بسم الله الرحمن الرحیم
جلسات تفسیر-بحث تعدد قراءات-سال ۹۳
فهرست جلسات مباحثه تفسیر
تقریر سابق آقای شریف در ذیل صفحه است
توضیح آقای سوزنچی:
http://www.hoseinm.ir/forum/index.php?topic=247.0
در جلسه روز شنبه 93/3/3 به مناسبت پرسش برخی از دوستان بحث جلسه به برخی شبهات اهل سنت کشیده شد و عمده وقت جلسه به تبیین این مطلب گذشت که چگونه امویان برای فرهنگسازی کار کردند و چگونه فرهنگ عامه اهل سنت امروز انعکاسی از فرهنگ بنی امیه است و نشان دادن این واقعیت با شواهد متقن تاریخی مورد قبول اهل سنت، چه تاثیر عظیمی در تحول فکری آنها خواهد گذاشت. ضمنا چون قبل از شروع بحث اصول فقه هم دو سوال در همین مباحث ناظر به اهل سنت مطرح شد و حاج آقا در حین بحثهایشان اشاره می کنند که «ما در جلسه قبل همین امروز نکاتی در این زمینه گفتیم» فایل آن نیز با عنوان «شبهه السابقون الاولون و عمر بن علی» در اینجا قرار داده شد.
لازم به ذکر است روز یکشنبه به مناسبت شهادت امام کاظم علیهالسلام دروس حوزه تعطیل است و ادامه بحث مربوط به روز دوشنبه است. همچنین روز سه شنبه به مناسبت مبعث تعطیل است و روز چهارشنبه آخرین جلسه در سال تحصیلی کنونی بود و انشاءالله جلسه بعدی بعد از تعطیلات تابستانی خواهد بود.
*************
تقریر جدید:
تقریر آقای شریف در انجمن علمی:
http://www.hoseinm.ir/forum/index.php?topic=241.0
شریف
3 خرداد 1393 - 24 رجب المرجب 1435- شنبه
بسم الله الرحمن الرحیم
وحشی حضرت حمزه را شهید کرد. بعد از اینکه آمد پیش حضرت و آن قضایا به وجود آمد. بعدها دیدند شرب خمر می کند به شدت.
وقتی به او اعتراض می کنند در کتابها، می گویند او از صحابه است چرا اعتراض می کنید؟
=-=-
لذا اهل سنت یک شالوده ای دارند به شکل تسبیح، اگر نخ این تسبیح را شما به وسیله شواهد تاریخی، به هم بزنید، دانه های تبسیح همه از هم پخش می شوند و متفرق می شوند.
=-=-
یکی از چیزهایی که بنی امیه داشتند این بود که عدالت صحابه را راه انداختند.
یکی از کارهایی که شواهد روشن دارد این است: یک کسی که زمینه اش بود که بگوید من از حضرت حدیث شنیدم، این فرد را با پول فراوان می خریدند که شروع کند به نقل حدیث و ساختن حدیث.
یکی از مولفه های فرهنگی خیلی مهم این است، که گفتند ما باید پایه ریزی کنیم که هر کس صحابی است، همه کارهایش درست است و لذا بحث عدالت صحابه را مطرح کردند.
وقتی هم شواهد علیه آنها می آورید که مثلا طرف صحابی نامیده شده است و عادل نیست، مثلا شرب خمر می کند، می گویند: ما که نگفتیم هیچ گناهی نمی کنند، بلکه منظور این است که به پیامبر دروغ نمی بندند.
در صحیح مسلم، نقل می کند که عمر خطاب به عباس و امیرالمومنین می کند: که ابوبکر نقل حدیث کرد از پیامبر.
ابوبکر گفت: که پیامبر گفت: انا معاشر الانبیاء لا نورث ...
ولی خودشان نقل حدیث را ممنوع کردند.
=-=
فرهنگ بنی امیه عنصرهای مهمی دارد و کارهای عجیبی کرده اند. این یکی از مولفه های فرهنگ آنهاست.
=-=
عشره مبشره، ده نفر بودند حاضر هم بودند، حضرت به آنها خبر دادند ولی جالب است که خودشان خبر ندارند.
این هم از مطالبی است که بنی امیه ساختند.
لذا در کتاب سلیم هست که زبیر به این مسئله عشره مبشره نزد مولا افتخار می کند.
كتاب سليم بن قيس الهلالي ؛ ج2 ؛ ص798
الحديث التاسع و العشرون [1]
قَالَ أَبَانٌ قَالَ سُلَيْمٌ لَمَّا الْتَقَى أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع «1» وَ أَهْلُ الْبَصْرَةِ يَوْمَ الْجَمَلِ نَادَى [عَلِيٌّ ع] «2» [الزُّبَيْرَ] «3» يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ اخْرُجْ إِلَيَّ فَقَالَ لَهُ أَصْحَابُهُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ تَخْرُجُ إِلَى الزُّبَيْرِ النَّاكِثِ بَيْعَتَهُ وَ هُوَ عَلَى فَرَسٍ شَاكٍ فِي السِّلَاحِ وَ أَنْتَ عَلَى بَغْلَةٍ بِلَا سِلَاحٍ فَقَالَ عَلِيٌّ ع إِنَّ عَلَيَّ [مِنَ اللَّهِ] «4» جُنَّةً وَاقِيَةً لَنْ يَسْتَطِيعَ أَحَدٌ فِرَاراً مِنْ أَجَلِهِ وَ إِنِّي لَا أَمُوتُ وَ لَا أُقْتَلُ إِلَّا عَلَى يَدَيْ أَشْقَاهَا كَمَا عَقَرَ نَاقَةَ اللَّهِ أَشْقَى ثَمُودَ «5» فَخَرَجَ [إِلَيْهِ] «6» الزُّبَيْرُ فَقَالَ أَيْنَ طَلْحَةُ لِيَخْرُجَ فَخَرَجَ [طَلْحَةُ] «7» فَقَالَ ع نَشَدْتُكُمَا بِاللَّهِ أَ تَعْلَمَانِ وَ أُولُو الْعِلْمِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَائِشَةُ بِنْتُ أَبِي بَكْرٍ أَنَّ أَصْحَابَ الْجَمَلِ وَ أَهْلَ النَّهْرَوَانِ مَلْعُونُونَ عَلَى لِسَانِ مُحَمَّدٍص وَ قَدْ خابَ مَنِ افْتَرى «8» فَقَالَ الزُّبَيْرُ كَيْفَ نَكُونُ «9» مَلْعُونِينَ وَ نَحْنُ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ فَقَالَ عَلِيٌّ ع
______________________________
[1] في هذا الحديث يحكي سليم كلام جرى بين أمير المؤمنين عليه السلام و طلحة و الزبير، و هو يتضمّن: إخباره عليه السلام عن شهادته، قوله عليه السلام: أنّ أصحاب الجمل ملعونون، جوابه عليه السلام على الأحاديث الموضوعة في شأن طلحة و الزبير و العشرة المبشّرة، إخباره عن أصحاب التابوت في جهنّم، مخالفتهما لكتاب اللّه في إخراج زوجة رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله، إحتجاجه عليهما بأنّه لا يجوز لهما نكث البيعة بعد ما كان ذلك عن طوع و من دون إكراه.
رواه الطبرسيّ في الإحتجاج عن سليم. راجع التخريج (29).
______________________________
(1) «ب» و «د»: عليّ عليه السلام.
(2) الزيادة من «الف» خ ل و «د».
(3) الزيادة من «الف» و «د».
(4) الزيادة من «ب» و «د».
(5) «ب»: كما عاقر ناقة اللّه أشقاها.
(6) الزيادة من «الف».
(7) الزيادة من «الف».
( 8) في الاحتجاج: و اللّه إنّكما لتعلمان و أولو العلم من آل محمّد صلّى اللّه عليه و آله و عائشة بنت أبي بكر «انّ كلّ أصحاب الجمل ملعونون على لسان محمّد صلّى اللّه عليه و آله» و قد خاب من افترى.
(9) «ب» و «د»: كيف يكونون. و في الاحتجاج: كيف نكون ملعونين و نحن أصحاب بدر و أهل الجنّة.
كتاب سليم بن قيس الهلالي، ج2، ص: 799
لَوْ عَلِمْتُ أَنَّكُمْ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ لَمَا اسْتَحْلَلْتُ قِتَالَكُمْ
این یک جمله خیلی مهم است که حضرت می فرمایند: اگر من شما را اهل بهشت می دانستم که با شما جنگ نمی کردم و کشتن شما را حلال نمی دانستم.
فَقَالَ الزُّبَيْرُ أَ مَا سَمِعْتَ رَسُولَ اللَّهِ يَقُولُ يَوْمَ أُحُدٍ أُوجِبَ «10» طَلْحَةَ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَرَادَ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى شَهِيدٍ يَمْشِي «11» عَلَى الْأَرْضِ حَيّاً فَلْيَنْظُرْ إِلَى طَلْحَةَ أَ وَ مَا سَمِعْتَ رَسُولَ اللَّهِ يَقُولُ عَشَرَةٌ مِنْ قُرَيْشٍ فِي الْجَنَّةِ «12» فَقَالَ عَلِيٌّ ع فَسَمِّهِمْ قَالَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ حَتَّى عَدَّ تِسْعَةً فِيهِمْ أَبُو عُبَيْدَةَ بْنُ الْجَرَّاحِ وَ سَعِيدُ بْنُ زَيْدِ بْنِ عَمْرِو بْنِ نُفَيْلٍ «13»
سعید بن نفیل تنها راوی این حدیث است
فَقَالَ عَلِيٌّ ع عَدَدْتَ تِسْعَةً فَمَنِ الْعَاشِرُ قَالَ الزُّبَيْرُ أَنْتَ فَقَالَ عَلِيٌّ ع أَمَّا أَنْتَ فَقَدْ أَقْرَرْتَ أَنِّي مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَمَّا مَا ادَّعَيْتَ لِنَفْسِكَ وَ أَصْحَابِكَ فَإِنِّي بِهِ لَمِنَ الْجَاحِدِينَ وَ اللَّهِ إِنَّ بَعْضَ مَنْ سَمَّيْتَ لَفِي تَابُوتٍ فِي جُبٍّ فِي أَسْفَلِ دَرْكٍ مِنْ جَهَنَّمَ عَلَى ذَلِكَ الْجُبِّ صَخْرَةٌ إِذَا أَرَادَ اللَّهُ أَنْ يُسَعِّرَ جَهَنَّمَ رَفَعَ تِلْكَ الصَّخْرَةَ فَأُسْعِرَتْ جَهَنَّمُ سَمِعْتُ ذَلِكَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ إِلَّا فَأَظْفَرَكَ اللَّهُ بِي وَ سَفَكَ دَمِي بِيَدِكَ «14» وَ إِلَّا فَأَظْفَرَنِيَ اللَّهُ بِكَ وَ بِأَصْحَابِكَ «15» فَرَجَعَ الزُّبَيْرُ إِلَى أَصْحَابِهِ وَ هُوَ يَبْكِي ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَى طَلْحَةَ فَقَالَ يَا طَلْحَةُ مَعَكُمَا نِسَاؤُكُمَا قَالَ لَا قَالَ عَمَدْتُمَا إِلَى امْرَأَةٍ مَوْضِعُهَا فِي كِتَابِ اللَّهِ الْقُعُودُ فِي بَيْتِهَا فَأَبْرَزْتُمَاهَا وَ صُنْتُمَا حَلَائِلَكُمَا فِي الْخِيَامِ وَ الْحِجَالِ مَا أَنْصَفْتُمَا رَسُولَ اللَّهِ ص [مِنْ أَنْفُسِكُمْ حَيْثُ أَجْلَسْتُمَا
______________________________
(10) «ب»: وجب.
(11) «ب»: مشى.
(12) في الاحتجاج: أ ما سمعت حديث سعيد بن عمرو بن نفيل و هو يروي أنّه سمع رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله يقول: «عشرة من قريش في الجنّة». قال عليّ عليه السلام: سمعته يحدّث بذلك عثمان في خلافته. فقال له عليّ عليه السلام: لست اخبرك بشيء حتّى تسمّيهم.
(13) في الاحتجاج: قال الزبير: أبو بكر و عمر و عثمان و طلحة و الزبير و عبد الرحمن بن عوف و سعد بن أبي وقاص و أبو عبيدة الجرّاح و سعيد بن عمرو بن نفيل.
(14) «ب» و «د»: على يدك.
(15) في الاحتجاج: ... و إلّا أظفرني اللّه عليك و على أصحابك و سفك دمائكم على يدي و عجّل أرواحكم إلى النار.
كتاب سليم بن قيس الهلالي، ج2، ص: 800
نِسَاءَكُمَا فِي الْبُيُوتِ وَ أَخْرَجْتُمَا زَوْجَةَ رَسُولِ اللَّهِ ص] «16» وَ قَدْ أَمَرَ اللَّهُ أَنْ لَا يُكَلَّمْنَ «17» إِلَّا مِنْ وَراءِ حِجابٍ أَخْبِرْنِي عَنْ صَلَاةِ [عَبْدِ اللَّهِ] «18» بْنِ الزُّبَيْرِ بِكُمَا أَ مَا يَرْضَى أَحَدُكُمَا بِصَاحِبِهِ أَخْبِرْنِي عَنْ دُعَائِكُمَا الْأَعْرَابَ إِلَى قِتَالِي مَا يَحْمِلُكَمَا عَلَى ذَلِكَ فَقَالَ طَلْحَةُ يَا هَذَا كُنَّا فِي الشُّورَى سِتَّةً مَاتَ مِنَّا وَاحِدٌ وَ قُتِلَ آخَرُ فَنَحْنُ الْيَوْمَ أَرْبَعَةٌ كُلُّنَا لَكَ كَارِهٌ فَقَالَ لَهُ عَلِيٌّ ع لَيْسَ ذَلِكَ عَلَيَ «19» قَدْ كُنَّا فِي الشُّورَى وَ الْأَمْرُ فِي يَدِ غَيْرِنَا وَ هُوَ الْيَوْمَ فِي يَدِي أَ رَأَيْتَ لَوْ أَرَدْتُ بَعْدَ مَا بَايَعْتُ عُثْمَانَ أَنْ أَرُدَّ هَذَا الْأَمْرَ شُورَى أَ كَانَ «20» ذَلِكَ لِي قَالَ لَا قَالَ وَ لِمَ قَالَ لِأَنَّكَ بَايَعْتَ طَائِعاً فَقَالَ عَلِيٌّ ع وَ كَيْفَ ذَلِكَ وَ الْأَنْصَارُ مَعَهُمُ السُّيُوفُ مُخْتَرَطَةٌ يَقُولُونَ «21» لَئِنْ فَرَغْتُمْ وَ بَايَعْتُمْ وَاحِداً مِنْكُمْ وَ إِلَّا ضَرَبْنَا أَعْنَاقَكُمْ أَجْمَعِينَ فَهَلْ قَالَ لَكَ وَ لِأَصْحَابِكَ أَحَدٌ شَيْئاً مِنْ هَذَا حَيْثُ بَايَعْتُمَانِي «22» وَ حُجَّتِي فِي الِاسْتِكْرَاهِ فِي الْبَيْعَةِ أَوْضَحُ مِنْ حُجَّتِكَ وَ قَدْ بَايَعْتَنِي أَنْتَ وَ صَاحِبُكَ طَائِعَيْنِ غَيْرَ مُكْرَهَيْنِ «23» وَ كُنْتُمَا أَوَّلَ مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ «24» وَ لَمْ يَقُلْ أَحَدٌ لَتُبَايِعَانِ أَوْ لَنَقْتُلَنَّكُمَا فَانْصَرَفَ طَلْحَةُ وَ نَشِبَ الْقِتَالُ فَقُتِلَ طَلْحَةُ وَ انْهَزَمَ الزُّبَيْرُ
______________________________
(16) الزيادة من «ب» و «د».
(17) «ب» و «د»: أن لا تتكلم.
(18) الزيادة من «ب» و «د».
(19) «ب» و «د»: لك.
(20) في «ب»: كان، بدون الهمزة.
(21) «ب» و «د»: معهم السيف و مخترطيها يقولون.
(22) «الف»: وقت بايعتماني. و في «الف» خ ل: وقت ما بايعتماني.
(23) زاد في «الف»: و كنتما غير مكرهين.
(24) «ب»: و لا كنتما أوّل من فعل ذلك.
________________________________________
هلالى، سليم بن قيس، كتاب سليم بن قيس الهلالي، 2جلد، الهادى - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1405ق.
در احتجاج هم همین حدیث را به نقل از سلیم نقل می کند ولی ظاهرا از نسخه دیگری
روایت را ببینید
جلد 1 / ص 162
وَ عَنْ سُلَيْمِ بْنِ قَيْسٍ الْهِلَالِيِّ قَالَ: لَمَّا الْتَقَى أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع بِأَهْلِ الْبَصْرَةِ يَوْمَ الْجَمَلِ نَادَى الزُّبَيْرَ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ اخْرُجْ إِلَيَّ فَخَرَجَ الزُّبَيْرُ وَ مَعَهُ طَلْحَةُ فَقَالَ لَهُمَا وَ اللَّهِ إِنَّكُمَا لَتَعْلَمَانِ وَ أُولُو الْعِلْمِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَائِشَةُ بِنْتُ أَبِي بَكْرٍ أَنَّ كُلَّ أَصْحَابِ الْجَمَلِ مَلْعُونُونَ عَلَى لِسَانِ مُحَمَّدٍ ص وَ قَدْ خابَ مَنِ افْتَرى- قَالا كَيْفَ نَكُونُ مَلْعُونِينَ وَ نَحْنُ أَصْحَابُ بَدْرٍ وَ أَهْلُ الْجَنَّةِ فَقَالَ ع لَوْ عَلِمْتُ أَنَّكُمْ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ لَمَا اسْتَحْلَلْتُ قِتَالَكُمْ فَقَالَ لَهُ الزُّبَيْرُ أَ مَا سَمِعْتَ حَدِيثَ سَعِيدِ بْنِ عَمْرِو بْنِ نُفَيْلٍ وَ هُوَ يَرْوِي أَنَّهُ سَمِعَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص يَقُولُ عَشَرَةٌ مِنْ قُرَيْشٍ فِي الْجَنَّةِ؟ قَالَ عَلِيٌّ ع سَمِعْتُهُ يُحَدِّثُ بِذَلِكَ عُثْمَانَ فِي خِلَافَتِهِ فَقَالَ الزُّبَيْرُ أَ فَتَرَى كَذَبَ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص؟
جالب اینجاست که زبیر نمی گوید آیا به من دروغگو می گویی؟ بلکه می گوید آیا گمان می کنی که او دروغ می بندد بر رسول الله؟
در واقع یعنی می خواهد بگوید من نشنیده ام خودم از رسول خدا!!
فَقَالَ لَهُ عَلِيٌّ ع لَسْتُ أُخْبِرُكَ بِشَيْءٍ حَتَّى تُسَمِّيهِمْ قَالَ الزُّبَيْرُ أَبُو بَكْرٍ وَ عُمَرُ وَ عُثْمَانُ وَ طَلْحَةُ وَ الزُّبَيْرُ وَ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ عَوْفٍ وَ سَعْدُ بْنُ أَبِي وَقَّاصٍ وَ أَبُو عُبَيْدَةَ بْنُ الْجَرَّاحِ وَ سَعِيدُ بْنُ عَمْرِو بْنِ نُفَيْلٍ فَقَالَ لَهُ عَلِيٌّ ع عَدَدْتَ تِسْعَةً فَمَنِ الْعَاشِرُ؟ قَالَ لَهُ أَنْتَ- قَالَ عَلِيٌّ ع قَدْ أَقْرَرْتَ أَنِّي مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَمَّا مَا ادَّعَيْتَ لِنَفْسِكَ وَ أَصْحَابِكَ فَأَنَا بِهِ مِنَ الْجَاحِدِينَ الْكَافِرِينَ قَالَ لَهُ أَ فَتَرَاهُ كَذَبَ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص؟ قَالَ ع مَا أَرَاهُ كَذَبَ وَ لَكِنَّهُ وَ اللَّهِ الْيَقِينُ فَقَالَ عَلِيٌّ ع وَ اللَّهِ إِنَّ بَعْضَ مَنْ سَمَّيْتَهُ لَفِي تَابُوتٍ فِي شِعْبٍ فِي جُبٍّ فِي أَسْفَلِ دَرْكٍ مِنْ جَهَنَّمَ عَلَى ذَلِكَ الْجُبِّ صَخْرَةٌ إِذَا أَرَادَ اللَّهُ أَنْ يُسَعِّرَ جَهَنَّمَ رَفَعَ تِلْكَ الصَّخْرَةَ سَمِعْتُ ذَلِكَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ إِلَّا أَظْفَرَكَ اللَّهُ بِي وَ سَفَكَ دَمِي عَلَى يَدَيْكَ وَ إِلَّا أَظْفَرَنِي اللَّهُ عَلَيْكَ وَ عَلَى أَصْحَابِكَ وَ سَفَكَ دِمَاءَكُمْ عَلَى يَدِي وَ عَجَّلَ أَرْوَاحَكُمْ إِلَى النَّارِ فَرَجَعَ الزُّبَيْرُ إِلَى أَصْحَابِهِ وَ هُوَ يَبْكِي
جالب این است که عشره مبشره، وقتی دور خانه عثمان را گرفتند، نگفتند او جزء عشره مبشره نبود، جالب است، اگر عثمان جزء عشره مبشره است، پس چرا به او بد می گویید؟
=-=-
لذا اگر بخواهید جنگ جمل را مطرح کنید، ناراحت می شوند، این طرف امیرالمومنین من العشره، آن طرف هم طلحه و زبیر آنها هم از عشره، لذا ناراحت می شوند که چرا مطرح می کنید.
=-=
جالب است، عمر از عشره است. وقت مردنش می گویند:
می گوید به خدا قسم اگر کوه هایی داشته باشم از طلا، لافتدیت به قبل ان اری عذاب الله (النار)
و اما ما تری من جزعی فهو من
در همین روایت به ابن عباس می گوید: من اجلک و اجل اصحابک.
این که می بینی که دم مردن اینقدر ناراحتم به خاطر تو و همراهان توست.
جالب است.
می گوید من به خاطر مسلمان ها ناراحتم.
بعد می گوید: اگر کوه ها طلا داشته باشم، حاضرم فدیه بدهم تا عذاب را نبینم.
خب، اگر ناراحت مسلمانهایی فقط، پس چرا نگران عذاب هستی؟!
این هم از آن چیزهایی است که باید جواب بدهند.
=-=
جالب است، این که از عشره مبشره است، پس چرا اینقدر نگران عذاب الهی است؟
فورا جواب می دهند: این از ادبش است که نگران عذاب است.
پس به آنها می گوییم آیا امیرالمومنین علیه السلام که از نظر شما جزء عشره است، ادب نداشتند که وقتی شمشیر خورد فرمود: فزت و رب الکعبه
=-=
در صحاح آنها هست که سعد بن ابی وقاص می گوید: من کسی را سراغ ندارم که بشارت بهشت به او داده شده باشد، مگر عبدالله بن سلام.
جالب است این حرف را کسی می زند که از نظر اهل سنت، جزء عشره مبشره است.
یعنی خودش خبر ندارد که جزء عشره مبشره است.
=-=
ذهبی می گوید: من کتابم را تنظیم کردم.
ابتدا پیامبر
بعد خلفاء راشدین.
بعد سبطین؟ نه. بعدش عشره مبشره را نقل کرده ام.
=-=-
تا جایی که من تحقیق کرده ام، اثری از آثار این روایت در زمان عثمان ندیده ام.
سعید بن نفیل هیچ جا ازش نقل نیست که بابا عثمان این بلاها سرش آمد و حتی در قبرستان دفنش نکردند رفتند پشت دیوار دفنش کردند.
بعدها همین فرد وقتی می شود که علیه مولا حرف می زنند می گوید: علیه علی حرف نزنید من خودم شنیدم که او جزء عشره مبشره است.
این نام بردن او خیلی ظرافت دارد و دنبال اهداف خودشان بودند.
فضا، فضایی شده بود که طلحه و زبیر ایستادند مقابل امیرالمومنین
=-=-
عایشه در کشتن عثمان مکه بود.
تا شنید عثمان کشته شده، خوشحال آمد به سمت مدینه
در بین راه به او خبر رسید که با علی بیعت کردند.
تا شنید، شروع کرد به گریه و زاری که ای وای، خلیفه مظلوم را کشتند و برگشت به سمت مکه.
معاویه قدرت نرم افزاری نداشت که جلوی علی بایستد، نداشت.
لذا دنبال این رفت که از اولون کسی جلوی حضرت بایستند.
لذا آنها هی رفتند و آمدند و به عایشه و طلحه وزبیر آن تشکیلات را به پا کردند و جنگ در بصره بود.
ببینید چه فاصله ای آمدند برای جنگ.
بحث شیعۀ علی و شیعۀ عثمان را مطرح کردند و حسابی فضا را داغ کردند و سم پاشی کردند.
بعد هم این را مطرح کردند که علی در کشته شدن عثمان دست داشته است.
حتی مثل زهیر بن قین فریب این حرکت را خورد.
که از عجائب کار زهیر هم همین است که بعدها در رکاب حسین بن علی شهید شد در کربلا.
حالا، صحنه، صحنه ای است که نیاز است حدیث عشره مبشره ساخته شود و عده ای از گروه دشمن مولا،بشارت بهشت به او داده شود.
=-=
بنی امیه از نقل فضائل این دو نفر - عمر و ابوبکر - چه سودی می بردند؟
فرهنگ بنی امیه یک شالوده دارد.
یعنی چیزهایی که وقتی تحلیل فرهنگی کنید و مولفه های فرهنگی را بررسی می کنید، چیزهایی هستند که اگر آنها را بردارید، کل فرهنگ به هم می ریزد.
شما ابتدا باید این گره ها و شالوده ها را پیدا کنید.
یکی از چیزهای بسیار مهم، این بود:
اولا
حکومت بنی امیه آبرویی در بین مسلمین نداشت.
چون روزهای آخر در فتح مکه، اسلام آوردند.
اولا می خواستند اصل حکومت باقی بماند.
دوم
دنبال این بودند که به اهدافشان دست پیدا کنند.
الا دفنا دفنا معاویه، هدف اینها بود.
بالاترین چیز را برای بقای حکومتشان و رسیدن به اهدافشان این بود که این دو شیخ را بزرگ کنند.
عثمان از خودشان بود و لذا شکسته و کشته شده بود، و نمی توانستند کاری با او کنند.
لذا دنبال این رفتند که این دو نفر را به بالاترین حد بالا ببرند.
جابر در صحیح مسلم هست که می گوید: ما در زمان حضرت متعه کردیم، بعدا فردی آمد و گفت حرام است.
اما اینها دیدند برای بقاء و رسیدن به اهدافشان باید اینها را بالا ببرند.
نه عثمان آن قدرت رفتاری و اجتماعی داشت و نه خودشان.
ولی آن دو تا چون از سابقین الاولین بودند، همه کار باهاشون می توانستند کنند.
از سوی دیگر، امیرالمومنین علیه السلام را هم تخریب می کردند.
لذا ابن ابی الحدید نقل می کند که معاویه مکرر به رخ امیرالمومنین می کشید که تو با ابوبکر بیعت نکردی. کنت تقاد کما ... الجمل المخشوب.
کارهای بنی امیه ادامه داشت تا زمان معاویه بن یزید که خیلی او را مذمت کردند.
در دوره یزید که خودشان نهایتا فهمیدند که بی عقل است البته اول قبول نداشتند.
در دوره معاویه فرزند یزید.
او به حدی مذمت شده است تا جایی که مروان گفت: اصلا به بابات نرفتی.
مادرش گفت: ای کاش لکه حیضی بودی و رفته بودی در مستراح .
تا رسید به زمان عمر بن عبدالعزیز
زمان او، نقطه عطف تاریخی است.
او نقل حدیث را آزاد کرد.
یعنی عمر بن عبدالعزیز هم کاملا احساس کرد که آن چیزی که می خواستند و جزء اهداف بنی امیه است، الان فراهم است،
صحابه از بین رفته اند. و بحث عدالت صحابه مستقر شد و لذا شروع کرد به اینکه حدیث بنویسید و نقل کنید. چون خیالش راحت شد که کارهاشون به نتیجه رسیده است.
من در ذهنم بود که عمر بن عبدالعزیز فی الجمله چه جور بود؟
شواهدی پیدا کردم که اموی است از آن اموی ها!!
یک جا هست: کسی به او گفت: می گویند عثمان اموال مسلمانها را ریخت و پاش کرد.
جواب داد: اگر یکخورده مال مسلمانها ریخت وپاش بشود بهتر است، یا از دست ما خون مسلمان ها ریخته شود!!
این فرد، در بزنگاه ها خودش را نشان میدهد
اصل اینکه فدک را برگرداند هست، ولی در کیفیت برگرداندن، اختلاف هست.
دارند نقلی که ارجعه الی اولا فاطمه
در چند مورد از کتب اهل سنت این هست.
اما مورخین محوری آنها ، درصد تا نقلشان 5 تا اینجوری هست، ولی در بقیه می گویند: عمر بن عبدالعزیز گفت: ابوبکر خودش گفته بود اینها بیت المال هستند.
اجداد من این را ملک شخصی کرده بودند، لذا من دوباره این را به بیت المال برگرداندم.
لذا صاف نیست که آیا واقعا برگرداند به اهل بیت یا اینکه نه عمومی کرد استفاده از فدک را
علی ای حال، رفع سب مولا منافاتی ندارد با اینکه او دنبال اهداف خودشان بوده است.
حاج آقا مکرر می گفتند:
یکی از چیزهایی که ما غافلیم ازش. حرفهایی است که معاویه پسر یزید زد.
که در شام رفت منبر و گفت: حق با علی بوده است و پدر من اشتباه کرد و جد من هم حق او را گرفت، شما شامی ها هم کمکش کردیم.
یک نفر اعتراض کرد به او.
او گفت: عمر کسی داشت که شورا تعیین کند، ولی من کی دارم.
گفتند: پس چه کنیم؟
گفت: بروید سراغ علی بن الحسین.
ولی بدانید قبول نمی کند.
تحلیل عده ای این است: که او در سنی بود که خطبه حضرت سجاد را دید و در آن سن، حب قدرت نداشت. لذا تحت تاثیر قرار گرفته بود.
مادرش آمد: گفت: ای کاش لکه حیضی بودی ...
گفت: مادر وزر و وبالش گردن من باشد، خوشی هایش را دیگران ببرند.
حاج آقا هم خیلی تاکید داشتند: که صحبت های این فرزند یزید را جمع آوری کنید و تحقیق کنید.
=-=
به نظر من اگر معاویه می دانست که به اسم خودش نوه خودش، آبرویش را می برد که شیعه و سنی نقل می کنند، دیگر دنبال جنگ صفین نمی رفت.
=-=-=
لعن قاطبه بنی امیه، استثناء داشته باشد، گیری ندارد.
علی بن یقطین آمد خدمت موسی بن جعفر
عرض کرد: من می ترسم از عاقبتم. چون پدرم ناصبی بوده است.
حضرت فرمودند: اصلا نگران نباش، یک خشتی که درست کرده اند وسنگ ریزه ای دربین ان باشد وقتی شسته شد خشت سنگ ریزه باقی می ماند انما مثل المومن فی صلب کافر مثل حصاة فی لبنة