سلجوقیان(429 - 552 هـ = 1037 - 1157 م)
شروع سلجوقیان(429 - 552 هـ = 1037 - 1157 م)
پایان سلجوقیان(429 - 552 هـ = 1037 - 1157 م)
محمد بن ميكائيل بن سلجوق-طغرل بك(385 - 455 هـ = 995 - 1063 م)
سلجوقیان
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سلسلهٔ سلجوقیان ایران
سلجوقیان
امپراطوری
۴۲۹ (قمری)
۱۰۳۷ (میلادی)–۵۵۲ (قمری)
۱۱۹۴ (میلادی)
قلمرو سلجوقیان در زمان سلطان ملکشاه
پایتخت نیشابور، ری، اصفهان
همدان (پایتخت غربی)
مرو (پایتخت شرقی)
زبان(ها) زبان فارسی (زبان رسمی)
عربی و ترکی
دین اسلام، سنی
ساختار سیاسی امپراطوری
سلطان طغرل بیک
آلپ ارسلان
ملکشاه
احمد سنجر
تاریخچه
- تأسیس ۴۲۹ (قمری)
۱۰۳۷ (میلادی)
- انقراض ۵۵۲ (قمری)
۱۱۹۴ (میلادی)
سَلجوقیان (سَلاجقه، آل‌سلجوق)، دودمانی ایرانی و ترک‌تبار بودند که در سده‌های پنجم تا دوزادهم، بر بخش‌های بزرگی از آسیای غربی از جمله ایران فرمان می راندند. موسس این سلسله در ایران طغرل بیک نام داشت و در زمان ملکشاه سلجوقی این قلمرو به اوج اقتدار رسید.
سلجوقیان زبان فارسی را زبان رسمی و درباری قرار دادند و وزیران این دوره به‌ویژه عمیدالملک کندری و خواجه نظام‌الملک خدمات مهمی به ادبیات فارسی و گسترش دانش‌ها کردند.[۱]