مقاله در باب دلالت-راسل

فهرست مباحث منطق
فهرست علوم

شرح حال برتراند راسل(1288 - 1389 هـ = 1872 - 1970 م)
برتراند راسل(1288 - 1389 هـ = 1872 - 1970 م)


https://en.wikipedia.org/wiki/On_Denoting





http://www.personal.kent.edu/~rmuhamma/Philosophy/RBwritings/onDenoting.htm

On Denoting

by Bertrand Russell

Originally printed in Mind, 1905; text from Logic and Knowledge.

By a `denoting phrase' I mean a phrase such as any one of the following: a man, some man, any man, every man, all men, the present King of England, the presenting King of France, the center of mass of the solar system at the first instant of the twentieth century, the revolution of the earth round the sun, the revolution of the sun round the earth. Thus a phrase is denoting solely in virtue of its form. We may distinguish three cases: (1) A phrase may be denoting, and yet not denote anything; e.g., `the present King of France'. (2) A phrase may denote one definite object; e.g., `the present King of England' denotes a certain man. (3) A phrase may denote ambiguously; e.g. `a man' denotes not many men, but an ambiguous man. The interpretation of such phrases is a matter of considerably difficulty; indeed, it is very hard to frame any theory not susceptible of formal refutation. All the difficulties with which I am acquainted are met, so far as I can discover, by the theory which I am about to explain.

The subject of denoting is of very great importance, not only in logic and mathematics, but also in the theory of knowledge. For example, we know that the center of mass of the solar system at a definite instant is some definite point, and we can affirm a number of propositions about it; but we have no immediate acquaintance with this point, which is only known to us by description. The distinction between acquaintance and knowledge about is the distinction between the things we have presentations of, and the things we only reach by means of denoting phrases. It often happens that we know that a certain phrase denotes unambiguously, although we have no acquaintance with what it denotes; this occurs in the above case of the center of mass. In perception we have acquaintance with objects of perception, and in thought we have acquaintance with objects of a more abstract logical character; but we do not necessarily have acquaintance with the objects denoted by phrases composed of words with whose meanings we are acquainted. To take a very important instance: there seems no reason to believe that we are ever acquainted with other people's minds, seeing that these are not directly perceived; hence what we know about them is obtained through denoting. All thinking has to start from acquaintance; but it succeeds in thinking about many things with which we have no acquaintance.

The course of my argument will be as follows. I shall begin by stating the theory I intend to advocate1; I shall then discuss the theories of Frege and Meinong, showing why neither of them satisfies me; then I shall give the grounds in favor of my theory; and finally I shall briefly indicate the philosophical consequences of my theory.

My theory, briefly, is as follows. I take the notion of the variable as fundamental; I use `C(x)' to mean a proposition2 in which x is a constituent, where x, the variable, is essentially and wholly undetermined. Then we can consider the two notions `C(x) is always true' and `C(x) is sometimes true'3. Then everything and nothing and something (which are the most primitive of denoting phrases) are to be interpreted as follows:
C(everything) means `C(x) is always true';
C(nothing) means ` ``C(x) is false'' is always true';
C(something) means `It is false that ``C(x) is false'' is always true.'4

Here the notion `C(x) is always true' is taken as ultimate and indefinable, and the others are defined by means of it. Everything, nothing, and something are not assumed to have any meaning in isolation, but a meaning is assigned to every proposition in which they occur. This is the principle of the theory of denoting I wish to advocate: that denoting phrases never have any meaning in themselves, but that every proposition in whose verbal expression they occur has a meaning. The difficulties concerning denoting are, I believe, all the result of a wrong analysis of propositions whose verbal expressions contain denoting phrases. The proper analysis, if I am not mistaken, may be further set forth as follows.

Suppose now we wish to interpret the proposition, `I met a man'. If this is true, I met some definite man; but that is not what I affirm. What I affirm is, according to the theory I advocate:

` ``I met x, and x is human'' is not always false'.
Generally, defining the class of men as the class of objects having the predicate human, we say that:
`C(a man)' means ` ``C(x) and x is human'' is not always false'.
This leaves `a man', by itself, wholly destitute of meaning, but gives a meaning to every proposition in whose verbal expression `a man' occurs.

Consider next the proposition `all men are mortal'. This proposition is really hypothetical5 and states that if anything is a man, it is mortal. That is, it states that if x is a man, x is mortal, whatever x may be. Hence, substituting `x is human' for `x is a man', we find:

`All men are mortal' means ` ``If x is human, x is mortal'' is always true.'
This is what is expressed in symbolic logic by saying that `all men are mortal' means ` ``x is human'' implies ``x is mortal'' for all values of x'. More generally, we say:
`C(all men)' means ` ``If x is human, then C(x) is true'' is always true'.
Similarly
`C(no men)' means ` ``If x is human, then C(x) is false'' is always true'.
`C(some men)' will mean the same as `C(a man)6', and
`C(a man)' means `It is false that ``C(x) and x is human'' is always false'.
`C(every man)' will mean the same as `C(all men)'.

It remains to interpret phrases containing the. These are by far the most interesting and difficult of denoting phrases. Take as an instance `the father of Charles II was executed'. This asserts that there was an x who was the father of Charles II and was executed. Now the, when it is strictly used, involves uniqueness; we do, it is true, speak of `the son of So-and-so' even when So-and-so has several sons, but it would be more correct to say `a son of So-and-so'. Thus for our purposes we take the as involving uniqueness. Thus when we say `x was the father of Charles II' we not only assert that x had a certain relation to Charles II, but also that nothing else had this relation. The relation in question, without the assumption of uniqueness, and without any denoting phrases, is expressed by `x begat Charles II'. To get an equivalent of `x was the father of Charles II', we must add `If y is other than x, y did not beget Charles II', or, what is equivalent, `If y begat Charles II, y is identical with x'. Hence `x is the father of Charles II' becomes: `x begat Charles II; and ``If y begat Charles II, y is identical with x'' is always true of y'.

Thus `the father of Charles II was executed' becomes: `It is not always false of x that x begat Charles II and that x was executed and that ``if y begat Charles II, y is identical with x'' is always true of y'.
This may seem a somewhat incredible interpretation; but I am not at present giving reasons, I am merely stating the theory.

To interpret `C(the father of Charles II)', where C stands for any statement about him, we have only to substitute C(x) for `x was executed' in the above. Observe that, according to the above interpretation, whatever statement C may be, `C(the father of Charles II)' implies:

`It is not always false of x that ``if y begat Charles II, y is identical with x'' is always true of y',
which is what is expressed in common language by `Charles II had one father and no more'. Consequently if this condition fails, every proposition of the form `C(the father of Charles II)' is false. Thus e.g. every proposition of the form `C(the present King of France)' is false. This is a great advantage to the present theory. I shall show later that it is not contrary to the law of contradiction, as might be at first supposed.

The above gives a reduction of all propositions in which denoting phrases occur to forms in which no such phrases occur. Why it is imperative to effect such a reduction, the subsequent discussion will endeavor to show.

The evidence for the above theory is derived from the difficulties which seem unavoidable if we regard denoting phrases as standing for genuine constituents of the propositions in whose verbal expressions they occur. Of the possible theories which admit such constituents the simplest is that of Meinong7. This theory regards any grammatically correct denoting phrase as standing for an object. Thus `the present King of France', `the round square', etc., are supposed to be genuine objects. It is admitted that such objects do not subsist, but nevertheless they are supposed to be objects. This is in itself a difficult view; but the chief objection is that such objects, admittedly, are apt to infringe the law of contradiction. It is contended, for example, that the present King of France exists, and also does not exist; that the round square is round, and also not round, etc. But this is intolerable; and if any theory can be found to avoid this result, it is surely to be preferred.

The above breach of the law of contradiction is avoided by Frege's theory. He distinguishes, in a denoting phrase, two elements, which we may call the meaning and the denotation8.Thus `the center of mass of the solar system at the beginning of the twentieth century' is highly complex in meaning, but its denotation is a certain point, which is simple. The solar system, the twentieth century, etc., are constituents of the meaning; but the denotation has no constituents at all9 .One advantage of this distinction is that it shows why it is often worth while to assert identity. If we say `Scott is the author of Waverley,' we assert an identity of denotation with a difference of meaning. I shall, however, not repeat the grounds in favor of this theory, as I have urged its claims elsewhere (loc. cit.), and am now concerned to dispute those claims.

One of the first difficulties that confront us, when we adopt the view that denoting phrases express a meaning and denote a denotation,10 concerns the cases in which the denotation appears to be absent. If we say `the King of England is bald', that is, it would seem, not a statement about the complex meaning `the King of England', but about the actual man denoted by the meaning. But now consider `the king of France is bald'. By parity of form, this also ought to be about the denotation of the phrase `the King of France'. But this phrase, though it has a meaning provided `the King of England' has a meaning, has certainly no denotation, at least in any obvious sense. Hence one would suppose that `the King of France is bald' ought to be nonsense; but it is not nonsense, since it is plainly false. Or again consider such a proposition as the following: `If u is a class which has only one member, then that one member is a member of u', or as we may state it, `If u is a unit class, the u is a u'. This proposition ought to be always true, since the conclusion is true whenever the hypothesis is true. But `the u' is a denoting phrase, and it is the denotation, not the meaning, that is said to be a u. Now is u is not a unit class, `the u' seems to denote nothing; hence our proposition would seem to become nonsense as soon as u is not a unit class.

Now it is plain that such propositions do not become nonsense merely because their hypotheses are false. The King in The Tempest might say, `If Ferdinand is not drowned, Ferdinand is my only son'.' Now `my only son' is a denoting phrase, which, on the face of it, has a denotation when, and only when, I have exactly one son. But the above statement would nevertheless have remained true if Ferdinand had been in fact drowned. Thus we must either provide a denotation in cases in which it is at first sight absent, or we must abandon the view that denotation is what is concerned in propositions which contain denoting phrases. The latter is the course that I advocate. The former course may be taken, as Meinong, by admitting objects which do not subsist, and denying that they obey the law of contradiction; this, however, is to be avoided if possible. Another way of taking the same course (so far as our present alternative is concerned) is adopted by Frege, who provides by definition some purely conventional denotation for the cases in which otherwise there would be none. Thus `the King of France', is to denote the null-class; `the only son of Mr. So-and-so' (who has a fine family of ten), is to denote the class of all his sons; and so on. But this procedure, though it may not lead to actual logical error, is plainly artificial, and does not give an exact analysis of the matter. Thus if we allow that denoting phrases, in general, have the two sides of meaning and denotation, the cases where there seems to be no denotation cause difficulties both on the assumption that there really is a denotation and on the assumption that there really is none.

A logical theory may be tested by its capacity for dealing with puzzles, and it is a wholesome plan, in thinking about logic, to stock the mind with as many puzzles as possible, since these serve much the same purpose as is served by experiments in physical science. I shall therefore state three puzzles which a theory as to denoting ought to be able to solve; and I shall show later that my theory solves them.

(1) If a is identical with b, whatever is true of the one is true of the other, and either may be substituted for the other in any proposition without altering the truth or falsehood of that proposition. Now George IV wished to know whether Scott was the author of Waverley; and in fact Scott was the author of Waverley. Hence we may substitute Scott for the author of `Waverley', and thereby prove that George IV wished to know whether Scott was Scott. Yet an interest in the law of identity can hardly be attributed to the first gentleman of Europe.

(2) By the law of the excluded middle, either `A is B' or `A is not B' must be true. Hence either `the present King of France is bald' or `the present King of France is not bald' must be true. Yet if we enumerated the things that are bald, and then the things that are not bald, we should not find the present King of France in either list. Hegelians, who love a synthesis, will probably conclude that he wears a wig.

(3) Consider the proposition `A differs from B'. If this is true, there is a difference between A and B, which fact may be expressed in the form `the difference between A and B subsists'. But if it is false that A differs from B, then there is no difference between A and B, which fact may be expressed in the form `the difference between A and B does not subsist'. But how can a non-entity be the subject of a proposition? `I think, therefore I am' is no more evident than `I am the subject of a proposition, therefore I am'; provided `I am' is taken to assert subsistence or being,11 not existence. Hence, it would appear, it must always be self-contradictory to deny the being of anything; but we have seen, in connexion with Meinong, that to admit being also sometimes leads to contradictions. Thus if A and B do not differ, to suppose either that there is, or that there is not, such an object as `the difference between A and B' seems equally impossible.

The relation of the meaning to the denotation involves certain rather curious difficulties, which seem in themselves sufficient to prove that the theory which leads to such difficulties must be wrong.

When we wish to speak about the meaning of a denoting phrase, as opposed to its denotation, the natural mode of doing so is by inverted commas. Thus we say:

The center of mass of the solar system is a point, not a denoting complex;
`The center of mass of the solar system' is a denoting complex, not a point.
Or again,
The first line of Gray's Elegy states a proposition.
`The first line of Gray's Elegy' does not state a proposition.
Thus taking any denoting phrase, say C, we wish to consider the relation between C and `C', where the difference of the two is of the kind exemplified in the above two instances.

We say, to begin with, that when C occurs it is the denotation that we are speaking about; but when `C' occurs, it is the meaning. Now the relation of meaning and denotation is not merely linguistic through the phrase: there must be a logical relation involved, which we express by saying that the meaning denotes the denotation. But the difficulty which confronts us is that we cannot succeed in both preserving the connexion of meaning and denotation and preventing them from being one and the same; also that the meaning cannot be got at except by means of denoting phrases. This happens as follows.

The one phrase C was to have both meaning and denotation. But if we speak of `the meaning of C', that gives us the meaning (if any) of the denotation. `The meaning of the first line of Gray's Elegy' is the same as `The meaning of ``The curfew tolls the knell of parting day'',' and is not the same as `The meaning of ``the first line of Gray's Elegy''.' Thus in order to get the meaning we want, we must speak not of `the meaning of C', but `the meaning of ``C'',' which is the same as `C' by itself. Similarly `the denotation of C' does not mean the denotation we want, but means something which, if it denotes at all, denotes what is denoted by the denotation we want. For example, let `C' be `the denoting complex occurring in the second of the above instances'. Then

C = `the first line of Gray's Elegy', and
the denotation of C = The curfew tolls the knell of parting day. But what we meant to have as the denotation was `the first line of Gray's Elegy'. Thus we have failed to get what we wanted.

The difficulty in speaking of the meaning of a denoting complex may be stated thus: The moment we put the complex in a proposition, the proposition is about the denotation; and if we make a proposition in which the subject is `the meaning of C', then the subject is the meaning (if any) of the denotation, which was not intended. This leads us to say that, when we distinguish meaning and denotation, we must be dealing with the meaning: the meaning has denotation and is a complex, and there is not something other than the meaning, which can be called the complex, and be said to have both meaning and denotation. The right phrase, on the view in question, is that some meanings have denotations.

But this only makes our difficulty in speaking of meanings more evident. For suppose that C is our complex; then we are to say that C is the meaning of the complex. Nevertheless, whenever C occurs without inverted commas, what is said is not true of the meaning, but only of the denotation, as when we say: The center of mass of the solar system is a point. Thus to speak of C itself, i.e. to make a proposition about the meaning, our subject must not be C, but something which denotes C. Thus `C', which is what we use when we want to speak of the meaning, must not be the meaning, but must be something which denotes the meaning. And C must not be a constituent of this complex (as it is of `the meaning of C'); for if C occurs in the complex, it will be its denotation, not its meaning, that will occur, and there is no backward road from denotations to meaning, because every object can be denoted by an infinite number of different denoting phrases.

Thus it would seem that `C' and C are different entities, such that `C' denotes C; but this cannot be an explanation, because the relation of `C' toC remains wholly mysterious; and where are we to find the denoting complex `C' which is to denote C? Moreover, when C occurs in a proposition, it is not only the denotation that occurs (as we shall see in the next paragraph); yet, on the view in question, C is only the denotation, the meaning being wholly relegated to `C'. This is an inextricable tangle, and seems to prove that the whole distinction between meaning and denotation has been wrongly conceived.

That the meaning is relevant when a denoting phrase occurs in a proposition is formally proved by the puzzle about the author of Waverley. The proposition `Scott was the author of Waverley' has a property not possessed by `Scott was Scott', namely the property that George Iv wished to know whether it was true. Thus the two are not identical propositions; hence the meaning of `the author of Waverley' must be relevant as well as the denotation, if we adhere to the point of view to which this distinction belongs. Yet, as we have just seen, so long as we adhere to this point of view, we are compelled to hold that only the denotation is relevant. Thus the point of view in question must be abandoned.

It remains to show how all the puzzles we have been considering are solved by the theory explained at the beginning of this article.

According to the view which I advocate, a denoting phrase is essentially part of a sentence, and does not, like most single words, have any significance on its own account. If I say `Scott was a man', that is a statement of the form `x was a man', and it has `Scott' for its subject. But if I say `the author of Waverley was a man', that is not a statement of the form `x was a man', and does not have `the author of Waverley' for its subject. Abbreviating the statement made at the beginning of this article, we may put, in place of `the author of Waverley was a man', the following: `One and only one entity wrote Waverley, and that one was a man'. (this is not so strictly what is meant as what was said earlier; but it is easier to follow.) And speaking generally, suppose we wish to say that the author of Waverley had property phi, what we wish to say is equivalent to `One and only one entity wrote Waverley, and that one had the property phi'.

The explanation of denotation is now as follows. Every proposition in which `the author of Waverley' occurs being explained as above, the proposition `Scott was the author of Waverley' (i.e. `Scott was identical with the author of Waverley') becomes `One and only one entity wrote Waverley, and Scott was identical with that one'; or, reverting to the wholly explicit form: `It is not always false of x that x wrote Waverley, that it is always true of y that if y wrote Waverley y is identical with x, and that Scott is identical with x.' Thus if `C' is a denoting phrase, it may happen that there is one entity x (there cannot be more than one) for which the proposition `x is identical with C' is true, this proposition being interpreted as above. We may then say that the entity x is the denotation of the phrase `C'. Thus Scott is the denotation of `the author of Waverley'. The `C' in inverted commas will be merely the phrase, not anything that can be called the meaning. The phrase per se has no meaning, because in any proposition in which it occurs the proposition, fully expressed, does not contain the phrase, which has been broken up.

The puzzle about George IV's curiosity is now seen to have a very simple solution. The proposition `Scott was the author of Waverley', which was written out in its unabbreviated form in the preceding paragraph, does not contain any constituent `the author of Waverley' for which we could substitute `Scott'. This does not interfere with the truth of inferences resulting from making what is verbally the substitution of `Scott' for `the author of Waverley', so long as `the author of Waverley' has what I call a primary occurrence in the proposition considered. The difference of primary and secondary occurrences of denoting phrases is as follows:

When we say: `George IV wished to know whether so-and-so', or when we say `So-and-so is surprising' or `So-and-so is true', etc., the `so-and-so' must be a proposition. Suppose now that `so-and-so' contains a denoting phrase. We may either eliminate this denoting phrase from the subordinate proposition `so-and-so', or from the whole proposition in which `so-and-so' is a mere constituent. Different propositions result according to which we do. I have heard of a touchy owner of a yacht to whom a guest, on first seeing it, remarked, `I thought your yacht was larger than it is'; and the owner replied, `No, my yacht is not larger than it is'. What the guest meant was, `The size that I thought your yacht was is greater than the size your yacht is'; the meaning attributed to him is, `I thought the size of your yacht was greater than the size of your yacht'. To return to George IV and Waverley, when we say `George IV wished to know whether Scott was the author of Waverley' we normally mean `George IV wished to know whether one and only one man wrote Waverley and Scott was that man'; but we may also mean: `One and only one man wrote Waverley, and George IV wished to know whether Scott was that man'. In the latter, `the author of Waverley' has a primary occurrence; in the former, a secondary. The latter might be expressed by `George IV wished to know, concerning the man who in fact wrote Waverley, whether he was Scott'. This would be true,. for example, if George IV had seen scott at a distance, and had asked `Is that Scott?'. A secondary occurrence of a denoting phrase may be defined as one in which the phrase occurs in a proposition p which is a mere constituent of the proposition we are considering, and the substitution for the denoting phrase is to be effected in p, and not in the whole proposition concerned. The ambiguity as between primary and secondary occurrences is hard to avoid in language; but it does no harm if we are on our guard against it. In symbolic logic it is of course easily avoided.

The distinction of primary and secondary occurrences also enables us to deal with the question whether the present King of France is bald or not bald, and general with the logical status of denoting phrases that denote nothing. If `C' is a denoting phrase, say `the term having the property F', then

`C has property phi' means `one and only one term has the property F, and that one has the property phi'.12
If now the property F belongs to no terms, or to several, it follows that `C has property phi' is false for all values of phi. Thus `the present King of France is not bald' is false if it means
`There is an entity which is now King of France and is not bald',
but is true if it means
`It is false that there is an entity which is now King of France and is bald'.
That is, `the King of France is not bald' is false if the occurrence of `the King of France' is primary, and true if it is secondary. Thus all propositions in which `the King of France' has a primary occurrence are false: the denials of such propositions are true, but in them `the King of France' has a secondary occurrence. Thus we escape the conclusion that the King of France has a wig.

We can now see also how to deny that there is such an object as the difference between A and B in the case when A and B do not differ. If A and B do differ, there is only and only one entity x such that `x is the difference between A and B' is a true proposition; if A and B do not differ, there is no such entity x. Thus according to the meaning of denotation lately explained, `the difference between A and B' has a denotation when A and B differ, but not otherwise. This difference applies to true and false propositions generally. If `a R b' stands for `a has the relation R to b', then when a R b is true, there is such an entity as the relation R between a and b; when a R b is false, there is no such entity. Thus out of any proposition we can make a denoting phrase, which denotes an entity if the proposition is true, but does not denote an entity if the proposition is false. E.g., it is true (at least we will suppose so) that the earth revolves round the sun, and false that the sun revolves round the earth; hence `the revolution of the earth round the sun' denotes an entity, while `the revolution of the sun round the earth' does not denote an entity.13

The whole realm of non-entities, such as `the round square', `the even prime other than 2', `Apollo', `Hamlet', etc., can now be satisfactorily dealt with. All these are denoting phrases which do not denote anything. A proposition about Apollo means what we get by substituting what the classical dictionary tells us is meant by Apollo, say `the sun-god'. All propositions in which Apollo occurs are to be interpreted by the above rules for denoting phrases. If `Apollo' has a primary occurrence, the proposition containing the occurrence is false; if the occurrence is secondary, the proposition may be true. So again `the round square is round' means `there is one and only one entity x which is round and square, and that entity is round', which is a false proposition, not, as Meinong maintains, a true one. `The most perfect Being has all perfections; existence is a perfection; therefore the most perfect Being exists' becomes:

`There is one and only one entity x which is most perfect; that one has all perfections; existence is a perfection; therefore that one exists.'
As a proof, this fails for want of a proof of the premiss `there is one and only one entity x which is most perfect'.14

Mr. MacColl (Mind, N.S., No. 54, and again No. 55, page 401) regards individuals as of two sorts, real and unreal; hence he defines the null-class as the class consisting of all unreal individuals. This assumes that such phrases as `the present King of France', which do not denote a real individual, do, nevertheless, denote an individual, but an unreal one. This is essentially Meinong's theory, which we have seen reason to reject because it conflicts with the law of contradiction. With our theory of denoting, we are able to hold that there are no unreal individuals; so that the null-class is the class containing no members, not the class containing as members all unreal individuals.

It is important to observe the effect of our theory on the interpretation of definitions which proceed by means of denoting phrases. Most mathematical definitions are of this sort; for example `m-n means the number which, added to n, gives m'. Thus m-n is defined as meaning the same as a certain denoting phrase; but we agreed that denoting phrases have no meaning in isolation. Thus what the definition really ought to be is: `Any proposition containing m-n is to mean the proposition which results from substituting for ``m-n'' ``the number which, added to n, gives m''.' The resulting proposition is interpreted according to the rules already given for interpreting propositions whose verbal expression contains a denoting phrase. In the case where m and n are such that there is one and only one number x which, added to n, gives m, there is a number x which can be substituted for m-n in any proposition contain m-n without altering the truth or falsehood of the proposition. But in other cases, all propositions in which `m-n' has a primary occurrence are false.

The usefulness of identity is explained by the above theory. No one outside of a logic-book ever wishes to say `x is x', and yet assertions of identity are often made in such forms as `Scott was the author of Waverley' or `thou are the man'. The meaning of such propositions cannot be stated without the notion of identity, although they are not simply statements that Scott is identical with another term, the author of Waverley, or that thou are identical with another term, the man. The shortest statement of `Scott is the author of Waverley' seems to be `Scott wrote Waverley15; and it is always true of y that if y wrote Waverley, y is identical with Scott'. It is in this way that identity enters into `Scott is the author of Waverley'; and it is owing to such uses that identity is worth affirming.

One interesting result of the above theory of denoting is this: when there is an anything with which we do not have immediate acquaintance, but only definition by denoting phrases, then the propositions in which this thing is introduced by means of a denoting phrase do not really contain this thing as a constituent, but contain instead the constituents expressed by the several words of the denoting phrase. Thus in every proposition that we can apprehend (i.e. not only in those whose truth or falsehood we can judge of, but in all that we can think about), all the constituents are really entities with which we have immediate acquaintance. Now such things as matter (in the sense in which matter occurs in physics) and the minds of other people are known to us only by denoting phrases, i.e. we are not acquainted with them, but we know them as what has such and such properties. Hence, although we can form propositional functions C(x) which must hold of such and such a material particle, or of So-and-so's mind, yet we are not acquainted with the propositions which affirm these things that we know must be true, because we cannot apprehend the actual entities concerned. What we know is `So-and-so has a mind which has such and such properties' but we do not know `A has such and such properties', where A is the mind in question. In such a case, we know the properties of a thing without having acquaintance with the thing itself, and without, consequently, knowing any single proposition of which the thing itself is a constituent.

Of the many other consequences of the view I have been advocating, I will say nothing. I will only beg the reader not to make up his mind against the view --- as he might be tempted to do, on account of its apparently excessive complication --- until he has attempted to construct a theory of his own on the subject of denotation. This attempt, I believe, will convince him that, whatever the true theory may be, it cannot have such a simplicity as one might have expected beforehand.

 







35
مجله ی فلسفه
شماره ی 1

« در باب دلالت :» یکصد و یازده سال بعد

ساجد طیبی گروه فلسفه ی تحلیلی، پژوهشگاه دانش های بنیادی ( IPM )

مقاله ی « در باب دلالت » که نخستین بار در صفحاتِ 479 تا 493 شماره ی اکتبر 1905 نشریه ی Mind ، علی رغم مقاومت اولیه ی سردبیر نشریه و تلاش وی برای منصر کردن نویسند ه از انتشار آن به دلیل « مضحک به نظر رسیدن نظریه ی مطرح شده در آن » منتشر شد، از نظرِ نویسنده اش، برتراند راسل، « بهترین مقاله ی فلسفی » اش ، از نظرِ فرانک رمزی « مثال اعلای فلسفه » ، و از نظر سول کریپکی « احتمالاً مشهورترین مقاله ی نوشته شده در فلسفه ی تحلیلی » در قرن بیستم است.
فارغ از میزان همدلی مان با هر یک از این ادعاها، به دشواری می توان درباره ی اهمیتِ این مقاله و نظریه ی توصیف ها ی راسل که نخستین بار د ر آن طرح شده است اغراق کرد.
اگر چه آنچه در وهله ی نخست راسل را به مس ئ له ی دلالت و نظریه ی توصیف ها علاقه مند می کرد، پروهه ی منطق گرایی او در ریاضیات و تلاشش برای فروکاستن ریاضیات به منطق بود، اما حوزه ی تأثیر این نظریه بسیار فراتر از این زمینه ی تاریخی، به حوزه های مختلف فلسفه از جمله فلسفه ی زبان، متافیزیک، و معرفت شناسی بسط یافته است.
راسل پیش از این مقاله در دو فصل و یک ضمیمه از کتاب اصول ریاضیات ( 1903 ) به مس ئ له ی الفاظ دلالت گر ( denoting phrase ) پرداخته است و نظریه ای که او در مقاله ی ( 1905 ) طرح می کند، بیانگر عدولِ او از دیدگاه پیشینش در آن کتاب است.
در واقع، انتشار دست نوشته های راسل در جلدِ چهارم مجموعه آث ارش ( 1994 ) نشان می دهد که مشکلاتِ نظریه ی پیشین در بیشترِ بازه ی زمانی میان این دو اثر مشرله ی فلسفی اصلی راسل بوده است و او در این مدت بارها دیدگاه خود را در این باره حک و اصلاح کرده است.


او در 1904 در نامه ای به همسرش درباره ی کارهای مشتر خود و وایتهد چ نین می نویسد:

صبح، بعد از ظهر، و عصر مشرول بودیم؛ روز کاری عالی ای داشتیم.
حتی پ از ناهار نیز همچنان کار کردیم.
بیشتر وقتمان را صر بحث بر سر این کردیم که آیا پادشاه کنونی فرانسه تاس است یا نه پپ ش گفت انگیز است که راجع به این پرسش جالب چه ملاحظات ظریف و غریبی را می توان به کار بست.
نهایتاً تصمیم ما این شد که اگر چه او مویی در سر ندارد، اما تاس نیست.
افراد مجرب نتیجه خواهند گرفت که او کلاه گی بر سر می گذارد، اما این اشتباه است.
در نهایت، همه ی این تأملات به نظریه ای می انجامد که او آن را نخستین بار در مقاله ی « در باب دلالت » طرح می کند و آن را چنین توصیف می کند: « گام نخست در غلبه بر دشواری هایی که دیرزمانی مرا حیران کرده بودند .
»

او بعدها به همراه وایتهد فصلی از جلد نخست اثر عظیم پرینکیپیا متمتیکا ( 1910 ) را به ارائه ی بیان کامل تری از این نظریه اختصاص می دهد؛ نظریه ای که راسل، علی رغم شهرتش به ترییر فراوان دیدگاهش درباره ی موضوعاتِ مختلف، حتی در هشتاد و پنج سالگی هم برای دفاع از آن در مقابل انتقادهای استراوسن در « در باب ارجاع ( » 1950 ) دست به قلم می برد و جوابیه ای منتشر می کند: « آقای استراوسن در باب ارجاع » ( 1957 .
)

اکنون پ از یکصد و یازده سال که از انتشار این مقاله ی کلاسیک می گذرد، جای بسی خوش وقتی است که برای نخستین بار ترجمه ی فارسی ای دقیق و تا حد زیادی روان و خوش خوان از آن به قلم آقای رضا دهقان منتشر می شود.
شاید توضیح این نکته خالی از

36 مجله ی فلسفه شماره ی 1

فایده نباشد که نثر راسل در « در باب دلالت » ، بر خلا اغلب آثار او، چندان سرراست و سلی نیست.
برخی بر آن اند که پیچیدگی های نامعمول نثر مقاله ناشی از نگارشِ آن در بازه ی زمانی ای بسیار کوتاه است: دوازده روز که سه روز آن را راسل به سفری به دلیل درگذشت یکی از دوستان نزدیک ا ش گذرانده است.


به هر حال، به نظر می رسد که مترجم به خوبی توانسته است میان دقت ترجمه و سلاست متن تعادل برقرار کند، و هیچ کجا دقت در ترجمه را فدای زیباتر شدن نثر فارسی نکند.


این نکته به خصوص از این جهت اهمیت دارد که بسیاری از دشواری ها در اثر راسل، همچون هر اثر کلاسیک دیگری، موضوع شرح ها و بحث های بسیاری میان فیلسوفان و شارحان در این یکصد و یازده سال بوده است و احتمالاً از این پ نیز خواهد بود؛ چه خوب که محل این نزاع ها در متن فارسی هم تا حد امکان قابل تشخی است.


حال که از دشواری های این مقاله سخن رفت، خوب است به نکته ای اشاره کنم که شاید به کار خوانندگان این مقاله بیاید.
یکی از بخش های غامض این مقاله هشت پاراگرا در میانه ی آن است که علی الادعا دربردارنده ی استدلالی اند بر ضد نظریه هایی ( چون نظریه ی پیشین خود راسل ) که برای رده ای از عبارت های زبانی، علاوه بر مدلول، قائل به معنا، به معنی خاصی که در این مقاله از آن بحث می شود، نیز هستند .
این پاراگرا ها آنهایی اند که درست پ از طرح سه معمای دلالت قرار گرفته اند و نخستینِ آنها با « رابطه میان معنی و مدلول، متضمن دشواری های عجیب و غریبی است.
.
».
شروع می شود و آخرین آنها با « می توان با معمای نویسنده وِیوِرلی ، اثباتی صوری ارائه داد.
.
».
و در مکتوبات شارحان راسل معمولاً به ترتیب با حرو الفبای انگلیسی (از A تا H ) نام گذاری شده اند.


استدلالی نیز که راسل در این پاراگر ها مطرح می کند به « استدلال مرثیه ی گِ رِ ی ( » Gr ay's Elegy Argument ) شهرت یافته است و بیان دقیق آن و بازسازی اش (این که دقیقاً استدلالی بر چه ادعایی است، این که استدلال دقیقاً چیست، این که آیا معتبر هست یا خیر، این که چرا در جای فعلی اش در مقاله، که به نظر می رسد با قبل و بعدِ آن بی ارتباط است، مطرح شده است و.
.
.
) منشأ اختلا نظرهای بسیاری میان فیلسوفان بوده است.


برخی همچون آلونسو چر ادعا کرده اند که کل استدلال ناشی از خطایی ساده در خلط میان به کار بردن یک عبارت ( use ) و اشاره کردن به آن ( mention ) است، و بسیاری دیگر بر آن اند که حتی اگر چنین خطایی در ب یان استدلال رر داده باشد، به سادگی می توان آن را برطر کرد و پ از تصحیح این خطا، هنوز چیز مهمی در این استدلال هست.


به هر حال، شاید برای خواننده ای که نخستین بار است با این موضوع و نظریه ی راسل مواجه می شود بهتر باشد که در بار اول خواندن مقاله از این هشت پ اراگرا چشم بپوشد.


چنین خواننده ای می تواند پ از بخش مربوط به طرح معماها، مقاله را از پاراگرا بعد از این هشت پاراگرا ادامه دهد؛ جایی که راسل می گوید: « حالا می ماند این که نشان دهیم که چگونه نظریه ای که در ابتدای مقاله مطرح کردیم، همه معماهایی را که به آ نها پرداختیم، حل می کند.
»

و در پایان، شاید از خودمان بپرسیم که چرا با توجه به دشواری های این مقاله، که به برخی از آنها در بالا اشاره شد، از یک سو، و این که راسل نظریه ی اصلی مطرح در آن را با بیانی بسیار سلی تر و شسته رفته تر در آثار دیگری، از جمله در اصول ریاضیات یا فصل شانزدهم مقدمه ای بر فلسفه ی ریاضیاتی ( 1919 ) مطرح کرده است، از سوی دیگر، همچنان لازم است که به خود این مقاله رجوع کنیم و آن را بخوانیم.
(مورد اخیر، با عنوان « توصیف ها » ، در شماره ی 7 / 8 ارغنون (ص .
161 - 149 ) با ترجمه ی سید محمدعلی حجتی منتشر شد ه است.
) شاید، علاوه بر لذتی که در خواندن کلاسیک ها است، پاسخی به این پرسش را بتوان از زبان استیون نیل ( 2005 ) چنین بیان کرد:

« در باب دلالت » ، حتی برای آنان که امروزه به سنت تحلیلی ای که این مقاله به شکل گیری آن کمک کرده اشترال دارند، نوشته ی مشکلی است.
خوان ندگانِ مایند در 1905 بایستی بسیاری از بخش های آن را غیرقابل فهم یافته باشند، و بعید است که افراد زیادی خارج از حلقه ی نزدیک به راسل توانسته باشند چیز زیادی از آن فراگیرند.
کج فهمی ها تا امروز هم ادامه دارد؛ در برخی از مش ه ورترین مقالات فلسفی قرن بیستم می تو ان اشتباهاتی تمام عیار راجع به نظریه ی توصیف ها و کاربردهای آن یافت.
علی رغم پیچیدگی هایش، امروزه برای دانشجویان ضروری است که « در باب دلالت » را بخوانند چرا که تمایزها و مفاهیمی که راسل معرفی کرده است بخش جدایی ناپذیری از فلسفه و زبان شناسی معاصر اند.


استاد ان دلرحم ممکن است یکی از مباحث متأخر راسل را تکلیف کنند، اما هیچ چیز نمی تواند به طور کامل جای طراوتِ « در باب دلالت » یا اضطرار منطقیِ لحن راسل را بگیرد.
(نیل 2005 .
ص ، 812 )

منابع در نوشتنِ این یادداشت از منابع زیر بهره گرفته ام: Kaplan, David (2005), “Read ing 'On Denoting' on its Centenary,” Mind , 114 (456): 933 - 1003.
Kripke, Saul 05), “Russell’s Notion of Scope,” Mind , 114 (456):1005 - 1037.
Neale, Stephen (2005), “A Century Later,” M i nd, 114 (456), pp.
809 - 871.
Russell, Bertrand (1956), Logic and Knowled ge , edited by R.
March, Unwin Hyman Limited.
Russell, Bertrand (1994), Foundations of Logic: 1903 - 05 (The Collected Papers of Bertrand Russell, V.
4) , edited by A.
Urquhart.
Routledge.
37 مجله












34
مجله ی فلسفه
شماره ی 1
4 .
.
.
.
.
.
37
مجله ی فلسفه شماره ی 1

در باب دلالت ( On Denoting )

برتراند راسل ترجم ه ی رضا دهقان

منظو ر من از « عبارت دلالت گر ( » denoting phrase ،) عبارت هایی مانند هر یک از اینهاست: کسی، یک ، ک هرک ، هیچ ک ، همه(ک ) 1 ، شاه کنونی انگلستان، شاه کنونی فرانسه، مرکز جِرم منظوم ه ی شمسی در لحظ ه ی آغاز قرن بیستم، گردش زمین دور خورشید، گردش خورشید دور زمین.
بنابراین، دلالت گر بودن یک عبارت فقط بستگی به صورت (فرم) آن دارد.
می توان سه گونه را متمایز کرد: ( 1 ) یک عبارت ممکن است دلالت گر باشد امّا به چیزی دلالت نکند؛ مثلاً، « شاه کنونی فرانسه ( .
» 2 ) یک عبارت ممکن است به یک عینِ معیّن دلالت کند؛ مثلاً، « شاه کنونی انگلستان » ، ک ه به یک فرد خاص دلالت می کند.
( 3 ) یک عبارت ممکن است دلالت گر یِ مبهم داشته باشد؛ مثلاً، « کسی » ، که به یک فرد مبهم دلالت می کند نه به چندین نفر.
تحلیل و تفسیر این عبارت ها مشکلات قابل توجهی دارد؛ در واقع، دشوار بتوان نظریه ای در این باره ارائه داد که مستعدِ ا بطال صوری (فرمال) نباشد.
نظریه ای که اکنون می خواهم مطرح کنم، بر هم ه ی مشکلاتی که در این میان سراغ دارم، تا آنجا که من می توانم دریابم، فائق می آید.

------------
1 به ترتیب معادلِ some man ، a man ، every man ، any man ، و all men پپ م.




موضوع دلالت، اهمیت فراوانی دارد، نه فقط در منطق و ریاضیات، که همچنین در نظری ه ی معرفت.
برای مثال، ما می دا نیم [معرفت داریم] که مرکز جِرم منظوم ه ی شمسی در یک لحظ ه ی خاص، نقطه ای معین است، و می توانیم گزاره هایی دربار ه ی آن بیان کنیم؛ ولی ما با این نقطه، که معرفت مان به آن صرفاً از راه توصیف است، آشنایی نداریم.
تفاوت میان آشنایی 2 [با یک چیز] ( acquaintance با ) دا نستن دربار ه ی [یک چیز] ( knowledge how )، تفاوت میان چیزهایی است که از آنها صورت ذهنی ( presentation ) داریم با چیزهایی که فقط توسط عبارت های دلالت گر به آنها دسترسی داریم.
فراوان پیش می آید که می دانیم یک عبارت، دلالت بی ابهامی دارد، امّا با آنچه که این عبارت بدان دلالت دارد آشنایی نداریم پپ چنان که در مثال مرکز جِرم شاهدیم.
در ادرا ، با متعلَّق های ادرا ، و در اندیشه نیز با متعلَّق هایی با خصلتِ منطقیِ انتزاعی تر آشنایی داریم؛ امّا با هر ابژه ای که توسط عبارت هایی بدان دلالت می کنیم که متشکل از کلماتی است که با معانی آنها آشنایی داریم، لزوماً آشنایی نداریم.
یک نمون ه ی بسیار مهم: ظاهراً دلیلی نداریم که گمان کنیم با ذهن دیگران آشنایی داریم، چرا که می دانیم این چیزها مستقیم ادرا نمی شوند؛ بنابراین، آنچه دربار ه ی اینها می دانیم، از طریق دلالت به دست می آید.
هر ا ندیشیدنی باید از آشنایی آغاز شود؛ امّا در ادامه، به اندیشیدن دربار ه ی چیزهای بسیاری می رسد که با آنها آشنایی نداریم.


اکنون مسیر بحثم را مشخ می کنم.
ابتدا نظریه ای را که می خواهم از آن دفاع کنم، بیان می کنم؛ 3 سپ دربار ه ی نظریه های فرگه و ماینونگ بحث می کن م و نشان می دهم که چرا هیچ یک از آنها برایم متقاعدکننده نیست؛ سپ دلایلم را در دفاع از نظریه ام مطرح می کنم؛ و در آخر، به اختصار، اشاره ای خواهم داشت به نتایج فلسفیِ نظریه ام.

--------------
2 مراد راسل از « آشنایی » ، چیزی شبیه دریافت حسی و بیواسطه، آشنایی مستقیم، تماس یا مواجهه است.
پپ م.

3 در کتابم، اصول ریاضیات ، فصل 5 و بند 476 ، راجع به این موضوع بحث کرده ام.
نظریه ای که در آنجا مطرح شده، بسیار نزدیک به نظری ه ی فرگه است، و بسیار متفاوت از نظریه ای است که در اینجا قصد دفاع از آن را دارم.


38 مجله ی فلسفه شماره ی 1

در اینجا نظریه ام را به طور خلاصه مطرح می کنم.
من متغیر ( variable ) را یک مفهومِ پایه ( fundamental ) می گیرم؛ « C(x) » را به معنای گزاره ای 1 که x متریرِ آن است به کار می برم، که در آن متریرِ x ذاتاً و کاملاً نامعیّن ( undetermined ) است.
اینک می توانیم دو تا مفهوم را در نظر بگیریم: « C(x) همواره صادق است » و ، « C(x) گاهی صادق است .
» 2 حالا می تو ان « همه چیز » ، « هیچ چیز » و « چیزی » را (که پایه ای ترین عبارت های دلالت گر هستند) این طور تفسیر کرد: (همه چیز) C 3 یعنی « C(x) همواره صادق است » ؛ (هیچ چیز) C یعنی « " C(x) کاذب است " همواره صادق است » ؛ (چیزی) C یعنی « کاذب است که " C(x) کاذب است " همواره صادق است .
» 4 در ا ینجا « C(x) همواره صادق است » یک مفهومِ بنیادی ( ultimate ) و تعریف ناپذیر در نظر گرفته شده است، و بقی ه ی مفاهیم به واسط ه ی آن تعریف می شوند.
در اینجا، برای همه چیز ، هیچ چیز و ، چیزی، به طور مجزا معنایی در نظر گرفته نشده است، امّا به هر گزاره ای که اینها در آن واقع می شوند، معنایی منتسب می شود.
این بنیادِ « نظری ه ی دلالت » ی است که می خواهم از آن دفاع کنم: عبارت های دلالت گر هرگز مستقلاً معنی ندارند، امّا گزاره های که این عبارت ها در بیان زبانیِ ( verbal expression ) آنها واقع می شوند، معنی دار هستند .
مشکلاتِ مربو ط به دلالت، به گمان من، همگی ناشی از خطا در تفسیر گزاره هایی است که بیان زبانیِ آنها حاویِ عبارت های دلالت گر است.
تفسیر درست را پپ اگر من خطا نکرده باشم پپ این چنین نیز می توان مطرح کرد.
فرض کنید می خواهیم گزار ه ی « کسی را دیدم » را تفسیر کنیم.
اگر این گزار ه صادق باشد، من یک شخ 1 دقیق تر بگوییم، یک تابعِ گزاره ای ( propositional function .
) 2 دومی را می توان براساس اولی تعریف کرد، بدین صورت: « چنین نیست که " C(x) کاذب است " همواره صادق باشد .
» 3 (« هرچیز) C » را بخوانید سیِ « هرچیز » ؛ یعنی « هرچیز » در اینجا متریرِ تابعِ C است.
پپ م.
4 به جای این عبارت پیچیده، عبارت « C(x) همواره کاذب نیست » یا عبارت « C(x) گاهی صادق است » را به کار خواهم برد پپ فرض کنید داریم تعریف می کنیم که این عبارت ها معادل همان عبارت پیچیده اند.
معیّن را دیده ام؛ امّ ا این آن چیزی نیست که من با این گزاره تصدیق می کنم.
آنچه تصدیق می کنم، طبق نظریه ای که دارم از آن دفاع می کنم این است: پپ « " من x را دیدم، و x انسان است " همواره کاذب نیست .
» [یعنی حالتی هست که این صادق باشد.
] به طور کلی، با تعریف کردنِ مجموع ه ی ( class ) اشخاص به منزل ه ی مجموعه ای از اشیای واجدِ محمولِ « انسان [بودن] » ، چنین می گوییم: پپ « " (کسی) C " یعنی ” " C(x) و ، x یک انسان است " همواره کاذب نیست “ » مطابق این تفسیر، عبارتِ « کسی » به خودیِ خود کاملاً فاقد معناست، امّا به هر گزاره ای که در بیان زبانی اش عبارت « کسی » وجود دارد، معنایی می بخشد.
حالا گزار ه ی « همه ک فانی اند » ( all men are mortal ) را در نظر بگیرید.
این گزاره 5 درواقع شرطیه است، و می گوید اگر چیزی یک شخ باشد، آن چیز فانی است؛ یعنی می گوید، اگر x کسی باشد، آنگاه ، x هرک که باشد، x فانی است.
حالا با جایگزینیِ « x انسان است » به جای « x کسی است » ، خواهیم داشت: پپ « همه ک فانی اند » ، یعنی « " اگر x انسان است، آنگاه x فانی است " همواره صادق است .
» این را در منطق نمادی این طور بیان می کنیم: « همه ک فانی اند » بدین معناست که « ب ه ازای هم ه ی مقادیرِ x ، اگر " x انسان است " آنگاه " x فانی است " ».
به بیانی کلی تر، می گوییم: پپ (« همه ک ) C » یعنی « " اگر x انسان است، آنگاه C(x) صادق است " همواره صادق است .
» مشابهاً خواهیم داشت: پپ (« هیچ ک ) C » یعنی « " اگر x انسان است، آنگاه C(x) کاذب است " همواره صادق است » ؛ پپ (« کسانی) C » هم معنی است با (« کسی) C » ؛ پپ (« کسی) C » 6 یعنی « کاذب است که " C(x) و ، x انسان است " همواره کاذب است » ؛ پپ (« هر ک ) C » هم معنی ست با « " (همه ک ) C " .
» 5 همان طور که در فصل 2 از جلد اول کتاب منطق جناب برادلی استادانه مورد بحث قرار گرفته است.
6 به لحاظ روان شناختی ، C(a man) القا می کند که فقط یك نفر ، و C(some men) القا می کند که بیش از یك ن فر ؛ ولی در یک طرح سردستی می توان از این اختلا چشم پوشید.


39 مجله ی فلسفه شماره ی 1

حالا می ماند تحلیل عبارت های معرفه (عبارت های دارای the ) 1 .
اینها ظاهراً جالب ترین و دشوارتر ین عبارت های دلالت گر هستند.
برای مثال، جمل ه ی « پدرِ چارلز دوم اعدام شد » را در نظر بگیرید.
این جمله می گوید x ی بوده است که پدرِ چارلز دوم بوده و اعدام شده است.
معرفه بودن، در معنای مطلق و دقیقش، متضمّن یکتایی ( uniqueness ) است پپ یعنی گرچه می توانیم بگویی م « پسر فلانی » ، در حالی که فلانی چند پسر دارد، ولی درست تر این است که بگوییم « یکی از پسرهای فلانی .
» در هر حال، ما برای مقصود خودمان فرض می گیریم یک عبارت معرفه، متضمّن یکتایی است.
بنابراین، وقتی می گوییم « x پدرِ چارلز دوم بود » ، نه فقط تصدیق می کنیم که x نس بت خاصی با چارلز دوم داشته است، بلکه به طور ضمنی تصدیق می کنیم که چیز دیگری این نسبت را نداشته است.
نسبتِ مورد بحث را، بدون پیشفرضِ یگانه بودن، و بدون عبارت دلالت گر، می توان این گونه بیان کرد: « x چارلز دوم را به وجود آورد 2 .
» برای این که معادلی برای « x پدر چارلز دوم بود » داشته باشیم، باید بگوییم، « اگر y متفاوت از x باشد، y چارلز دوم را به وجود نیاورده است » ، یا، معادلاً، « اگر y چارلز دوم را به وجود آورده است، y اینهمان با x است .
» بدین ترتیب، « x پدرِ چارلز دوم است » می شود « x چارلز دوم را به وجود آورده است؛ و " اگر y چارلز دوم را به وجود آورده، y اینهمان با x است " به ازاء هر y صادق است .
» بنابراین، « پدرِ چارلز دوم اعدام شد » می شود: پپ « همواره برای x کاذب نیست که x چارلز دوم را به وجود آورده است و x اعدام شده است؛ و " اگر y چارلز را پدید آورده است، آنگاه y اینهمان ب ا x است " به ازاء هر y صادق است.
» این تحلیل شاید عجیب و ناپذیرفتنی به نظر برسد؛ ولی من فعلاً دلیل نمی آورم، فقط دارم نظریه ام را بیان می کنم.
1 کلاً هرجا در متن اصلی سخن از « حر تعریف the » بوده است، در برگردان فارسی به مقول ه ی « معرفه » واگردانی شده است.
پپ م.
2 to beget ؛ این فعل برای مواردی به کار می رود که مردی سبب به دنیا آمدن کسی شود ، یعنی پدر او باشد.
برای این فعل معادل فارسی سرراستی نداریم.
مراد راسل صرفاً تبدیل وصف خاص به محمول است که ما آن را با تبدیل « الف پدر ب است » به « الف ب را به وجود آورده است » نشان داده ایم «( پدرِ ب » یک وصفِ خاص است، ولی « به وجود آوردن » محمول است).
پپ م.
برای تفسیر (« پدرِ چارلز دوم) C » که ، C اینجا نمایند ه ی هر گفته ای راجع به این شخ است، کافی ست در جمل ه ی فوق الذکر، ب ه جای « اعدام شد » بگذاریم C(x) .
توجه کنید که، طبق تحلیل فوق، C هر گفته ای که باشد، (« پدرِ چارلز دوم) C » مستلزم این است که: پپ « همواره برای x کاذب نیست که " اگر y چارلز دوم را به وجود آورده است، آنگاه y اینهمان با x است " به ازاء هر y صادق است، » که این دقیقاًًً همان چیزی است که در زبان معمولی با « چارلز دوم یک پدر داشت، نه بیشتر » بیان می شود.
در نتیجه، اگر این شرط برقرار نباشد، هر گزاره ای با صورت (« پدرِ چارلز دوم) C » کاذب است.
بنابراین، برای مثال، هر گزاره ای با صورت (« شاه کنونی فرانسه) C » کاذب است.
این یکی از مزای ای بزرگ نظری ه ی مورد بحث است.
بعداً نشان خواهم داد که این، برخلا آنچه در بدو امر ممکن است به نظر آید، مرایرِ اصل تناقض نیست.
شیو ه ی فوق، امکان می دهد تا هم ه ی گزاره های دارای عبارت دلالت گر را به صورت هایی بدون عبارتِ دلالت گر فرو بکاهیم.
ضرورت چنین فروک استی را در ادام ه ی بحث می کوشم نشان دهم.
مشکلاتِ به ظاهر اجتناب ناپذیری که اگر عبارت های دلالت گر را اجزای واقعیِ گزاره هایی بدانیم که اینها در بیانِ زبانی شان واقع می شوند، با آنها مواجه می شویم، دلیلی بر صحت نظری ه ی فوق به دست می دهند.
در میانِ نظریاتی ک ه چنین اجزائی را می پذیرند، ساده ترین شان نظری ه ی ماینونگ است.
3 طبق این نظریه، هر عبارتِ دلالت گر که به لحاظ دستوری صحیح باشد، نشانه ای برای یک عین (ابژه) است؛ بنابراین، « شاه کنونیِ فرانسه » ، « دایر ه ی مربع » و امثالهم، از قرار، عین های حقیقی ( genuine ) اند.
م ی گوید اینها تقرر ( subsistance ) ندارند، با این حال، باید آنها را عین در نظر گرفت.
این اساساً دیدگاهِ مسئله داری است؛ ولی انتقاد اصلی ای که بر آن وارد است، این است که چنین عین هایی از اصل تناقض تخطی می کنند.
برای مثال، ادعا می شود که شاه کنونیِ موجودِ فرا نسه وجود دارد، و در عین حال وجود ندارد؛ 3 ر .
.
سه مقاله ی نخست از منبع زیر (به ترتیب از Meinong ، Ameseder و Mally ) : Untersuchungen zur Gegenstandstheorie und Psychologie , Leipzig, 1904 40 مجله ی فلسفه شماره ی 1 دایر ه ی مربع گرد است، و گرد نیست؛ و ق علی هذا؛ که این پذیرفتنی نیست، و اگر نظریه ای بتوان یافت که مانع بروز چنین نتیجه ای شود، بی شک باید آن را ترجیح داد.
نظری ه ی فرگه از چنین تخطّی ای از اصل تناقض اجتناب می کند.
وی در یک عبارت دلالت گر دو عنصر را تفکیک می کند، که می توانیم آنها را معنی ( meaning و ) مدلول ( denotation ) بنامیم.


1 طبق این دیدگاه، « مرکز جِرم منظوم ه ی شمسی در ابتدای قرن بیستم » ، به لحاظ معنی کاملاً مرکب، ولی به لحاظ مدلول ، که یک نقط ه ی مشخ است، کاملاً بسیط است.
منظوم ه ی شمسی، قرن بیستم، و غیره، اجزای سازند ه ی معنی هستند؛ ولی مدلول اصولاً فاقد اجزا است.

2 یکی از فواید این تفکیک، این است که نشان می دهد جملاتِ بیانگرِ اینهمانی بی ارزش نیستند.
وقتی می گوییم « اسکات نویسند ه ی وِیوِرلی است » ، آنچه تصدیق می کنیم ( asse rt )، اینهمانیِ مدلول و تفاوتِ معنی است.
من در اینجا قصدم به چالش کشیدن مدعیات این نظریه است و نمی خواهم، آن گونه که پیش از این از این مدعیات دفاع کرده بودم، دلایلم را به نفع این نظریه بازگو کنم.
اگر قائل باشیم که عبارت های دلالت گر یک معنی را بیان می کنند و به یک مدلول دلالت می کنند ، 3 یکی از نخستین مشکلاتِ فراروی ما مربوط به مواردی است که در آنها به نظر می رسد مدلول وجود ندارد.
وقتی می گوییم « شاه انگلستان تاس است » ، به نظر می رسد این گفته ای دربار ه ی یک معنیِ مرکّب، یعنی « شاه انگلستان » نیست، بلکه دربار ه ی ی ک شخ ِ واقعی است که با این معنی به او 1 .
.
ر Zeitschrift für rege, “Über Sinn und Bedeutung”, F Phil.
Und Phil.
Kritik , vol.
100 2 فرگه این دو عنصر، م عنی و مدلول، را همه جا تفکیک می کند نه فقط در عبارت های دلالت گر مرکب ( complex ) .
پ آنچه در معنای یک ترکیب دلالت گر مدخلیت دارد، معانیِ اجزای آن است و نه مدلولِ آ نها.
در گزار ه ی « مون بلان بیش از 1000 متر ارتفاع دارد » ، طبق نظر فرگه، معنیِ « مون بلان » است، و نه خودِ این کوه، که جزوی از معنیِ گزاره است.
3 در این نظریه، می گوییم عبارت دلالت گر یک معنی را بیان می کند ( express )، و می گوییم هم عبارت دلالت گر و هم معنیِ آن به مدلولی دلالت می کنند ( denote ).
در نظریه ای که من از آن دفاع می کنم، خبری از معنی ( meaning ) نیست، و فقط گاهی مدلول ( denotation ) وجود دارد.
دلالت می کنیم.
حالا « شاه فرانسه تاس است » را در نظر بگیرید.
به دلیل تناظر صوری با جمل ه ی قبل، این نیز باید دربار ه ی مدلولِ عبارتِ « شاه فرانسه » باشد.
اما این عبارت، گرچه معنی ای دارد پپ اگر که « شاه انگلستان » معنی ای داشت ه باشد پپ ولی بی شک، دست کم به هیچ معنای آشکاری، مدلول ندارد.
از این رو، باید فرض کرد « شاه فرانسه تاس است » م همل ( nonesense ) است؛ ولی این جمله م همل نیست، گرچه آشکارا کاذب است.
یا این گزاره را در نظر بگیرید: « اگر u مجموعه ای باشد که فقط یک عضو دارد، آن عضوِ واحد، عضوِ u خواهد بود » ، یا، به بیان ما، « اگر u مجموعه ای تک عضوی باشد، آن u ( the u ) یک u است.
» این گزاره باید همواره صادق باشد، چون هرگاه مقدّم آن صادق باشد، تالی اش صادق است.
ولی « آن u » عبارتی دلالت گر است، و آنچه گفته می شود یک u است مدلولِ آن است و نه معنی اش.
حالا اگر u مجموعه ای تک عضوی نباشد، به نظر می رسد « آن u » به هیچی دلالت نمی کند؛ از این رو، به نظر می رسد هرگاه u یک مجموع ه ی تک عضوی نباشد، گزار ه ی ما م همل می شود.
ولی روشن است که چنین گزاره هایی صرفاً چون مقدّم شان کاذب است مهمل نیستند.
در تو فان 4 شاه ممکن است بگوید « اگر فردیناند غرق نشده باشد، فردیناند تنها پسرِ من است .
» در اینجا « تنها پسر من » عبارتی دلالت گر است که ظاهراً وقتی، و فقط وقتی، مدلول دارد که من دقیقاً یک پسر داشته باشم.
ولی گفت ه ی فوق در صورتی که فردیناند در واقع غرق شده باشد هم ص ادق است.
از این رو، یا باید در مواردی که مدلول، فی بادی النظر غایب است، مدلولی جور کرد، یا باید این دیدگاه را کنار بگذاریم که آنچه در گزاره های حاویِ عبارت های دلالت گر مورد نظر است، مدلول است.
من از راه دوم دفاع می کنم.
کسانی که می خواهند از راه اول دفاع کنند، مثل ماینونگ، باید عین های نامقرر را بپذیرند و منکر این شوند که اینها از اصل تناقض پیروی می کنند؛ اما، در صورت امکان، باید از این [موضع] اجتناب کرد.
شیو ه ی دیگرِ پیمودن راه دوم (تا آنجا که به نظری ه ی بدیلِ ما ربط پیدا می کند) همان است که فرگه اختیار می کند پپ که مدلولی کاملاً قراردادی را، بنا به تعریف، برای مواردی که، در غیر این صورت فاقد مدلول اند، جور می کند.
در این حالت، 4 The Tempest ؛ نمایشنامه ای از شکسپیر پپ م.


41 مجله ی فلسفه شماره ی 1

[به نظر فرگه،] « شاه فرانسه » به یک مجموع ه ی تهی دلالت می کند؛ « تنها پسرِ آقای فلان » (که یک خانواد ه ی ده پ دوازده نفره دارد)، بای د به مجموع ه ی هم ه ی پسرهای وی دلالت کند؛ و ق علی هذا.
اما این روال، گرچه شاید فی الواقع خطای منطقی به بار نیاورد، کاملاً تصنّعی است، و تحلیل درستی از موضوع به دست نمی دهد.
از این رو، اگر بپذیریم که عبارت های دلالت گر به طور کلّی دارای دو جنب ه ی معنی و مدل ول باشند، در مواردی که به نظر می رسد مدلولی نداریم، هم با این فرض که واقعاً مدلولی وجود دارد به مشکل می خوریم و هم با این فرض که واقعاً مدلولی وجود ندارد.
یک نظری ه ی منطقی را می توان با ظرفیتش برای مواجهه با معماها ( puzzels ) محک زد، و این اصولاً طرح مفیدی است که، هنگام تفکر دربار ه ی منطق، ذهن مان را هرچه بیشتر با این معماها پ ر کنیم، چون اینها همان مقصودی را برآورده می کنند که آزمایش ها در علوم تجربی برآورده می کنند.
بنابراین، من سه معما را مطرح می کنم که نظریه ای در باب دلالت باید از پ حلّ آنها برآید؛ و د ر ادامه نشان خواهم داد که نظری ه ی من اینها را حل می کند.
( 1 ) اگر a و b اینهمان باشند، وقتی چیزی در مورد یکی صادق باشد، در مورد دیگری نیز صادق است، و این دو می توانند در هر گزاره ای جایگزینِ هم شوند بی آن که صدق و کذب گزاره ترییر کند.
حالا جرج چهارم می خوا ست بداند که آیا اسکات نویسند ه ی وِیوِرلی بوده است یا نه؛ اسکات هم واقعاً نویسند ه ی وِیورلی هست.
باید بتوانیم اسکات را جایگزین نویسند ه ی وِیوِرلی کنیم، که در این صورت داریم می گوییم جرج چهارم می خواست بداند اسکات، اسکات بوده است یا نه.
ولی دشوار بتوان چنین کنجکاوی ای دربار ه ی اصل اینهمانی را به والاترین اشرا زاد ه ی اروپا نسبت داد.
( 2 ) طبق اصل طرد شقّ ثالث، از میان « الف، ب است » و « الف، ب نیست » یکی حتماً صادق است.
بنابراین، از میان « شاه کنونی فرانسه تاس است » و « شاه کنونی فرانسه تاس نیست » باید یکی حتماً صاد ق باشد.
ولی اگر چیزهایی که تاس اند را فهرست کنیم، و بعد چیزهایی که تاس نیستند را فهرست کنیم، شاه کنونیِ فرانسه را در هیچ یک از این دو فهرست نخواهیم یافت.
هگلی ها، که عاشق سنتز اند، احتمالاً نتیجه می گیرند او کلاه گی سرش می گذارد.
( 3 ) گزار ه ی « الف متفاوت از ب است » را در نظر بگیرید.
اگر این گزاره صادق باشد، میان الف و ب تفاوتی هست، که این واقعیت را می توان به این صورت بیان کرد: « تفاوتِ میان الف و ب 1 برقرار است .
» ولی اگر کاذب باشد که الف متفاوت از ب است، میان الف و ب تفاوتی نیست، که این واقعیت را می توان به این صورت بیان کرد: « تفاوتِ میان الف و ب برقرار نیست .
» ولی یک ناپ هستومند ( non - entity ) چگونه می تواند موضوع یک گزاره باشد؟ « موضوع یک گزاره ام، پ هستم » کمتر از « می اندیشم، پ هستم » بداهت ندارد، به شرطی که « هستم » را بیانگر تقرر ( subsistence ) یا بودن ( being ) بدانیم، و نه وجود داشتن ( existence ).
بنابراین، به نظر می رسد نفیِ بودنِ هرچیز همیشه خود متناقض ( self - contradictory ) است؛ ولی در ارتباط با ماینونگ دیدیم که پذیرفتنِ بودن نیز گاه به تناقض می انجامد.
پ اگر الف و ب متفاوت نباشند، چه این فرض که عینی مثل « تفا وتِ میانِ الف و ب » هست ( there is ) و چه این فرض که نیست، به یکسان محال است.
رابط ه ی میان معنی و مدلول، متضمن دشواری های عجیب و غریبی است که به خودی خود کافی است برای اثبات این که نظریه ای که چنین مسائلی به بار می آورد باید غلط باشد.
وقتی می خواهیم دربار ه ی معنیِ عبارتی دلالت گر، و نه دربار ه ی مدلول اش، حر بزنیم، روش معمول این است که از گیومه استفاده کنیم؛ مثلاً: پپ مرکز جِرم منظوم ه ی شمسی، یک نقطه است، نه یک ترکیب دلالت گر؛ پپ « مرکز جِرم منظوم ه ی شمسی » ، یک ترکیب دلالت گر است، نه یک نقطه؛ یا: پپ سطر اولِ مرثی ه ی گِرِی، بیان کنند ه ی یک گزاره است؛ پپ « سطر اولِ مرثی ه ی گِرِی » ، بیان کنند ه ی یک گزاره نیست.
1 در فارسیِ سلی می گوییم: « تفاوتی میان الف و ب .
.
.
».
ولی چون تأکید نویسنده بر وجه وجود/عدم وجودِ « تفاوتِ میان الف و ب » است، ناچار به استفاده از این قالبِ معیو ب هستیم.
جمل ه ی اصلی: “the difference between A and B subsists” پپ م.


4 2 مجله ی فلسفه شماره ی 1

بنابراین، به ازای هر عبارتِ دلالت گر مانند C ، به دنبال بررسی رابط ه ی میان C و « C » هستیم پپ که تفاوت این دو مشابه آن چیزی است که در دو مثال فوق آمده است.
از این نقطه شروع می کنیم، که در صورت وقوعِ C ، داریم از مدلول حر می زنیم؛ و در صورت وقوعِ « C » ، داریم از معنی حر می زنیم.
اما رابط ه ی معنی و مدلول صرفاً رابطه ای زبانی، از طریق عبارت، نیست: یک رابط ه ی منطقی هم در کار است، که آن را با این گفته بیان می کنیم که معنی به مدلول دلالت می کند 1 .
اما مشکلی که هست، یکی این است که نمی شود هم ارتباطِ معنی و مدلول را حفظ کنیم و هم مانع از این شویم که این دو یکی باشند؛ و دیگر این که نمی توان به معنی دست یافت، مگر توسط عبارت های دلالت گر.
این نکته را در اینجا توضیح می دهی م.
عبارت C باید هم معنی داشته باشد و هم مدلول.
ولی وقتی از « معنیِ C » حر می زنیم، این عبارت، معنیِ مدلول را (اگر وجود داشته باشد) به دست می دهد.
« معنیِ سطرِ اوّلِ مرثی ه ی گِرِی » همان « معنیِ " صدای ناقوس، مرگِ روز را خبر می دهد " 2 » است، و با « معنیِ " سطرِ اوّلِ مرثی ه ی گِرِی " » تفاوت دارد.
بنابراین، برای دستیابی به معنای مورد نظرمان، نباید بگوییم « معنیِ C » ، بلکه باید بگو ییم « معنیِ " C " » ، که درست همان خودِ « C » است.
مشابهاً، معنیِ « مدلولِ C » ، مدلولِ مورد نظر ما نیست، بلکه معنایی است که، اگر اصلاً به چیزی دلالت کند ، به چیزی دلالت می کند که مدلولِ مورد نظر ما بدان دلالت می کند.
برای مثال، فرض کنید « C » این عبارت باشد: « ترکیبِ دلالت گری که در مثال دومِ فوق آمده است .
» در این صورت، C « = سطر اولِ مرثی ه ی گِرِی » و ، مدلول C = صدای ناقوس، مرگِ روز را خبر می دهد؛ اما مدلول مورد نظر ما « سطر اول مرثی ه ی گِرِی » بود.
پ ما موفق نشدیم آنچه را می خواستیم به دست آوریم.
مشکلِ سخن گفتن از معنیِ یک ترکیبِ دلالت گر را شاید بتوان این طور بیان کرد: هنگامی که این ترکیب را در یک گزاره قرار می دهیم، گزاره دربار ه ی مدلول است؛ و 1 the meaning denotes the denotation 2 The curfew tolls the knell of parting day ؛ سطر اول از مرثی ه ی معرو توماس گِرِی پپ م.
اگر گزاره ای بسازیم که موضوعش « معنیِ C » باشد، آنگاه موضوع، معنیِ مدلول (اگر وجود داشته باشد) خواهد بود، ولی این مقصودِ ما نبوده است.
نتیجتاً، وقتی معنی و مدلول را تفکیک می کنیم، باید با معنی سر و کار داشته باشیم: معنی، مدلول دارد و یک ترکیب است، و جز معنی چیز دیگری هم نداریم که بتوان آن را ترکیب نامید و نیز بتوان درباره اش گفت هم معنی دارد هم مدلول.
سخن درست، طبق دیدگاهِ مورد بحث، این است که برخی معنی ها مدلول هایی دارند.
ولی این فقط باعث می شود مشکلی که در سخن گفتن از معنی ها داریم، واضح تر شود.
فرض کنید C ترکیبِ مورد نظر ماست؛ پ باید بگوییم C معنیِ ترکیب است.
با این حال، هرجا C بدون گیومه می آید، گفت ه ی ما فقط در مورد مدلول صدق می کند نه در مورد معنی پپ مثلاً وقتی می گوییم: مرکز جِرم منظوم ه ی شمسی یک نقطه است.
بنابراین، برای حر زدن دربار ه ی خود C ( یعنی برای بیان گزار ه ای دربار ه ی معنی) موضوع گزاره باید نه خود C ، بلکه چیزی باشد که به C دلالت می کند.
بنابراین، « C » (یعنی آن چیزی که وقتی می خواهیم دربار ه ی معنی حر بزنیم، به کار می بریم) باید نه خود معنی، بلکه چیزی باشد که به معنی دلالت می کند.
و C نباید یکی از اجزای این ترکیب باشد (چنان که در « معنیِ C » هست)؛ چون اگر C در این ترکیب باشد، مدلولِ آن است نه معنی اش، که در ترکیب می آید، و راه برگشتی از مدلول ها به معنی ها نیست، چون به هر عین می توان با بی شمار عبارتِ دلالت گر مختلف دلالت داد.
بنابراین، ظاهراً نتیجه می شود که « C » و C هستومندهای متفاوتی هستند، به گونه ای که « C » به C دلالت می کند؛ ولی این نمی تواند توضیح خوبی باشد، چون رابط ه ی « C » و C کاملاً رازآلود باقی می ماند؛ کجا می توان ترکیب دلالت گر « C » را، که باید به C دلالت کند، یافت؟ به علاوه، وقتی C در یک گزاره می آید، صرفاً مدلولِ آن نمی آید (چنان که در پاراگرا بعدی خواهیم دید)؛ با این حال، در دیدگاه مورد بحث، با توجه با این که معنی به کلی به « C » محول می شود، C صرفاً مدلول است.
این مشکلِ لاینحلّی است، و ظاهراً اثبات می کند که تفکیک میان معنی و مدلول از بیخ و بن اشتباه بوده است.
می توان با معمای نویسند ه ی وِیوِرلی ، اثباتی صوری ارائه داد برای این ادعا که در گزاره های حاوی عبارت 43 مجله ی فلسفه شماره ی 1 دلالت گر، معنی مدخلیت دارد.
گزار ه ی « اسکات نویسند ه ی وِیوِرلی بوده است » ، ویژگی ای دارد که « اسکات اسکات است » ندارد، یعنی این ویژگی که جرج چهارم می خواسته بداند آیا صادق هست یا نه.
بنابراین، این دو گزاره اینهمان نیستند؛ از این رو، اگر قائل به آن دیدگاهی باشیم که به این تفکیک متعهد است، آنگاه معنیِ « نویسند ه ی وِیوِرلی » نیز، همچون مدلول، باید مدخلیت داشته باشد.
امّا، چنان که دیدیم، اگر به این دیدگاه قا ئل باشیم، ناچاریم معتقد باشیم که تنها مدلول مدخلیت دارد.
بنابراین، دیدگاه مورد بحث را باید کنار گذاشت .
حالا می ماند این که نشان دهیم که چگونه نظریه ای که در ابتدای مقاله مطرح کردیم، هم ه ی معماهایی را که به آنها پرداختیم، حل می کند.
طبق دیدگاهی که من از آن دفاع می کنم، یک عبارتِ دلالت گر ذاتاً بخشی از جمله است، و برخلا ِ اغلب کلمات منفرد، معنایی از آنِ خود ندارد.
وقتی می گویم « اسکات مرد بود » ، این گفته ای ست با صورت (فرمِ) « x مرد بود » که موضوعِ « اسکات » است.
ولی وقتی می گویم « نویسند ه ی وِیوِرلی مرد بود » ، این گ فته ای با صورت « x مرد بود » نیست، « نویسند ه ی وِیوِرلی » هم در اینجا موضوع آن نیست.
با مختصر کردن ( abbreviating ) آنچه در ابتدای این نوشتار ذکر کردیم، می توانیم به جای « نویسند ه ی وِیوِرلی مرد بود » ، این را بگذاریم: « یک و تنها یک هستومند وِیوِرلی را نوشته است، و او یک مرد بوده است .
» (این دقیقاً آن چیزی نیست که پیشتر گفتیم؛ ولی کار با این ساده تر است.
) به بیانی کلّی، اگر فرض کنید که ما می خواهیم بگوییم نویسند ه ی وِیوِرلی ویژگیِ Φ را داشته است، آنچه مقصود ماست، معادل است با « یک و تنها یک هستومند وِیوِرلی را نوشته است، و او خاصیت Φ را داشته است .
» حالا مدلول را این گونه می توان توضیح داد: اگر هر گزار ه ی حاویِ « نویسند ه ی وِیوِرلی » را به صورت فوق توضیح دهیم، گزار ه ی « اسکات نویسند ه ی وِیوِرلی بود » (یعنی، « اسکات با نویسند ه ی وِیوِرلی اینهمان بوده است )» ، می شود « یک و تنها یک هستومند وِیوِرلی را نوشته است، و اسکات با او اینهمان است » ؛ یا با تبدیل آن به فرمِ کاملاً صریح ( explicit )، می شود « برای x همواره این که x وِیوِرلی را نوشته است، و این که همواره برای y صادق است که اگر y وِیوِرلی را نوشته است، y اینهمان با x است، و این که اسکات اینهمان با x است، کاذب نیست .
» بنابراین، اگر « C » عبارتی دلالت گر باشد، هستومندی مانند x می تواند وجود داشته باشد (که ناممکن است بیش از یکی باشد)، که برایش گزار ه ی « x با C اینهمان است » صادق باشد، اگر که این گزاره را به صورت فوق تفسیر کنیم.
در این صورت می توان گفت که هستومند x مدلولِ عبارت « C » است.
بنابراین، اسکات مدلولِ « نویسند ه ی وِیوِرلی » است.
« C » داخلِ گیومه صرفاً یک عبارت است نه چیزی که بتوان آن را معنی نامید.
این عبارت، فی نفسه معنی ندارد، چون در هر گزاره ای بیاید، آن گزاره، اگر به طور کامل بیان ش ود ( fully expressed )، فاقد آن عبارت خواهد بود پپ چون آن عبارت چند تکّه شده است.
معمای مربوط به کنجکاویِ جرج چهارم نیز حالا راه حلّ بسیار ساده ای خواهد داشت.
گزار ه ی « اسکات نویسند ه ی وِیوِرلی است » ، که صورت مختصر ن شده اش را در پاراگرا قبل آوردیم، اصلاً شامل جزء « نویسند ه ی وِیوِرلی » نیست، که بخواهیم « اسکات » را جایگزینش کنیم.
این منافاتی ندارد با صدق استنتاج هایی که نتیج ه ی جایگزینیِ « اسکات » به جای « نویسند ه ی وِیوِرلی » در زبان است، منوط به این که « نویسند ه ی وِیوِرلی » در گزار ه ی مورد نظر، یک وقوعِ، به تعبیر من، اوّلی داشته باشد.
تفاوت میان وقوع اوّلی و ثانویِ 1 عبارت های دلالت گر را در پاراگرا بعد توضیح می دهم.
وقتی می گوییم « جرج چهارم می خواست بداند که آیا فلان و بهمان » ، یا وقتی می گوییم « فلان و بهمان شگفت انگیز است » یا « فلان و بهمان صادق است » و ، امثالهم، « فلان و بهمان ( » so - and - so ) باید یک گزاره باشد.
حالا فرض کنید « فلان و بهمان » شامل یک عبارت دلالت گر باشد.
می توانیم این عبارت دلالت گر را یا از گزار ه ی وابست ه ی « فلان و بهمان » حذ کنیم یا از کلّ گزاره ای که « فلان و بهمان » فقط یک جزء آن است.
بسته به این که کدام کا ر را انجام دهیم، دو گزار ه ی متفاوت نتیجه می شود.
می گویند روزی صاحبِ زودرنجِ یک قایقِ تفریحی، مهمان داشت.
مهمانش با دیدن قایق او، گفت،

1 primary occurance/ secondary occurance primary occurance/ secondary occurance 44

مجله ی فلسفه شماره ی 1

« فکر می کردم قایقت بزرگ تر از این چیزی باشد که هست » ؛ صاحب قایق جواب داد، « نه، قایق من بزرگ تر از این چیزی که هست، نیست .
» منظور مهمان این بود که، « اندازه ای که من فکر می کردم قایق تو به آن اندازه است، بزرگ تر از انداز ه ی قایق تو بود » ؛ منظوری که به او نسبت داده شده، این است: « فکر می کردم انداز ه ی قایقت از انداز ه ی قایقت بزرگ تر باشد.
» در ماجرای جرج چهارم و وِیوِرلی ، وقتی می گو ییم « جرج چهارم می خواست بداند که آیا اسکات نویسند ه ی وِیوِرلی هست یا نه » ، به طور عادّی مقصودمان این است که « جرج چهارم می خواست بداند که آیا یک و تنها یک مرد وِیوِرلی را نوشته و آن مرد اسکات است یا نه » ؛ ولی مقصودمان می تواند این هم باشد: « یک و تنها یک مرد وِیوِرلی را نوشته، و جرج چهارم می خواست بداند که آیا آن مرد اسکات است یا نه .
» در حالت دوم، « نویسند ه ی وِیوِرلی » وقوعِ اوّلی دارد، و در حالت اول، وقوع ثانوی .
دومی را می توان این طور بیان کرد: « جرج چهارم می خواست راجع به مردی که فی الواقع وِیوِرلی را نوشته، بداند که آیا او اسکات است یا نه .
» این می تواند صادق باشد، اگر که، برای مثال، جرج چهارم اسکات را از دور دیده و پرسیده باشد: « آیا او اسکات است؟ » وقوع ثانویِ یک عبارت دلالت گر را می توان این گونه تعریف کرد: وقتی عبارت دلالت گر در گزاره ای مثل p می شود که خود p صرفاً جزوی از گزار ه ی مورد نظر ماست، و جایگزین کردن چیزی به جای عبارت دلالت گر ما، فقط بر p تأثیر بگذارد نه بر کلّ گزار ه ی مورد نظر.
ابهام ( ambiguity ) میان وقوعِ اوّلی و ثانوی در زبان تقریباً اجتناب ناپذیر است؛ ولی اگر مراقب آن باشیم، دردسری درست نمی کند .
البته در منطق نمادی به سادگی می توان از آن اجتناب کرد.
تفکیک میان وقوع اوّلی و ثانوی، همچنین ما را قادر می سازد که به مسئل ه ی تاس بودن یا نبودنِ شاه کنونی فرانسه، و کلاً وضعیت منطقیِ هر حالتی که عبارتِ دلالت گر مدلول ندارد بپردازیم.
اگر « C » عبارتی دلالت گر باشد، مثلاً « فردِ ( term ) با ویژگیِ F » ، آنگاه « C ویژگیِ Φ را دارد » یعنی « یک و تنها یک فرد، ویژگیِ F را دارد، و آن فرد ویژگیِ Φ را دارد.
» 1 1 البته این تفسیرِ مختصرِ این گزاره است، نه تفسیر مبسوط و دقیق.
حالا اگر ویژگیِ F به هیچ فردی متعلّق نباشد، یا به چندین فرد متعلّق باشد، نتیجه می شود که « C ویژگیِ Φ را دارد » به ازای هم ه ی مقادیر Φ کاذب است.
بنابراین، « شاه کنونیِ فرانسه تاس است » قطعاً کاذب است؛ و « شاه کنونیِ فرانسه تاس نیست » کاذب است اگر معنی اش این باشد که « هستومندی هست که اکنون شاه فرانسه است و تاس نیست » ، اما صادق است اگر معنی اش این باشد که « این کاذب است که هستومندی هست که اکنون شاه فرانسه است و تاس است .
» یعنی، « شاه کنونیِ فرانسه تاس نیست » کاذب است اگر وقوعِ « شاه فرانسه » اوّلی باشد، و صادق است اگر ثانوی باشد.
بنابراین، از این پیامد که شاه فرانسه کلاه گی می گذارد خلاص می شویم.
همچنین اکنون می توانیم ببینیم که چطور می توان این ایده را رد کرد که وقتی الف و ب متفاوت نیستند، عینی به نام تفاوتِ میان الف و ب وجود دارد.
اگر الف و ب متفاوت باشند، یک و تنها یک هستومند، مثل x ، هست به گونه ای که « x تفاوتِ میان الف و ب است » یک گزار ه ی صادق باشد؛ اگر الف و ب متفاوت نباشن د، چنین هستومندی، یعنی x ، نیست.
بنابراین، مطابق معنی ای که برای مدلول توضیح دادیم، « تفاوتِ میان الف و ب » وقتی الف و ب متفاوت اند، مدلول دارد، و در غیر این صورت ندارد.
این تفاوت به طور کلّی در مورد هم ه ی گزاره های صادق و کاذب هست.
اگر « a R b » نشانگر این باش د که « a رابط ه ی R را با b دارد » ، آنگاه وقتی a R b صادق باشد، هستومندی به عنوان رابط ه ی R میان a و b هست؛ و وقتی a R b کاذب باشد، چنین هستومندی نیست.
بنابراین، از هر گزاره ای، می توانیم یک عبارت دلالت گر بسازیم، که به یک هستومند دلالت کند اگر گزاره صادق باش د، و به هستومندی دلالت نکند اگر گزاره کاذب باشد.
برای مثال، صادق است (دست کم چنین فرض می کنیم) که زمین دور خورشید می گردد، و کاذب است که خورشید دور زمین می گردد؛ بنابراین، « گردش زمین به دور خورشید » به یک هستومند دلالت می کند، اما

45 مجله ی فلسفه شماره ی 1

« گردش خورشید به دور زمین » به هیچ هستومندی دلالت نمی کند .
1 حالا می توانیم به نحو رضایت بخشی به تمام قلمروِ نا پ هستومندها، مانند « مربعِ دایره » ، « عدد اول زوجِ غیر از 2 » ، « آپولون » ، « هملت » و امثالهم، بپردازیم.
هم ه ی اینها عبارت های دلالت گری هستند که به هیچ چیز دلالت نمی کنند.
هر گزاره ای دربار ه ی آپولون، معنایش آن چیزی است که با جایگزینیِ آنچه لرتنامه های کلاسیک دربار ه ی معنیِ آپولون می گویند، مثلاً « خورشیدپ خدا » ، به دست می آید.
هم ه ی گزاره هایی را که آپولون در آنها واقع می شود، باید با قواعد فوق دربار ه ی عبارت های دلالت گر، تفسیر کرد.
اگر « آپولون » وقوعِ اوّلی داشته باشد، گزار ه ی شاملِ آن کاذب است؛ اگر وقوع ثانوی داشته باشد، گزاره می تواند صادق باشد.
پ « مربعِ دایره، گرد است » معنایش می شود « یک و تنها یک هستومندِ x هست که دایره است و مربع است، و آن هستومند گرد است » ، که این گزاره ای کاذب است، نه آن طور که ماینونگ می پنداشت، صادق.
« کامل ترین موجود، هم ه ی کمالات را دارد؛ وجود یکی از کمالات است؛ پ کامل ترین موجود وجود دارد » می شود: پپ « یک و تنها یک هستومند x هست که از هر موجودی کامل تر است؛ آن موجود هم ه ی کمالات را دارد؛ وجود یکی از کمالات است؛ بنابراین، آن موجود وجود دارد.
» این برهان ناموفق است، چون خودِ مقدم ه ی « یک و تنها یک هستومندِ x هست که از هر موجودی کامل تر است » ، محتاج برهان است.
2 جناب مک کول 3 ، افراد ( individuals ) را دو گونه می داند، واقعی و غیرواقعی ( un - real )؛ او مجموع ه ی تهی را مجم وعه ای شامل هم ه ی افرادِ غیرواقعی تعریف می کند.
1 گزاره هایی که چنین هستومندهایی از آنها به دست می آیند ( derived ) نه با خود این هستومندها اینهمان اند و نه با این گزاره های مدّعیِ وجودِ این هستومندها.
2 می توان استدلالی ارائه کرد برای اثبات اعتبار ( validity ) این که هم ه ی اعضای مجموع ه ی کامل ترین موجودات، وجود دارند؛ نیز می توان به نحو صوری (فرمال) اثبات کرد که این مجموعه نمی تواند بیش از یک عضو داشته باشد؛ اما اگر کامل بودن را داشتنِ هم ه ی صفاتِ ایجابی تعریف کنیم، می توان تقریباً همان قدر صوری اثبات کرد که ای ن مجموعه حتی یک عضو هم ندارد.
3 McColl ؛ در , N.
S.
, No.
54 Mind و نیز در , No.
55, Mind p.
401 با این تعریف، عبارت هایی مانند « شاه کنونیِ فرانسه » ، که به یک فرد واقعی دلالت نمی کند، به هر حال، دلالت می کند، لیکن به یک فرد غیرواقعی.
این اساساً همان نظری ه ی ماینونگ است، که دلیل مان را برای مردود بودنش، به خاطر تخطی از اصل تناقض، ذکر کردیم.
با نظری ه ی دلالتِ ما، می توان قائل بود که افرادِ غیرواقعی وجود ندارند، و بنابراین، مجموع ه ی تهی، مجموعه ای فاقد عضو است، نه این که شامل هم ه ی افراد غیرواقعی باشد.
بایسته است که اثرِ نظریه مان را بر تفسیر تعاریفی که بر اس اس عبارت های دلالت گر انجام می شوند، بررسی کنیم.
اغلب تعاریف ریاضیاتی این گونه اند: برای مثال، « m - n یعنی عددی که اگر به n اضافه شود، حاصلش بشود m .
» بنابراین، m - n ، هم معنا با یک عبارت دلالت گر تعریف می شود؛ ولی توافق کردیم که عبارت های دلالت گر معنی ن دارند.
بنابراین، تعریف فی الواقع باید این طور باشد: « هر گزار ه ی شامل m - n معنی اش گزاره ای ست که از جایگزینیِ " عددی که اگر به n اضافه شود، حاصلش بشود m " به جای " m - n " به دست می آید.
» گزار ه ی حاصله، طبق قواعدِ داده شده برای تفسیر گزاره هایی که بیان زبانی شان شامل عبارتی دلالت گر است، تفسیر می شود.
در مواردی که m و n به گونه ای هستند که یک و تنها یک عددِ x هست که اگر به n اضافه شود، حاصلش می شود m ، عددِ x ی هست که می تواند در هر گزار ه ی حاویِ m - n جایگزینِ m - n شود بی آن که صدق و کذب گزاره ترییری کند.
ول ی در دیگر موارد، هم ه ی گزاره هایی که « m - n » در آنها وقوع اوّلی دارد، کاذب اند.
مفید بودنِ اینهمانی با نظری ه ی فوق توضیح داده می شود.
هیچ گاه بیرون از یک کتاب منطق، کسی نمی گوید « x ، x است » ، ولی ما اینهمانی هایی با صورت هایی همچون « اسکات نویسند ه ی وِیوِرلی است » یا « آن مرد تو هستی » 4 را اغلب اظهار می کنیم.
معنیِ چنین گزاره هایی را نمی توان بدون مفهوم اینهمانی بیان کرد، گرچه اینها به روشنی بیان نمی کنند که اسکات با فرد دیگری، یعنی نویسند ه ی وِیوِرلی ، اینهمان است، یا این که تو با فرد دیگری، یعنی آن مرد ، اینهمان هستی.
به نظر می رسد کوتاه ترین بیانِ « اسکات نویسند ه ی وِیوِرلی 4 Thou art the man ؛ جمله ای از کتاب مقدّس، کتاب دوم سموئیل، باب دوازدهم، آی ه ی 7 پپ م.


46 مجله ی فلسفه شماره ی 1

است » این است: « اسکات وِیوِرلی را نوشته است؛ و همواره صادق است برای y ، که اگر y وِیوِرلی را نوشته است، y اینهمان با اسکات است.
» اینهمانی از این راه وارد « اسکات نویسند ه ی وِیوِرلی است » می شود؛ و به خاطر این چنین کاربرد هایی است که اینهمانی، ارزشِ بیان و تصدیق دارد.
یکی از نتایج جالب نظری ه ی دلالتِ فوق الذکر این است: وقتی چیزی هست که که ما با آن آشناییِ بلاواسطه نداریم، بلکه صرفاً تعریفی از آن با عبارت های دلالت گر داریم، آن چیز واقعاً یکی از اجزای گزاره هایی نیست که آن چیز در آنها به واسطه ی یک عبارت دلالت گر مدخلیت می یابد، بلکه آن اجزایی که توسط کلماتِ آن عبارت دلالت گر بیان می شوند جزو اجزای آن گزاره ها اند.
بنابراین، در هر گزاره ای که درکش می کنیم ( apprehend ) (یعنی، نه فقط آنهایی که می توانیم دربار ه ی صدق و کذب شان داوری کنیم، بلکه هم ه ی آنهایی که می توانیم درباره شان بیندیشیم)، هم ه ی اجزای گزاره واقعاً هستومندهایی هستند که ما با آنها آشناییِ بلاواسطه داریم.
حالا چیزهایی مثل مادّه (به همان معنایی که در علم فیزیک به کار می رود) و اذهانِ انسان ها ی دیگر را فقط با عبارت های دلالت گر می شناسیم، یعنی با آنها آشنایی نداریم، بلکه معرفت ما بدانها این گونه است که فلان و بهمان ویژگی ها را دارند.
بنابراین، گرچه می توانیم توابع گزاره ای مثل C(x) بسازیم، که باید بر فلان ذر ه ی مادی یا بهمان ذهن صدق کند، ولی ما با گزاره هایی که تصدیق کنند ه ی این چیزهایی اند که می دانیم باید صادق باشند، آشنایی نداریم، چون نمی توانیم خودِ آن هستومندهای واقعیِ مورد نظر را در کنیم.
آنچه می دانیم این است که « فلان چیز، ذهنی دارد که فلان و بهمان ویژگی ها را دارد » ولی نمی دانیم « A ف لان و بهمان ویژگی ها را دارد » ، (که در آن، A آن ذهنِ مورد نظر است).
در چنین مواردی، ویژگی های یک چیز را می شناسیم بدون آشنایی با خود آن چیز، و نتیجتاً بدون دانستنِ هیچ گزاره ای که خود آن چیز یکی از اجزای آن باشد.
دربار ه ی دیگر نتایجِ فراوانِ دیدگاهی که از آ ن دفاع می کنم، سخن نمی گویم.
فقط از خوانند ه ی این مقاله درخواست می کنم، تا زمانی که خودش مبادرت به ساختن و پرداختن نظریه ای در باب دلالت نکرده، از جبهه گرفتن علیه نظری ه ی من پپ که ممکن است پیچیدگیِ به ظاهر زیاد این نظریه، وی را بر انجامش وسوسه کند پپ اجتن اب کند.
من گمان می کنم که وقتی خودش تلاش کند، قانع می شود که نظری ه ی درست، هرچه هست، آن طوری که پیشاپیش می پنداشته، نظری ه ی ساده ای نخواهد بود.
47 مجله ی فلسفه شماره ی 1 یادداشتی دربار ه ی فرصت مطالعاتی (