خواجه شمس‌الدین محمد بن محمد حافظ شیرازی(710 ح- 792 هـ = 1310 - 1389 م)
خواجه شمس‌الدین محمد بن محمد حافظ شیرازی(710 ح- 792 هـ = 1310 - 1389 م)
شعر حافظ-قبر امام هشتم سلطان دین رضا---از جان ببوس و بر در آن بارگاه باش
https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AD%D8%A7%D9%81%D8%B8
حافظ
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
برای دیگر کاربردها، حافظ (ابهام‌زدایی) را ببینید.
صفحه نیمه‌حفاظت
حافظ شیرازی
Hafzie6.JPG
نام اصلی خواجه شمس الدین محمد بن بهاءالدّین محمد شیرازی
زمینهٔ کاری شعر، فلسفه و عرفان
زادروز ح. ۷۲۷ (قمری)
شیراز
مرگ ۷۹۲ (قمری)
شیراز
ملیت ایرانی
جایگاه خاکسپاری حافظیهٔ شیراز
در زمان حکومت ابواسحاق اینجو
رویدادهای مهم یورش مبارزالدین محمد حکمران کرمان و یزد
لقب لسان‌الغیب
پیشه شاعر
سبک نوشتاری سبک عراقی
دیوان سروده‌ها کلیات حافظ
تخلص حافظ
دلیل سرشناسی غزل‌سرایی پارسی
اثرگذاشته بر یوهان ولفگانگ گوته
خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی (زاده ح. ۷۲۷ (قمری) – درگذشته ۷۹۲ (قمری))، معروف به لسان‌الغیب[۱]، ترجمان الاسرار [۲][۳]، لسان‌العرفا و ناظم‌الاولیا[۴] شاعر بزرگ سدهٔ هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. بیش‌تر شعرهای او غزل هستند که به غزلیات حافظ شهرت دارند. گرایش حافظ به شیوهٔ سخن‌پردازی خواجوی کرمانی و شباهت شیوهٔ سخنش با او مشهور است. او از مهم‌ترین تأثیرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته می‌شود. در قرون هجدهم و نوزدهم اشعار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شد و نام او به گونه‌ای به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت. هرساله در تاریخ ۲۰ مهرماه مراسم بزرگ‌داشت حافظ در محل آرامگاه او در شیراز با حضور پژوهشگران ایرانی و خارجی برگزار می‌شود. مطابق تقویم رسمی ایران این روز روز بزرگ‌داشت حافظ نامیده شده است.[۵][۶]
دربارهٔ سال دقیق تولد او بین مورخین و حافظ‌شناسان اختلاف نظر وجود دارد. دکتر ذبیح‌الله صفا ولادت او را در ۷۲۷ ه. ق[۱۰] و دکتر قاسم غنی آن را در ۷۱۷[۱۱] می‌دانند. برخی دیگر از محققین همانند علامه دهخدا بر اساس قطعهای از حافظ ولادت او را قبل از این سال‌ها و حدود ۷۱۰ ق تخمین می‌زنند.[۱۲] آنچه مسلم است ولادت او در اوایل قرن هشتم هجری و بعد از ۷۱۰ واقع شده و به گمان غالب بین ۷۲۰ تا ۷۲۹ ق روی داده‌است.
در مورد سال درگذشت او اختلاف کمتری بین مورخان دیده می‌شود و به نظر اغلب آنان ۷۹۲ ق است. از جمله در کتاب مجمل فصیحی نوشته فصیح خوافی (متولد ۷۷۷ ق) که معاصر حافظ بوده و همچنین نفحات الانس تألیف جامی (متولد ۸۱۷ ق) به‌صراحت این تاریخ به‌عنوان سال درگذشت خواجه قید شده‌است. محل تولد او شیراز بوده و در همان شهر نیز روی در نقاب خاک کشیده‌است.
روح البيان (4/ 30)
المؤلف: إسماعيل حقي بن مصطفى الإستانبولي الحنفي الخلوتي , المولى أبو الفداء (المتوفى: 1127هـ)
كذا فى مواقع النجوم: قال الحافظ قدس سره
زاهد ايمن مشو از بازئ غيرت زنهار ... كه ره از صومعه تا دير مغان اين همه نيست
وقل من تخلص من العقبات ألا ترى ان الواصل قليل بالنسبة الى المنقطع ولا بد فى قطعها من مرشد كامل ومؤدب حاذق: وفى المثنوى
در پناه شير كم نايد كباب ... روبها تو سوى جيفه كم شتاب [1]
چون گرفتى پيرهن تسليم شو ... همچوموسى زير حكم خضر رو [2]
نظر آیت الله شبیری زنجانی از رجال شناسان خبره معاصر، درباره حافظ :
شیعه بودن حافظ در شیراز مثل سنی بودن یک شخص در قم است که بعید و غیر عادی است.
📚 جرعه ای از دریا
@BotShenasi
تيمور اللنك بن ططرغان الجقطاي(736 - 807 هـ = 1336 - 1405 م)
دیدار حافظ و تیمور
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
در درستی این مقاله اختلاف نظر وجود دارد. خواهشمندیم در روشن‌شدن اعتبار منابع مورد اختلاف کمک کنید. بحث‌های مرتبط را می‌توانید در صفحهٔ بحث ببینید.
امیر تیمور گورکانی (۸۰۷ -۷۷۱ ق / ۱۴۰۵- ۱۳۶۹ م./۷۴۸ - ۷۸۳هـ.ش) یا تیمور لنگ با این‌که مردی خونریز و بی‌رحم بود، ولی دوستدار دانش و هنر بود و به عالمان و هنرمندان احترام بسیار می‌گذاشت و حتی هنگام قتل‌عام یک شهر دستور می‌داد که از کشتن دانشمندان و فقیهان و هنرمندان خودداری کنند.[۱]
تیمور در اواخر سده هشتم به فارس لشکر کشید و در حدود سال ۷۶۷ هجری خورشیدی (۷۹۰ قمری) وارد شیراز شد. دولت شاه سمرقندی در تذکرةالشعرای خود نوشته است که تیمور پس از ورود، کسی را به نزد حافظ (حدود ۷۲۷ - ۷۹۲ هجری قمری)، شاعر نامدار فرستاد تا او را پیش وی ببرند. او ادامه داستان را این‌چنین نقل می‌کند:
تیمور به حافظ می‌گوید «من اکثر ربع مسکون را با این شمشیر مسخر ساختم و هزاران ولد و ولایت را ویران کردم تا سمرقند و بخارا که وطن مألوف و تختگاه من است را آبادان و مفتخر سازم. تو مردک به یک خال هندوی ترک شیرازی، سمرقند و بخارای ما را می‌فروشی. چنانکه در این بیت گفته‌ای:
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
خواجه حافظ زمین ادب را بوسه داد و گفت ای سلطان عالم از آن بخشندگی است که بدین روز افتاده‌ام.» تیمور از این سخن خرسند می‌شود و به حافظ اکرام و احترام می‌کند.[۲] شاید این بیت حافظ اشاره‌ای به تیمور باشد:
خیز تا خاطر به آن ترک سمرقندی دهیم کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی
همچنین:
سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی
پانویس
تاریخ ۳، ص ۱۳۳
تاریخ ایران، سایکس، جلد ۲، صص ۲۳۲ و ۲۳۳
منابع
تاریخ ۳، سال سوم آموزش متوسطه (نظام قدیم)، رشته علوم انسانی، دفتر برنامه‌ریزی و تألیف کتاب‌های درسی ایران، ۱۳۷۲.
سایکس، سرپرسی، تاریخ ایران (۲ جلد)، ترجمه سید محمدتقی فخرداعی گیلانی.
صدیق، عیسی، تاریخ فرهنگ ایران، دانشگاه تهران، ۱۳۵۵.
صفا، ذبیح‌اللّه، تاریخ ادبیات در ایران (۵ جلد)، انتشارات فردوس، ۱۳۶۷.