بسم الله الرحمن الرحیم
الامام الرضا علیه السلام
هم فاطمة و
الامام الرضا علیه السلام
خواجه شمس‌الدین محمد بن محمد حافظ شیرازی(710 ح- 792 هـ = 1310 - 1389 م)
وبلاگ تسبیح:
مذهب لسان الغیب
این غزل حافظ را در کتاب حافظ و قبله ی هفتم تالیف استاد موسوی مطلق دیدم.وقتی خواندم جگرم خنک شد.واقعا باعث سرور و شادی بود.نه برای شیعه که احتیاجی به حافظ و غیر ندارد بلکه برای حافظ که اگر شیعه نبود هیچ نداشت.
یادم می آید معلم ادبیاتمان با قطعیت می گفت که هیچ بیتی از حافظ نیست که صریحا او را شیعه مذهب و یا سنی مذهب بداند.
بعد از دیدن این شعر با خودم گفتم چه معلم بی سوادی! (البته در بهترین حالت!)
و البته این هم سوالی در ذهنم است که چرا ما به جای این اشعار عرفانی و مذهبی حافظ ، تنها اشعار عاشقانه اش را به یاد داریم و چرا در نسخه های اینترنتی و چاپی فعلی، خبری از این اشعار نیست؟
و این منابع این غزل، برای کسانی که می خواهند مطمئن شوند این شعرمتعلق به حافظ است و البته می توان منابع زیر را اسناد شیعه بودن حافظ هم شمرد :
الف)نسخه ی قدسی: این نسخه مورد استناد مرحوم علامه طباطبایی(ره) و مرحوم شهریار و بسیاری از بزرگان بوده است.
ب) نسخه ی متعلق به کتابخانه ی مجلس شورا(بهارستان) به شماره 2414 مورخ 1204 ه که در مجلد 8 فهرست کتابخانه ص 117 معرفی شده است.
ج) نسخه ی کتابخانه ی ملی ملک شماره ی 4677 ، نسخه ظاهرا متعلق به قرن دهم می باشد.
د) نسخه ی فریدون میرزای تیموری، انتشارات دانشگاه تهران ، متعلق به سال 907 ه ق.
و این هم غزل حافظ:
ای دل! غلام شاه جهان باش و شاه باش
پیوسته در حمایت لطف اله باش
از خارجی، هزار به یک جو نمی خرند
گو کوه تا به کوه، منافق سپاه باش
چون احمدم شفیع بود روز رستخیز
گو این تن بلاکش من، پر گناه باش
آن را که دوستی علی نیست ، کافر است
گو زاهد زمانه و گو شیخ راه باش
امروز زنده ام ، به ولای تو یا علی
فردا به روح پاک امامان ، گواه باش
قبر امام هشتم ، سلطان دین ، رضا
از جان ببوس و بر در آن بارگاه باش
دستت نمی رسد، که بچینی گلی ز شاخ
باری، به پای گلبن ایشان ، گیاه باش
مرد خدا شناس که تقوا طلب کند
خواهی سفید جامه و خواهی سیاه باش
حافظ! طریق بندگی شاه پیشه کن
و آنگاه در طریق ، چو مردان راه باش