بسم الله الرحمن الرحیم
در شناخت‌شناسی و علوم، تقلیل‌گرایی یا فروکاست‌گرایی (به انگلیسی: Reductionism) مفهومی‌ست مربوط به تقلیل و فروکاهی طبیعت اشیاء و رفتار پیچیدهٔ پدیده‌ها به مجموع مؤلفه‌ها و اصول بنیادین آنها یا به‌طور کلی اموری بسیط‌تر.
تاریخچه
مفهوم فروکاست‌گرایی را نخستین بار دکارت (۱۵۹۶–۱۶۵۰) معرفی نمود. برای دکارت تمامی جهان همانند یک ماشین می‌نمود، که می‌شد با مطالعهٔ هر یک از اجزاء و مؤلفه‌هایش به شناخت و فهم کل آن نائل آمد. کارها و ایده‌های دکارت توسط نیوتون (۱۶۴۳–۱۷۲۷) گسترش یافته و ادامه پیدا کرد، که سرانجام به انتشار اصول ریاضی فلسفه طبیعی وی در سال ۱۶۸۷ انجامید.
جستارهای وابسته
مدخل Scientific Reduction در دانشنامه فلسفی استنفورد
wikipedia
Reductionism is any of several related philosophical ideas regarding the associations between phenomena which can be described in terms of other simpler or more fundamental phenomena.[1] It is also described as an intellectual and philosophical position that interprets a complex system as the sum of its parts.[2]
The Oxford Companion to Philosophy suggests that reductionism is "one of the most used and abused terms in the philosophical lexicon" and suggests a three-part division:[3]
Reductionism can be applied to any phenomenon, including objects, problems, explanations, theories, and meanings.[4][5][6]
For the sciences, application of methodological reductionism attempts explanation of entire systems in terms of their individual, constituent parts and their interactions. For example, the temperature of a gas is reduced to nothing beyond the average kinetic energy of its molecules in motion. Thomas Nagel and others speak of 'psychophysical reductionism' (the attempted reduction of psychological phenomena to physics and chemistry), and 'physico-chemical reductionism' (the attempted reduction of biology to physics and chemistry).[7] In a very simplified and sometimes contested form, reductionism is said to imply that a system is nothing but the sum of its parts.[5][8]
However, a more nuanced opinion is that a system is composed entirely of its parts, but the system will have features that none of the parts have (which, in essence is the basis of emergentism).[9] "The point of mechanistic explanations is usually showing how the higher level features arise from the parts."[8]
Other definitions are used by other authors. For example, what John Polkinghorne terms 'conceptual' or 'epistemological' reductionism[5] is the definition provided by Simon Blackburn[10] and by Jaegwon Kim:[11] that form of reductionism which concerns a program of replacing the facts or entities involved in one type of discourse with other facts or entities from another type, thereby providing a relationship between them. Richard Jones distinguishes ontological and epistemological reductionism, arguing that many ontological and epistemological reductionists affirm the need for different concepts for different degrees of complexity while affirming a reduction of theories.[9]
The idea of reductionism can be expressed by "levels" of explanation, with higher levels reducible if need be to lower levels. This use of levels of understanding in part expresses our human limitations in remembering detail. However, "most philosophers would insist that our role in conceptualizing reality [our need for a hierarchy of "levels" of understanding] does not change the fact that different levels of organization in reality do have different 'properties'."[9]
Reductionism does not preclude the existence of what might be termed emergent phenomena, but it does imply the ability to understand those phenomena completely in terms of the processes from which they are composed. This reductionist understanding is very different from ontological or strong emergentism, which intends that what emerges in "emergence" is more than the sum of the processes from which it emerges, respectively either in the ontological sense or in the epistemological sense.[12]
Richard Jones divides ontological reductionism into two: the reductionism of substances (e.g., the reduction of mind to matter) and the reduction of the number of structures operating in nature (e.g., the reduction of one physical force to another). This permits scientists and philosophers to affirm the former while being anti-reductionists regarding the latter.[13]
Nancey Murphy has claimed that there are two species of ontological reductionism: one that claims that wholes are nothing more than their parts; and atomist reductionism, claiming that wholes are not "really real". She admits that the phrase "really real" is apparently senseless but she has tried to explicate the supposed difference between the two.[14]
Ontological reductionism denies the idea of ontological emergence, and claims that emergence is an epistemological phenomenon that only exists through analysis or description of a system, and does not exist fundamentally.[15]
In some scientific disciplines, ontological reductionism takes two forms: token-identity theory and type-identity theory.[16] In this case, "token" refers to a biological process.[17]
Token ontological reductionism is the idea that every item that exists is a sum item. For perceivable items, it affirms that every perceivable item is a sum of items with a lesser degree of complexity. Token ontological reduction of biological things to chemical things is generally accepted.
Type ontological reductionism is the idea that every type of item is a sum type of item, and that every perceivable type of item is a sum of types of items with a lesser degree of complexity. Type ontological reduction of biological things to chemical things is often rejected.
Michael Ruse has criticized ontological reductionism as an improper argument against vitalism.[18]
In a biological context, methodological reductionism means attempting to explain all biological phenomena in terms of their underlying biochemical and molecular processes.[19]
Anthropologists Edward Burnett Tylor and James George Frazer employed some religious reductionist arguments.[20]
Theory reduction is the process by which a more general theory absorbs a special theory.[2] It can be further divided into translation, derivation, and explanation.[21] For example, both Kepler's laws of the motion of the planets and Galileo's theories of motion formulated for terrestrial objects are reducible to Newtonian theories of mechanics because all the explanatory power of the former are contained within the latter. Furthermore, the reduction is considered beneficial because Newtonian mechanics is a more general theory—that is, it explains more events than Galileo's or Kepler's. Besides scientific theories, theory reduction more generally can be the process by which one explanation subsumes another.
In mathematics, reductionism can be interpreted as the philosophy that all mathematics can (or ought to) be based on a common foundation, which for modern mathematics is usually axiomatic set theory. Ernst Zermelo was one of the major advocates of such an opinion; he also developed much of axiomatic set theory. It has been argued that the generally accepted method of justifying mathematical axioms by their usefulness in common practice can potentially weaken Zermelo's reductionist claim.[22]
Jouko Väänänen has argued for second-order logic as a foundation for mathematics instead of set theory,[23] whereas others have argued for category theory as a foundation for certain aspects of mathematics.[24][25]
The incompleteness theorems of Kurt Gödel, published in 1931, caused doubt about the attainability of an axiomatic foundation for all of mathematics. Any such foundation would have to include axioms powerful enough to describe the arithmetic of the natural numbers (a subset of all mathematics). Yet Gödel proved that, for any consistent recursively enumerable axiomatic system powerful enough to describe the arithmetic of the natural numbers, there are (model-theoretically) true propositions about the natural numbers that cannot be proved from the axioms. Such propositions are known as formally undecidable propositions. For example, the continuum hypothesis is undecidable in the Zermelo–Fraenkel set theory as shown by Cohen.
Reductionist thinking and methods form the basis for many of the well-developed topics of modern science, including much of physics, chemistry and molecular biology. Classical mechanics in particular is seen as a reductionist framework. For instance, we understand the solar system in terms of its components (the sun and the planets) and their interactions.[26] Statistical mechanics can be considered as a reconciliation of macroscopic thermodynamic laws with the reductionist method of explaining macroscopic properties in terms of microscopic components, although it has been argued that reduction in physics 'never goes all the way in practice'.[27]
The role of reduction in computer science can be thought as a precise and unambiguous mathematical formalization of the philosophical idea of "theory reductionism". In a general sense, a problem (or set) is said to be reducible to another problem (or set), if there is a computable/feasible method to translate the questions of the former into the latter, so that, if one knows how to computably/feasibly solve the latter problem, then one can computably/feasibly solve the former. Thus, the latter can only be at least as "hard" to solve as the former.
Reduction in theoretical computer science is pervasive in both: the mathematical abstract foundations of computation; and in real-world performance or capability analysis of algorithms. More specifically, reduction is a foundational and central concept, not only in the realm of mathematical logic and abstract computation in computability (or recursive) theory, where it assumes the form of e.g. Turing reduction, but also in the realm of real-world computation in time (or space) complexity analysis of algorithms, where it assumes the form of e.g. polynomial-time reduction.
Philosophers of the Enlightenment worked to insulate human free will from reductionism. Descartes separated the material world of mechanical necessity from the world of mental free will. German philosophers introduced the concept of the "noumenal" realm that is not governed by the deterministic laws of "phenomenal" nature, where every event is completely determined by chains of causality.[28] The most influential formulation was by Immanuel Kant, who distinguished between the causal deterministic framework the mind imposes on the world—the phenomenal realm—and the world as it exists for itself, the noumenal realm, which, as he believed, included free will. To insulate theology from reductionism, 19th century post-Enlightenment German theologians, especially Friedrich Schleiermacher and Albrecht Ritschl, used the Romantic method of basing religion on the human spirit, so that it is a person's feeling or sensibility about spiritual matters that comprises religion.[29]
Most common philosophical understandings of causation involve reducing it to some collection of non-causal facts. Opponents of these reductionist views have given arguments that the non-causal facts in question are insufficient to determine the causal facts.[30]
Alfred North Whitehead's metaphysics opposed reductionism. He refers to this as the "fallacy of the misplaced concreteness". His scheme was to frame a rational, general understanding of phenomena, derived from our reality.
An alternative term for ontological reductionism is fragmentalism,[31] often used in a pejorative sense.[32] In cognitive psychology, George Kelly developed "constructive alternativism" as a form of personal construct psychology and an alternative to what he considered "accumulative fragmentalism". For this theory, knowledge is seen as the construction of successful mental models of the exterior world, rather than the accumulation of independent "nuggets of truth".[33] Others argue that inappropriate use of reductionism limits our understanding of complex systems. In particular, ecologist Robert Ulanowicz says that science must develop techniques to study ways in which larger scales of organization influence smaller ones, and also ways in which feedback loops create structure at a given level, independently of details at a lower level of organization. He advocates and uses information theory as a framework to study propensities in natural systems.[34] The limits of the application of reductionism are claimed to be especially evident at levels of organization with greater complexity, including living cells,[35] neural networks (biology), ecosystems, society, and other systems formed from assemblies of large numbers of diverse components linked by multiple feedback loops.[35][36]
ترجمه گوگل
تقلیل گرایی هر یک از چندین ایده فلسفی مرتبط در مورد ارتباط بین پدیده ها است که می توان آن را در قالب پدیده های ساده تر یا اساسی تر توصیف کرد.[1] همچنین به عنوان یک موضع فکری و فلسفی توصیف می شود که یک سیستم پیچیده را به مجموع اجزای آن تعبیر می کند.
The Oxford Companion to Philosophy پیشنهاد می کند که تقلیل گرایی «یکی از پرکاربردترین و مورد سوء استفاده ترین اصطلاحات در فرهنگ لغت فلسفی» است و تقسیم بندی سه بخشی را پیشنهاد می کند:[3]
تقلیل گرایی هستی شناختی: اعتقاد به اینکه کل واقعیت از حداقل تعداد اجزا تشکیل شده است.
تقلیل‌گرایی روش‌شناختی: تلاش علمی برای ارائه توضیحی بر حسب موجودیت‌های کوچک‌تر.
تقلیل گرایی نظریه: این پیشنهاد که یک نظریه جدیدتر جایگزین نظریه قدیمی تر یا جذب آن نمی شود، بلکه آن را به اصطلاحات اساسی تر تقلیل می دهد.
تقلیل نظریه خود به سه بخش تقسیم می شود: ترجمه، اشتقاق و تبیین.[4] ت
قلیل گرایی را می توان برای هر پدیده ای، از جمله اشیاء، مسائل، تبیین ها، نظریه ها و معانی به کار برد.[4][5][6]
برای علوم، کاربرد تقلیل‌گرایی روش‌شناختی تلاش می‌کند کل سیستم‌ها را برحسب تک‌تک، اجزای تشکیل‌دهنده و تعاملاتشان توضیح دهد. به عنوان مثال، دمای یک گاز به چیزی فراتر از میانگین انرژی جنبشی مولکول های آن در حرکت کاهش می یابد. توماس ناگل و دیگران از «تقلیل‌گرایی روان‌فیزیکی» (تلاش برای تقلیل پدیده‌های روان‌شناختی به فیزیک و شیمی) و «تقلیل‌گرایی فیزیکی-شیمیایی» (تلاش برای تقلیل زیست‌شناسی به فیزیک و شیمی) صحبت می‌کنند.[7] در شکلی بسیار ساده شده و گاه مورد بحث، تقلیل گرایی به این معناست که یک سیستم چیزی جز مجموع اجزای آن نیست.[5][8] با این حال، نظر ظریف تر این است که یک سیستم به طور کامل از اجزای آن تشکیل شده است، اما سیستم دارای ویژگی هایی خواهد بود که هیچ یک از اجزاء آن را ندارند (که در اصل اساس ظهور گرایی است).[9] «نکته توضیحات مکانیکی معمولاً نشان دادن این است که چگونه ویژگی‌های سطح بالاتر از قطعات ناشی می‌شوند».[8] تعاریف دیگر توسط نویسندگان دیگر استفاده می شود. برای مثال، آنچه جان پولکینگ‌هورن تقلیل‌گرایی «مفهومی» یا «معرفت‌شناختی»[5] می‌نامد، تعریفی است که توسط سایمون بلکبرن[10] و توسط جیگوون کیم[11] ارائه شده است:[11] آن شکلی از تقلیل‌گرایی که به برنامه‌ای برای جایگزینی واقعیات یا موجودیت‌ها مربوط می‌شود. درگیر یک نوع گفتمان با حقایق یا موجودیت های دیگری از نوع دیگر، و از این طریق رابطه ای بین آنها ایجاد می کند. ریچارد جونز تقلیل‌گرایی هستی‌شناختی و معرفت‌شناختی را متمایز می‌کند و استدلال می‌کند که بسیاری از تقلیل‌گران هستی‌شناختی و معرفت‌شناختی نیاز به مفاهیم مختلف برای درجات مختلف پیچیدگی را تأیید می‌کنند و در عین حال کاهش نظریه‌ها را تأیید می‌کنند.[9] ایده تقلیل گرایی را می توان با «سطوح» تبیین بیان کرد که در صورت لزوم سطوح بالاتر را به سطوح پایین تر تقلیل می دهند. این استفاده از سطوح درک تا حدی بیانگر محدودیت های انسانی ما در به خاطر سپردن جزئیات است. با این حال، «اکثر فیلسوفان اصرار دارند که نقش ما در مفهوم‌سازی واقعیت [نیاز ما به سلسله مراتبی از «سطوح» درک] این واقعیت را تغییر نمی‌دهد که سطوح مختلف سازمان در واقعیت دارای «ویژگی‌های» متفاوتی هستند.[9] تقلیل گرایی وجود آنچه را که می توان پدیده های نوظهور نامید، منع نمی کند، اما مستلزم توانایی درک کامل آن پدیده ها بر حسب فرآیندهایی است که از آنها تشکیل شده اند. این درک تقلیل گرایانه بسیار متفاوت از ظهورگرایی هستی شناختی یا قوی است، که در نظر دارد آنچه در «ظهور» پدید می آید، بیشتر از مجموع فرآیندهایی باشد که از آن بیرون می آید، به ترتیب چه به معنای هستی شناختی و چه به معنای معرفت شناختی.[12]
ریچارد جونز تقلیل گرایی هستی شناختی را به دو تقسیم می کند: تقلیل گرایی جوهرها (به عنوان مثال، تقلیل ذهن به ماده) و کاهش تعداد ساختارهای فعال در طبیعت (به عنوان مثال، کاهش یک نیروی فیزیکی به نیروی فیزیکی دیگر). این امر به دانشمندان و فیلسوفان اجازه می‌دهد که اولی را تأیید کنند، در حالی که در مورد دومی ضد تقلیل‌گرا هستند.[13] نانسی مورفی ادعا کرده است که دو گونه تقلیل گرایی هستی‌شناختی وجود دارد: یکی که ادعا می‌کند کل‌ها چیزی جز اجزای خود نیستند. و تقلیل گرایی اتمیست، با این ادعا که کل ها «واقعاً واقعی» نیستند. او اعتراف می‌کند که عبارت «واقعاً واقعی» ظاهراً بی‌معنی است، اما او سعی کرده تفاوت فرضی بین این دو را توضیح دهد.[14] تقلیل گرایی هستی شناختی ایده ظهور هستی شناختی را انکار می کند و مدعی است که ظهور یک پدیده معرفت شناختی است که فقط از طریق تحلیل یا توصیف یک نظام وجود دارد و اساسا وجود ندارد.[15] در برخی رشته‌های علمی، تقلیل‌گرایی هستی‌شناختی به دو شکل است: نظریه هویت نشانه‌ای و نظریه هویت نوع.[16] در این مورد، «نشانه» به یک فرآیند بیولوژیکی اشاره دارد.[17] تقلیل گرایی هستی شناختی رمزی این ایده است که هر موردی که وجود دارد یک آیتم جمع است. برای ite تأیید می کند که هر مورد قابل درک مجموعه ای از موارد با درجه پیچیدگی کمتری است. تقلیل هستی شناختی نشانه ای از چیزهای بیولوژیکی به چیزهای شیمیایی به طور کلی پذیرفته شده است. تقلیل گرایی هستی‌شناختی نوع، این ایده است که هر نوع آیتم یک نوع مجموع از آیتم است و هر نوع آیتم قابل درک مجموعه‌ای از انواع موارد با درجه پیچیدگی کمتری است. کاهش نوع هستی‌شناختی چیزهای بیولوژیکی به چیزهای شیمیایی اغلب رد می‌شود. مایکل راس تقلیل گرایی هستی شناختی را به عنوان استدلالی نادرست علیه حیات گرایی مورد انتقاد قرار داده است.[18]
تقلیل گرایی روش شناختی به معنای تلاش برای توضیح همه پدیده های بیولوژیکی بر حسب فرآیندهای بیوشیمیایی و مولکولی زیربنایی آنهاست.[19] در دین انسان شناسان ادوارد برنت تایلور و جیمز جورج فریزر از برخی استدلال های تقلیل گرایانه مذهبی استفاده کردند.[20]
فرآیندی است که در آن یک نظریه عمومی تر، یک نظریه خاص را جذب می کند.[2] می توان آن را بیشتر به ترجمه، اشتقاق و توضیح تقسیم کرد.[21] برای مثال، هم قوانین کپلر در مورد حرکت سیارات و هم تئوری های حرکت گالیله که برای اجرام زمینی فرموله شده اند، قابل تقلیل به نظریه های مکانیک نیوتنی هستند، زیرا تمام قدرت توضیحی اولی در دومی گنجانده شده است. علاوه بر این، کاهش سودمند در نظر گرفته می‌شود، زیرا مکانیک نیوتنی نظریه‌ای کلی‌تر است - یعنی رویدادهای بیشتری را نسبت به گالیله یا کپلر توضیح می‌دهد. علاوه بر نظریه های علمی، کاهش نظریه به طور کلی می تواند فرآیندی باشد که در آن یک تبیین توضیحی دیگر را در بر می گیرد.
در ریاضیات، تقلیل‌گرایی را می‌توان به این فلسفه تعبیر کرد که همه ریاضیات می‌توانند (یا باید) بر پایه‌ای مشترک مبتنی باشند، که برای ریاضیات مدرن معمولاً نظریه مجموعه‌های بدیهی است. ارنست زرملو یکی از مدافعان اصلی چنین نظری بود. او همچنین بسیاری از نظریه مجموعه های بدیهی را توسعه داد. استدلال شده است که روش عموماً پذیرفته شده برای توجیه بدیهیات ریاضی با سودمندی آنها در عمل رایج می تواند به طور بالقوه ادعای تقلیل گرای زرملو را تضعیف کند.[22] Jouko Väänänen برای منطق مرتبه دوم به عنوان پایه ای برای ریاضیات به جای نظریه مجموعه ها استدلال کرده است، [23] در حالی که دیگران برای نظریه مقوله به عنوان پایه ای برای جنبه های خاصی از ریاضیات استدلال کرده اند.[24][25] قضایای ناقص بودن کورت گودل که در سال 1931 منتشر شد، باعث تردید در مورد دستیابی به یک پایه بدیهی برای همه ریاضیات شد. هر چنین پایه‌ای باید بدیهیاتی را در بر داشته باشد که به اندازه کافی قدرتمند برای توصیف حساب اعداد طبیعی (زیرمجموعه‌ای از تمام ریاضیات) باشد. با این حال گودل ثابت کرد که برای هر سیستم بدیهی شمارش بازگشتی ثابتی که به اندازه کافی قدرتمند برای توصیف حساب اعداد طبیعی است، گزاره‌های درست (از لحاظ نظری) درباره اعداد طبیعی وجود دارد که نمی‌توان آنها را از بدیهیات اثبات کرد. چنین گزاره هایی به عنوان گزاره های رسمی غیرقابل تصمیم گیری شناخته می شوند. برای مثال، همانطور که کوهن نشان داده است، فرضیه پیوسته در نظریه مجموعه های زرملو-فرانکل غیرقابل تصمیم گیری است.
تفکر و روش های تقلیل گرایانه پایه بسیاری از موضوعات به خوبی توسعه یافته علوم مدرن، از جمله بسیاری از فیزیک، شیمی و زیست شناسی مولکولی را تشکیل می دهند. مکانیک کلاسیک به طور خاص به عنوان یک چارچوب تقلیل گرایانه دیده می شود. به عنوان مثال، منظومه شمسی را بر حسب اجزای آن (خورشید و سیارات) و فعل و انفعالات آنها درک می کنیم.[26] مکانیک آماری را می‌توان به‌عنوان تطبیق قوانین ترمودینامیکی ماکروسکوپی با روش تقلیل‌گرایانه برای تبیین خواص ماکروسکوپی بر حسب مؤلفه‌های میکروسکوپی در نظر گرفت، اگرچه استدلال شده است که کاهش در فیزیک «هیچ‌گاه در عمل به پایان نمی‌رسد».[27]
نقش تقلیل در علوم رایانه را می‌توان به‌عنوان رسمی‌سازی دقیق و بدون ابهام ریاضی ایده فلسفی «تقلیل‌گرایی نظریه» دانست. در یک مفهوم کلی، یک مسئله (یا مجموعه) به مسئله (یا مجموعه) دیگر قابل تقلیل گفته می شود، اگر روشی قابل محاسبه/امکان پذیر برای ترجمه سؤالات اولی به دومی وجود داشته باشد، به طوری که اگر کسی بداند چگونه است. برای حل محاسباتی/امکانی مشکل دوم، آنگاه می توان به صورت محاسباتی/امکانی مشکل اولی را حل کرد. بنابراین، حل دومی می تواند حداقل به اندازه اولی «سخت» باشد. کاهش در علوم کامپیوتر نظری در هر دو مورد فراگیر است: مبانی انتزاعی ریاضی محاسبات. و در عملکرد واقعی یا تجزیه و تحلیل توانایی الگوریتم ها. به طور خاص، کاهش یک مفهوم بنیادی و مرکزی است، نه تنها در قلمرو منطق ریاضی و محاسبات انتزاعی در نظریه محاسباتی (یا بازگشتی)، که در آن شکلی به عنوان مثال به خود می گیرد. کاهش تورینگ، بلکه در قلمرو محاسبات دنیای واقعی در تحلیل پیچیدگی زمان (یا مکان) الگوریتم‌ها، جایی که شکلی به عنوان مثال به خود می‌گیرد. کاهش زمان چند جمله ای قابل درک
برای مصون نگه داشتن اراده آزاد انسان از تقلیل گرایی. دکارت جهان مادی ضرورت مکانیکی را از جهان اختیار ذهنی جدا کرد. فیلسوفان آلمانی مفهوم قلمرو اسمی را معرفی کردند که توسط قوانین قطعی طبیعت «پدیداری» اداره نمی شود، جایی که هر رویدادی کاملاً توسط زنجیره های علیت تعیین می شود.[28] تأثیرگذارترین صورت‌بندی توسط امانوئل کانت بود، که بین چارچوب جبر علّی که ذهن بر جهان تحمیل می‌کند - قلمرو پدیداری - و جهان آن‌گونه که برای خودش وجود دارد، قلمرو اسمی، که، همانطور که او معتقد بود، شامل اراده آزاد است، تمایز قائل شد. برای جدا کردن الهیات از تقلیل گرایی، متکلمان آلمانی قرن نوزدهم پس از روشنگری، به ویژه فردریش شلایرماخر و آلبرشت ریچل، از روش رمانتیکی استفاده کردند که دین را بر روح انسان قرار می دهد، به طوری که این احساس یا حساسیت شخص در مورد مسائل معنوی است که شامل دین می شود. 29]
علیت
رایج ترین برداشت های فلسفی از علیت شامل تقلیل آن به مجموعه ای از حقایق غیر علی است. مخالفان این دیدگاه های تقلیل گرایانه استدلال هایی ارائه کرده اند که واقعیت های غیر علّی مورد بحث برای تعیین حقایق علّی ناکافی است.[30]
متافیزیک آلفرد نورث وایتهد با تقلیل گرایی مخالف بود. او از این موضوع به عنوان "مغالطه بتن ریزی نابجا" یاد می کند. طرح او این بود که یک درک عقلانی و کلی از پدیده ها را که از واقعیت ما نشأت می گرفت، چارچوب بندی کند.
در علم
یک اصطلاح جایگزین برای تقلیل گرایی هستی شناختی، قطعه گرایی [31] است که اغلب به معنای تحقیر آمیز استفاده می شود.[32] در روان‌شناسی شناختی، جورج کلی «جایگزین‌گرایی سازنده» را به‌عنوان شکلی از روان‌شناسی ساخت شخصی و جایگزینی برای آنچه «تجزیه‌گرایی انباشته» می‌دانست، توسعه داد. برای این نظریه، دانش به‌عنوان ساختن مدل‌های ذهنی موفق دنیای بیرون، به‌جای انباشته شدن «گره‌های حقیقت» مستقل در نظر گرفته می‌شود.[33] دیگران استدلال می کنند که استفاده نامناسب از تقلیل گرایی درک ما از سیستم های پیچیده را محدود می کند. به ویژه، بوم‌شناس رابرت اولانوویچ می‌گوید که علم باید تکنیک‌هایی را برای مطالعه روش‌هایی ایجاد کند که در آن مقیاس‌های بزرگ‌تر سازمان بر مقیاس‌های کوچک‌تر تأثیر می‌گذارند، و همچنین روش‌هایی که در آن حلقه‌های بازخورد ساختاری را در یک سطح معین، مستقل از جزئیات در سطح پایین‌تر سازمان ایجاد می‌کنند. او از نظریه اطلاعات به عنوان چارچوبی برای مطالعه تمایلات در سیستم‌های طبیعی دفاع می‌کند.[34] ادعا می شود که محدودیت های کاربرد تقلیل گرایی به ویژه در سطوح سازمانی با پیچیدگی بیشتر مشهود است، از جمله سلول های زنده، [35] شبکه های عصبی (زیست شناسی)، اکوسیستم ها، جامعه و سایر سیستم هایی که از مجموعه هایی از تعداد زیادی از اجزای متنوع تشکیل شده اند. توسط حلقه‌های بازخورد چندگانه مرتبط می‌شود.[35]