بسم الله الرحمن الرحیم

جلسات تفسیر سوره مباركة قاف-سال ۹۲

فهرست جلسات مباحثه تفسیر

تقریر سابق آقای وافی در وبلاگ، در ذیل صفحه است
تقریر سابق آقای صراف، در ذیل صفحه است

تقریر جدید-فعلا نیست










****************
تقریر آقای وافی در وبلاگ:
از سایت انجمن علمی:
http://www.hoseinm.ir/forum/index.php?topic=253.0

دوشنبه ( 22 / 4 / 2013 )2/2/92ج272
سوال از شمول اولوالأمر بر حُکّام و ولیّ فقیه و واژه ی امر در قرآن تا دقیقه (37)
دقیقه 37 : در ( هذا ما لدیّ عتید ) چند مراد از ما احتمال می رود؟ یک اصطلاحی علما دارند: قرآن نازل و قرآن صاعد. ما هر چه راجع به آیات شریفه بحث می کنیم و در هر نمازی آن را تلاوت می کنیم، خلاصه قرآن است. اما قرآنی است که وقتی در قوس نزول به این عالم آمده، دارد هِی به وسیله ی بندگان خدا مکرر می شود و به ظهور می آید. در اذهان و الفاظشان. به این می گوییم قرآن صاعد. قرآنی که آمده و در اینجا دارد با اعمال بندگان عجین می شود و آنها را بالا می برد. ( الیه یصعد الکلم الطیّب والعمل الصالح یرفعه ) این نفوس دارد با قرآن اوج می گیرد و بالا می رود. دستگاه قرآن صاعد عجائب است. با هر کسی قرآن چه کار می کند. تمام تأثیراتی را قرآن با نفوس در بستر ملیونها سال انجام می دهد، در علم الله روشن است. یک مرادی داریم در آیات شریفه که مراد کلیِ حکیمانه ای است که خدای متعال در هنگام نزول، پشتوانه ی این کلمات قرار داده است. آیا دلیلی داریم که خدا نمی تواند یا نباید در قرآن صاعد اراده ی خصوصی بکند؟ خیر. مثلاً هزار سال دیگر مؤمنی آیه ( یا ایها الذین آمنوا ) را می خواند و آن را اطاعت یا عصیان می کند. آیا بگوییم: شخص این واقعه مراد از شخص این خطاب آیه نیست بلکه مراد آیه کلی است؟ البته ما مراد کلی را منکر نیستیم اما جری آن کلی هم امکان دارد. پس آیات شریفه غیر از آن معنای کلی ای که دارند، در بستر زمان مخاطب های خودشان را دارند بِاِرادةٍ من الله در وقت نزول قرآن. استخاره هم یکی از مصادیقش است.(41) خدای متعا چون علم دارد به تفصیل جریانات قرآن کریم در تمام ازمنه، همه را به مناسبت مورد . . . مثل تفأل ولید که آمد: ( و خاب کلّ جبار عنید ) که او هم گفت: تهدّدُنی؟! چه مانعی دارد که بگوییم وقتی آیه شریفه نازل می شد، در همان روز خطاب شخصی به ولید کرده است؟ که واقعاً تهددنی صادق است. قرآن صاعد هم قرآن است و چون نازل کننده ی قرآن، علم بی نهایتِ محیطِ به همه ی اینها دارد، چه رادعی داریم که او اراده کرده باشد؟ چرا بگوییم: او اراده نکرده بلکه خودش منطبق می شود؟ او حاضر در هر مکان و زمان و عالم به آن است قبل وقوعه. پس کلامی که می آورد، همه ی این ها مقصود اوست. (43)
اما تطبیق این مطلب بر ما نحن فیه: آیه فرمود: ( قال قرینه هذا ما لدیّ عتید ). مراد از ما { تمام المراد } در ما لدیّ به قرینه ی جائت کلّ نفسٍ و مناسب با آن، می تواند عملی باشد از شخصی در فلان روز و فلان ساعت. چون فرموده کل نفس و این شخص هم مصداق کل نفس است.(45) [ بحث نیازمند توضیح بیشتر است مخصوصاً ثمره ی این مطلب ]
سلام علی آل طه و یس









************
تقریر آقای صراف:
2/2/1392

· میزان الاعتدال دارد:

روى أبو بكر بن عياش عن أبى إسحاق قال: كان شمر يصلى معنا، ثم يقول: اللهم إنك تعلم أنى شريف فاغفر لى. قلت: كيف يغفر الله لك وقد أعنت على قتل ابن رسول الله صلى الله عليه وسلم ؟ قال: ويحك ! فكيف نصنع ؟ إن أمراءنا هؤلاء أمرونا بأمر فلم نخالفهم، ولو خالفناهم كنا شرا من هذه الحمر السقاة.
قلت: إن هذا لعذر قبيح، فإنما الطاعة في المعروف.

· علاوه بر عناصری که شمرده شد ضمیر قرینه نیز محتملاتی دارد و منعطف است.

وقاية الأذهان ؛ ص87
المرتمي في دجى، و المبتلى بعمى‏
و المشتكي ظمأ، و المبتغي دينا
يأتون سدّته من كل ناحية
و يستفيدون من نعمائه عينا