بسم الله الرحمن الرحیم
جلسات تفسیر-بحث تعدد قراءات-سال ۹۷
فهرست جلسات مباحثه تفسیر
تقریر سابق آقای صراف، در ذیل صفحه است
************
تقریر جدید:
************
تقریر آقای صراف:
شنبه 7/7/1397
· در توضیح حدیث «نزل القرآن علی سبعة احرف» ابن جذری ده مقام مطرح کرد و در پنجمی این بحث را مطرح کرد که این اختلاف چه فایده دارد؟ چه چیز باعث شده بر این تعدد؟
(وَمِنْهَا) [من القراءات] مَا يَكُونُ مُرَجِّحًا لِحُكْمٍ اخْتُلِفَ فِيهِ، كَقِرَاءَةِ (أَوْ تَحْرِيرِ رَقَبَةٍ مُؤْمِنَةٍ) [در کفاره یمین، سوره مبارکه مائدة یک قرائت داریم که با این قید آمده] فِي كَفَّارَةِ الْيَمِينِ فِيهَا تَرْجِيحٌ لِاشْتِرَاطِ الْإِيمَانِ فِيهَا كَمَا ذَهَبَ إِلَيْهِ الشَّافِعِيُّ وَغَيْرُهُ وَلَمْ يَشْتَرِطْهُ أَبُو حَنِيفَةَ - رَحِمَهُ اللَّهُ -.
· آیا همیشه حوزه تعدد قراءات، باید دو حوزه باشد و ممکن نیست مثلاً در یک آیه مطلقی بیاید و در قرائت دیگری مقیدی نافی آن بیاید؟
· در زبان، حروف الفبا با هم ترکیب می‌شوند که نشانه را می‌سازند و دوباره در یک ترکیب ثانویه، کلام را می‌سازند.
· جای تعدد قراءات، نشانه‌های گروهی‌ای است که در فضای کلام هستند نه در فضای زبان. وقتی گفتیم «فی الدار زیدٌ» کاری با موضع نحوی نداریم بلکه کار داریم که یک متکلم، چیزی گفته. حوزه تعدد قراءات، حوزه مواضع کلامی است. می توانیم این مواضع را بصورت یک تابع دربیاوریم و این مواضع، با مواضع نحوی فرق دارد. وقتی می‌گوییم موضع، در یک گفتار است و این موضع نسبت به یک قرائت، موضع واحدی است. در کلام «مالک یوم الدین»، سه موضع داریم: موضع «مالک»، موضع «یوم» و موضع «الدین». در یک موضعی وقتی چیزی آمد، آن چیز تمام آن موضع را پر می‌کند نه اینکه بخشی از آن را پر کند و بخش دیگری از آن معلق باشد تا چیز دیگری بیاید.