابل قبول از چندین زوایای مختلف است.[14] در یک مثال، کل‌گرایان زمینه‌ای این نکته را صرفاً با پیشنهاد می‌کنند که ما اغلب در واقع مفروضات استنتاجی یکسانی را به اشتراک نمی‌گذاریم، بلکه در عوض برای مقابله با تفاوت‌های استنتاج و پشتیبانی از ارتباطات، بر زمینه تکیه می‌کنیم.[39]
زیست شناسی
هدف زیست‌شناسی سیستمی درک چگونگی عملکرد ژن‌ها و پروتئین‌ها با هم برای تشکیل موجوداتی مانند این سلول حیوانی است.
کاربردهای علمی کل گرایی در زیست شناسی به عنوان زیست شناسی سیستمی نامیده می شود. رویکرد تحلیلی متضاد زیست‌شناسی سیستم‌ها، سازماندهی زیست‌شناختی است که سیستم‌ها و ساختارهای بیولوژیکی را تنها بر حسب اجزای سازنده‌شان مدل‌سازی می‌کند. "رویکرد تقلیل گرایانه اکثر مؤلفه ها و بسیاری از تعاملات را با موفقیت شناسایی کرده است، اما متأسفانه، هیچ مفهوم یا روش قانع کننده ای برای درک چگونگی ظهور ویژگی های سیستم ارائه نمی دهد... کثرت گرایی علل و معلول ها در شبکه های بیولوژیکی با مشاهده بهتر است. از طریق اندازه‌گیری‌های کمی، مؤلفه‌های متعدد به‌طور همزمان و با ادغام دقیق داده‌ها با مدل‌های ریاضی.»[40] هدف در زیست‌شناسی سیستم‌ها، پیشبرد مدل‌های تعاملات در یک سیستم است. رویکردهای کل نگر به مدل‌سازی شامل استراتژی‌های مدل‌سازی سلولی، [41] تجزیه و تحلیل برهمکنش ژنومی، [42] و پیش‌بینی فنوتیپ است.[43]
پزشکی سیستمی
پزشکی سیستم ها کل نگری را برای درک بهتر روابط جزئی کل مانند تکامل مشترک میکروبی-میزبان در نظر می گیرد.
پزشکی سیستمی یک رویکرد عملی به زیست شناسی سیستم ها است و مفروضات کل نگر آن را می پذیرد. پزشکی سیستمی، سیستم های بدن انسان را از یک کل کامل تشکیل می دهد و از آن به عنوان نقطه شروع در تحقیقات و در نهایت درمان خود استفاده می کند.
برنامه های کاربردی سبک زندگی
اصطلاح کل گرایی [44] نیز گاهی در زمینه شیوه های مختلف سبک زندگی، مانند رژیم غذایی، آموزش، و مراقبت های بهداشتی برای اشاره به شیوه های زندگی که مکمل یا جایگزین شیوه های مرسوم هستند، استفاده می شود. در این زمینه ها، کل نگری لزوما یک روش دقیق یا کاملاً تعریف شده برای به دست آوردن یک نتیجه سبک زندگی خاص نیست. گاهی اوقات صرفاً یک صفت برای توصیف اقداماتی است که عواملی را که اشکال استاندارد این شیوه‌ها ممکن است از بین ببرد، به‌ویژه در زمینه پزشکی جایگزین را در بر می‌گیرد.